"Golden Hours: The Secret of Happiness" by dAre

Κάθεσαι;

"Οι ιστορίες δε λένε τίποτα αν δεν έχεις να τις πεις πουθενά".
Οι ιστορίες δεν ξεκινάνε αν δεν ανοίξεις την πόρτα...



Audiomachine - "Breath and life"

Όλοι μας κάποια στιγμή ανοίγουμε την πόρτα είτε επειδή θέλουμε, είτε επειδή αναγκαζόμαστε!

Όλοι μας έχουμε καταφέρει κάτι που μας συναρπάζει τόσο που τρέχουμε στο τηλέφωνο για να καλέσουμε κάποιον.

Αλλά τελικά δεν μπορείς να καλέσεις... "Γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα;".
Σταματάς για λίγο, βλέπεις μια εικόνα στο κεφάλι σου... και μετά βλέπεις το παρών. Αναλύεις σε δευτερόλεπτα αν θα καλέσεις, ενώ ξέρεις ότι δε θα καλέσεις... λες και θες να αλλάξει κάτι που δεν αλλάζει, που εσύ δεν είσαι διατεθειμένος να αλλάξεις... και προχωράς παρακάτω... Άσκοπο, ε; Ο κατάλογος σου είναι μεγάλος... Θα το επαναλάβεις... "Έτσι είναι η ζωή". Έτσι είναι η ζωή σου τώρα.

Ξέρεις ότι κάτι δεν είναι σωστό αλλά συνεχίζεις σαν να μην καταλαβαίνεις.

- It's all past and Lost. So lost...
- Almost Forgotten...

Δεν απαντάς. Είναι αλήθεια..

Ξυπνάς το πρωϊ με χθεσινές ζαλάδες, σκέψεις από το βράδυ που δεν επέλεξες να βλέπεις...

Μια σκάλα περίεργη, στο κενό... κάποιοι φοράνε μαύρα και την κατεβαίνουν, θες τόσο πολύ να δεις τα πρόσωπα τους... δεν μπορείς. Ποιοι είναι;

(Κοίτα καλύτερα...)

Νιώθεις ότι τους ξέρεις και τους βλέπεις να φεύγουν...
Που πάνε;
Εσύ που είσαι; Γιατί κοιτάς από ψηλά; Είσαι στην κορυφή;

Φωνάζεις, φωνάζεις πιο δυνατά αλλά δεν σε ακούνε... κατεβαίνουν και απομακρύνονται γρήγορα...

.........

Πας στο μπάνιο, ανοίγεις το φως, κοιτάς τον καθρέφτη σου όπως κάθε πρωί και βλέπεις...
Ράγες... κάποιο Σπίτι... και Δέντρα.
Ξαφνικά αέρας μπαίνει από παντού.

Κάνει πολύ κρύο. Θες να πατήσεις στο χαλάκι για να ζεστάνεις τα πόδια σου αλλά κοιτάς κάτω και δεν υπάρχει, βλέπεις χαλίκια και φύλλα.

Βγαίνεις από τις ράγες, κοιτάς γύρω σου και είσαι μόνος σου.

Που βρέθηκες; Κοιτάς μπροστά και βλέπεις το πρόσωπο σου στον καθρέφτη. Η λάμπα που είχε καεί άναψε.

Ντύνεσαι βιαστικά, παίρνεις τα πράγματα σου και ανοίγεις την εξώπορτα όπως κάνεις κάθε φόρα...

Είναι βράδυ, μαύρη νύχτα, δεν βλέπεις αστέρια αλλά ακούς πολλή ΦΑΣΑΡΙΑ...

Ο κόσμος ξέρεις ότι δεν ήταν έτσι, κάτι γίνεται...

Το βλέμμα σου κολλημένο στα δύο τραπεζάκια που είναι άδεια σαν να σε περιμένουν...

(Κοίτα καλύτερα)

Δεν παρατηρείς τίποτα άλλο, θες να πας να κάτσεις... Πλησιάζεις και πας να κάτσεις, κρατάς την καρέκλα και την τραβάς προς το μέρος σου...
ακούγεται μια τρομερή κόρνα...

Είσαι σταματημένος στο φανάρι που είναι πράσινο...

Ξεκινάς ξανά, το συνήθισες σχεδόν. Δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά.

So many stories of where I've been and how I got to where I am...
You've got to give him a minute. Δεν γίνεται αλλιώς, έτσι πρέπει - και εσύ το ξέρεις.

Όλα ξεκίνησαν στις ξεχωριστές - most important - ώρες. Υπάρχουν κάποιες ώρες στις ζωές μας που τις ξεχωρίζουμε γιατί κάνουμε κάτι σημαντικό, κάτι που θα το θυμόμαστε για καιρό, είτε γιατί νιώθουμε ότι η ζωή μας αλλάζει σημαντικά.

Hans Zimmer- Pearl Harbor soundtrack

Σταμάτα τη μουσική αν παίζει ακόμα, βάλε αυτό το κομμάτι τώρα...

Μια θετική απάντηση από ένα πανεπιστήμιο, ένα τηλεφώνημα από την δουλειά που πήγαμε στο interview πριν μια εβδομάδα, ακόμα και ένα βράδυ που γνωρίσαμε έναν ξεχωριστό άνθρωπο, μια καινούργια παρέα και περάσαμε αναπάντεχα καλά! (Ειδικά για τους ανθρώπους που μπορεί να αλλάξουν την ζωή σου τους νιώθεις από την πρώτη στιγμή που τους συναντάς.)

Thοse hours Ι call... golden!

Αυτές είναι οι πιο σημαντικές ώρες μας στον κόσμο αυτό.
Που χρειάζονται και τις άλλες, που χωρίς εκείνες αυτές δεν είναι τόσο ξεχωριστές.
Αυτές είναι που αξίζει να σκεφτόμαστε άσχημα, να περνάμε άσχημα, να προσπαθούμε να γίνουμε αυτό που θέλουμε όταν όλα είναι τόσο δύσκολα. Όταν τίποτα δε σε τραβάει να γίνεις καλύτερος, όταν κάθεσαι και βλέπεις ότι δεν έχει νόημα.

Για καθένα μας, σύμφωνα με την δική του θεωρία, αυτές οι ώρες μπορεί να είναι διαφορετικές, να τις γνωρίζει και να τις ξεχωρίζει με το δικό του σύστημα. Είναι οι ώρες που μετέπειτα η ανάλυση στο μυαλό μας κρατάει πολλές ξεχωριστές στιγμές, αρκετές μέρες - βδομάδες - μήνες ακόμη και χρόνια μετά. Ωραίες σκέψεις... που γεννάνε όνειρα. Σκέψεις που συνεχίζονται, σενάρια που φαντάζουν ιδανικά.

Αν μετά από δύο εβδομάδες θυμάσαι αρκετά καλά την στιγμή και κατά κάποιο ανεξήγητο τρόπο το συναίσθημα εκείνο που ένιωσες, τότε it's definitely Golden Hour!
Και φυσικά όσο περισσότερο καιρό αργότερα τι νιώθεις και την κουβαλάς τόσο πιο ξεχωριστή είναι...

Ακόμα θυμάμαι πράγματα και καταστάσεις από τότε που ήμουνα παιδί που με γεμίζουν και μακάρι να μπορέσω και εγώ να δώσω την ίδια χαρά στην δική μου οικογένεια - ΚΑΠΟΤΕ.

"I still find each day too short for all the thoughts I want to think, all the walks I want to take, all the books I want to read, and all the friends I want to see".

Η ζωή μας καθορίζεται από τόσες μικρές λεπτομέρειες από τόσο μικρές στιγμές που σε κάνει να σκέφτεσαι "και άμα είχα κάνει αυτό αντί το άλλο... λες να άλλαζε όλη η ζωή μου;".

Μια απόφαση να πας ή να μην πας κάπου, μια απόφαση να κοιτάξεις αριστερά αντί για δεξιά, μια απόφαση να περάσεις το φανάρι που είναι πορτοκαλί μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου; Ή είναι όλα τόσο προδιαγεγραμμένα που αναγκαστικά όλα αλλάζουν σύμφωνα με το πλάνο, όλα είναι υπολογισμένα ώστε να καταλήξουν στο ίδιο σημείο. Ποιος ξέρει;

"I arise in the morning torn between a desire to improve the world and a desire to enjoy the world. This makes it hard to plan the day."

In three words I can sum up everything I've learned about life: it goes on.

Life is never easy for those who dream.
Και τώρα συνεχίζουμε...

Απλά μια σκέψη.
Κάποιες στιγμές απομακρύνεσαι από τον εαυτό σου, σαν να παρατηρείς από κάπου κοντά τον εαυτό σου και την ζωή σου με τα μάτια κάποιου άλλου.

Όλα ξεκίνησαν εδώ...

Μαζί και μόνος μου. Σκέψεις, φαντασιώσεις, όνειρα.

Εξαιρετικά! Άψογα! Τέλεια! Δεν υπάρχει το τέλειο... Άρα γυρνάμε στο άψογα.

Ξεκινάμε αυτή τη φορά μαζί...
Όλα είναι καλά, δεν υπάρχει το τέλειο άρα είναι μέσα στη ζωή και το λάθος και η αναποδιά και ο τσακωμός και τα νευρά και η αγάπη.

Καινούργια αρχή, όλα είναι τώρα ιδανικά. Ξανασυστηθήκαμε και τώρα μάθαμε από τα λάθη μας. Τώρα θα είμαστε διαφορετικοί!

Σωστά;

Ησυχία...

Ήταν σαν να έβλεπα όνειρο αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρος ότι κοιμόμουνα...
Ήρθε κάποιος και μου είπε ότι σύντομα θα πάρω μια επιλογή, θα στρίψω αριστερά.

"Άκου προσεκτικά, υπάρχουν τρεις επιλογές: να πας δεξιά, να πας ευθεία ή να πας αριστερά. Δεν μπορώ να σου πω που να πας. Πάντως οι επιλογές σου κρύβουν τον έρωτα, το θάνατο και το τρίτο δεν μπορώ να στο πω. Αυτή η απόφαση θα αλλάξει δραματικά την ζωή σου.
Διάλεξε σοφά που θα πας".

Βγήκα στο δρόμο, πήγα στη διασταύρωση και σταμάτησα.
Κοίταζα αριστερά, δεξιά και μπροστά μου. Ο δρόμος ήταν άδειος, μόνο δύο σκυλάκια παίζανε στα αριστερά. Δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσα να καταλάβω ως ένδειξη... Κάθισα πολλή ώρα. Σκέφτηκα τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω.

Γύρισα στο σπίτι μου...
Άνοιξα την πόρτα...
Και είδα θάλασσα.


Ξαφνικά ηρέμησα, ξέχασα τα πάντα... Κοίταζα ξανά και ξανά - παραδεισένια ομορφιά...
Όμως δεν ήταν αυτό το σπίτι μου. Έβγαλα το γάντζο και η πόρτα άνοιξε τελείως, ήθελα να βουτήξω τόσο πολύ, όμως άκουσα την φωνή μου (ΝΑΙ) και θυμήθηκα...

Η πόρτα έκλεισε.
Βρισκόμουνα στο γραφείο μου. Ακόμα ήμουνα μπερδεμένος.
Ήξερα ότι έπρεπε να σκεφτώ σοβαρά...

(Γιάννης Αιόλου - "To Τανγκό των Χριστουγέννων")

Η μουσική παίζει ακόμα, σου προτείνω να βάλεις αυτό το κομμάτι... αλλά μπορείς και να συνεχίσεις...

Δεν είχα απάντηση...

Τελικά έχει τόση σημασία αν θα πάω δεξιά ή αριστερά ή αν θα συνεχίσω ευθεία;
Είναι δυνατόν να αλλάξει η ζωή μου από μια μόνο επιλογή;

Την επόμενη μέρα ξύπνησα πιο νωρίς, είχα πάρει την απόφαση μου.
Πήγα στην διασταύρωση και...

(Κοίτα καλύτερα)

Τώρα ξέρω τι έγινε.

Αν μπορούσες να ξέρεις τι θα γίνει μετά, θα το επέλεγες πριν;
Αν ήξερες, θα ήσουν προσεκτικός; Θα επέλεγες να μην είσαι εσύ; Για το καλό σου;
Μπορείς να αλλάξεις τις αποφάσεις σου;
Είναι εύκολο;

ΟΧΙ

ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ

ΑΛΛΑΖΟΥΝ

ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ

ΑΝ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΞΕΡΩ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΦΑΝΑΡΙ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΣ,
ΘΑ ΜΕ ΡΩΤΑΓΕΣ; ΜΕ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ;

ΟΧΙ

...

Σύμφωνα με τους Τολτέκους, ολόκληρη η ζωή μας είναι ένα όνειρο.

Σύμφωνα με το Inception, μπορείς να μεταφέρεσαι από όνειρο σε όνειρο. Αλλά αυτό είναι επικίνδυνο γιατί μπορεί να μην καταλάβεις την διαφορά και να παγιδευτείς στα όνειρα.
Σε ένα κόσμο που δεν είναι πραγματικός...

Σε έναν κόσμο που έχτισες και προστάτευσες με κάγκελα, αλλά κατάλαβες ότι ήταν ψεύτικος, που έγινε εξάρτηση γιατί φοβήθηκες να ζήσεις με τις συνέπειες, γιατί φοβήθηκες τον εαυτό σου και ήξερες ότι στον πραγματικό κόσμο δεν θα υπήρχε πάρα για λίγο.

Έπαιξες θέατρο και κορόιδεψες τον εαυτό σου. Αδυναμία λέγεται αυτό.

Θυμάμαι τα πάντα, θυμάμαι που έστριψα, θυμάμαι τι ήθελα, τι θέλω, πως ξυπνάω, πως ζω, πως κοιμάμαι. Θυμάμαι την βραδιά, το πρωί, το μεσημέρι, τα λόγια, τα χαρτιά, τα δάκρυα, τις υποσχέσεις, τα βίντεο και τις φωτογραφίες και θυμάμαι το γιατί.

Αλλά δεν καταλαβαίνω...

Η ζωή πρέπει να έχει νόημα, πρέπει να μην σε πηγαίνει πίσω.

Ήταν πρωϊ λοιπόν και πήγα στη διασταύρωση όπως συνήθιζα κάθε μέρα σχεδόν, έστριψα αριστερά και περπάταγα με αγωνία... τότε ακούστηκε ένα απαίσιος ήχος που ακούγεται κάθε πρωί.

by dAre