''Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες...'' by Alejandro

Αθήνα, παραμονές εκλογών, Σεπτέμβριος 2007.

Ήταν η πρώτη φορά που θα ψήφιζα και το περίμενα με ανυπομονησία. Την ψήφο μου είχα από καιρό αποφασίσει που θα την δώσω. Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου. Αυτός, ήμουν πεπεισμένος, πως ήταν ο δρόμος που έπρεπε να επιλέξω. Η Αριστερά, η αλλαγή, η πρόοδος ήταν ο μόνος δρόμος που για μένα ήταν ο σωστός. Με παππού κομουνιστή που δεν γνώρισα ποτέ, με μαμά που λατρεύει τον παππού, με έναν πατέρα από μικρό στους αγώνες της νεολαίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ, όταν στις αρχές του το όνομα δικαιολογούσε και την πολιτική του, και με μια βιβλιοθήκη στο σπίτι μας με τα άπαντα και την προτομή του Λένιν, ήμουν αριστερός πριν καν γεννηθώ. Στα 18 μου λοιπόν, λίγο μετά που τελείωσα τις πανελλήνιες εξετάσεις και λίγο πριν ξεκινήσω την εμπειρία μου στα Α.Ε.Ι της χώρας το μόνο σίγουρο είναι ότι πίστευα ότι ήμουν αριστερός. Το μόνο που μου έλειπε ήταν να μάθω γιατί ήμουν αριστερός. Διάβαζα λοιπόν την Αυγή περιστασιακά και ταυτιζόμουν με αυτά που έλεγε ο Αλέκος (Αλαβάνος) στην τηλεόραση - ρωτήστε και τον φίλο μου τον Ιζάκ αν δεν με πιστεύετε - προς αναζήτηση τεκμηρίωσης της πολιτικής ταυτότητας που είχα επιλέξει να προσδώσω στον εαυτό μου. Έτσι λοιπόν; Όταν ήρθε η 16η Σεπτεμβρίου έδωσα με χαρά την ψήφο μου.

Αθήνα, 8 Δεκεμβρίου 2008 (και λίγες μέρες αργότερα)

2 μέρες πέρασαν από την δολοφονία του Αλέξη. Κατεβήκαμε και 'μεις στο κέντρο να διαμαρτυρηθούμε. Ένα παιδί στα 16 του δολοφονήθηκε από έναν μπάτσο - ένα όργανο που θεωρητικά μας προστατεύει αλλά πρακτικά είναι ένα μέσο επιβολής της εκάστοτε κυβέρνησης...

Η οργή μας ξεχείλιζε. Στις πορείες με αλυσίδα, απέναντι από τους αστυνομικούς έξω από την βουλή. Και ξαφνικά χημικά παντού. Η πρώτη επαφή με τον άμεσο τραμπουκισμό του κράτους. Και μετά έξω από το πολυτεχνείο να μας κυνηγάνε. Και λίγο παραδίπλα μερικοί να κάνουν πλιάτσικο χωρίς να τους κυνηγάει κανείς. Η κοινωνία να κοιτάει σπασμένα μαγαζιά που το κράτος άφησε να καταστραφούν για να αποπροσανατολίσει την κοινωνία και να κατηγορεί τα παιδιά που τους καταστρέφουν, που είναι αμόρφωτα, που, που, που... Κοίταζες το μίσος στα μάτια τους, όπως έβλεπες και το μίσος στα μάτια των αστυνομικών. Και όμως μέσα μου ήξερα ότι εγώ εκεί έπρεπε να 'μουν όσο και αν η εξουσία ήθελε να αλλοιώσει αυτήν μας την διαμαρτυρία. Τους κοίταζα και εγώ και σκεφτόμουν ότι πότε δεν θέλω να καταλήξω σε αυτό το σημείο. Φοβιτσιάρηδες που έψαχναν έναν εύκολο στόχο.

Γρανάδα, Μάιος 2011, το ισπανικό κίνημα των indignados

Νέοι που είχαν συνηθίσει να σιωπούν επειδή δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν. Η Ισπανική κοινωνία μαστίζεται από την κρίση, και από το τέλμα που έχουν βάλει την χώρα τα πολιτικά κόμματα. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Εμένα μου θύμισε πολλά όταν το είδα να ξεδιπλώνεται στα μάτια μου στην κεντρική πλατεία της πόλης που έμενα από τον Σεπτέμβριο. Και ταυτίστηκα μαζί του. Παιδιά να συζητούν μεταξύ τους ακόμα και με τους αστυνομικούς με τρόπο πολιτισμένο. Να οργανώνουν συσσίτια, βιβλιοθήκες, πολιτισμικά δρώμενα και να βλέπεις ότι πιστεύουν σε έναν καλύτερο κόσμο. Και εγώ μαζί τους.

"Άντε καλέ, σε αυτούς τους βρωμιάρηδες που δεν έχουν που να κοιμηθούν και πάνε στην πλατεία, εκεί πάτε;'' μας είτε μια κοπέλα γύρω στα 30 με πολύ υψηλή ακαδημαϊκή μόρφωση και στο επάγγελμα καθηγήτρια του πανεπιστήμιου...

Ναι σ' αυτούς πάμε! Σημασία έχει που έχουμε καθαρές ιδέες... Ένιωσα οίκτο γι' αυτήν την κοπέλα, αναμειγμένο με οργή... Είσαι τόσο φοβισμένη...

Έχω τις ιδέες μου και είμαι σίγουρος γι' αυτές...

Τι ωραία που θα 'ταν αν αυτό το κίνημα μεταφερόταν και στην Ελλάδα. Λίγες μέρες αργότερα πράγματι μαζί με μένα ήρθε στην Ελλάδα και το κίνημα των Αγανακτισμένων... Βεβαίως ανησυχούσα για την έκβαση του, γιατί εμείς δεν είμαστε και πολύ συνηθισμένοι στην κουλτούρα των ειρηνικών διαδηλώσεων...

Αθήνα, 29 Ιουνίου 2011, Πλατεία Συντάγματος

Το κίνημα έχει γιγαντωθεί! Μέσα σ' αυτό έχουν περιέλθει και διάφοροι περίεργοι. Πολλές ακρότητες επίσης προτείνονται μέσω αυτού. Όμως η πλειοψηφία είναι σαν αυτούς τους Γραναδιώτες που 'θελαν αλλά δεν ξέραν πως. Σαν και μένα. Εδώ η αντίδραση είναι συχνό φαινόμενο, δεν λέω, αλλά μέχρι τώρα ήταν κομματικό κατεστημένο. Πρώτη φορά αυτό το κίνημα ήταν ανεξάρτητο και τόσο λαοφιλές!

''Τώρα το θυμηθήκατε; Στις εκλογές που ήσασταν; Είναι υποκριτικό!". Και η Ελένη Λουκά στους αγανακτισμένους. Στην Δημοκρατία ο λαός μιλάει κάθε 4 Χρόνια. "Τα υπόλοιπα τι κάνει δηλαδή;". Διάφορα επιχειρήματα και διαξιφισμοί, και πάντα η ίδια τακτική να αποδυναμωθεί (πολλές φορές βρώμικα) κάτι που δεν τους αρέσει.

Στις 29 του Ιούνη πίσω στα χημικά και στο ξύλο. Όσο για τους προβοκάτορες που σπάνε, η αστυνομία τους αφήνει ανενόχλητους. Η ίδια τακτική του αποπροσανατολισμού της κοινωνίας. Έπρεπε να περάσει το μεσοπρόθεσμο βλέπετε. Και μερικοί κριτές που βλέπουν το Σύνταγμα από την τηλεόραση σπεύδουν να πανηγυρίσουν. Χαιρέκακοι και μισάνθρωποι. Το ίδιο συναίσθημα πάλι από την αρχή. Οίκτος ανάμικτο με οργή γι' αυτούς...

Αθήνα, Σεπτέμβριος 2011

Γενική Συνέλευση στη σχολή μου για το αν θα κλείσει ή όχι (;) λόγω του νέου νομοσχεδίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Στο τέλος καλούμαστε να ψηφίσουμε ανάμεσα σε 3 ίδια πλαίσια. Ποιος θα κλείσει την σχολή είναι απλά το ερώτημα που μας δίνεται να αποφασίσουμε. Μάλιστα δεν είναι απλά ερώτημα αλλά και αιτία για τραμπουκισμούς.

Φεύγουμε με μια αίσθηση αηδίας. Αποφασίζουμε να κατεβάσουμε πλαίσιο για ανοιχτή σχολή για να υπάρχει τουλάχιστον ως επιλογή. Μας αποκαλούν σκυφτούληδες, φασίστες, ότι μας νοιάζουν μόνο τα μαθηματάκια μας.

Διοργανώνουμε συγκέντρωση για να οργανωθούμε για την πρόταση μας. Θέλαμε ανοιχτή σχολή αλλά όχι άνευ όρων. Προτείνουμε άλλες μορφές αντίδρασης. Αρκετοί συμφωνούν άλλοι δεν τους ενδιαφέρει ενώ άλλοι έχουν άλλες απόψεις. Μετά από μιάμιση ώρα έρχονται εκπρόσωποι των αριστερών σχημάτων και μας λένε ότι είναι προκλητικό να κάνουμε συγκέντρωση στην κατάληψη ΤΟΥΣ. Σε ένα χώρο που υπάρχει το άσυλο ιδεών και ελευθερίας έκφρασης, είναι προκλητικό να μιλάμε για μια άλλη επιλογή από το να κλείσει η σχολή. Είναι προκλητικό να συζητάμε επί της ουσίας του νομοσχεδίου, εκτός από το να περιοριστούμε στις φράσεις έκτρωμα, αντιλαϊκό και τα συναφή... Γι' αυτό μας στέλνουν, αφού πρώτα επί της ουσίας χαλάνε την συγκέντρωση μας, να πάμε σε μια καφετέρια για να μιλήσουμε για θέματα που αφορούν την σχολή ΜΑΣ. Απογοήτευση, οίκτος και οργή. Γνώριμο συναίσθημα, άλλος αποδέκτης. Τα κόμματα της αριστεράς κατά της εξουσίας αλλά είναι η κατάληψη ΤΟΥΣ στην οποία δεν έχουμε θέση. Όταν οι αναλογίες αντιστρέφονται η λογική του τσιφλικά απλά αλλάζει χέρια.

Μέσα σε 3 χρόνια (3 μήνες βασικά) είμαι φασίστας, δεξιός, σκυφτούλης, αριστερός, βρωμιάρης, κωλόπαιδο... και συνεχίζουμε. Τελικά αν καταλήγεις να σε βρίζουν από παντού είσαι ή πολύ μαλάκας ή αρκετά αντισυμβατικός. Καμιά φορά στο νου των πολλών τα 2 ταυτίζονται.

Σεπτέμβριος 2007

Είμαι αριστερός πρέπει να μάθω τώρα το γιατί...

Σεπτέμβριος 2011

Είμαι αριστερός γιατί αριστερά σημαίνει πρόοδος, σημαίνει αντισυμβατικότητά, σημαίνει γνησιότητα, σημαίνει σεβασμός. Σημαίνει ψηλά το κεφάλι στις αυθαιρεσίες του ισχυρού ακόμα κι αν αυτές προέρχονται από... έναν "σύντροφο". Κι όσο κι αν ορισμένοι προσπαθούν να τις εκφυλίσουν και να τις καπηλευτούν, ορισμένες ιδέες μένουν αναλλοίωτες...

Αλέξανδρος Διαμαντής- Μπαλάσκας

Υ.Γ: Ο Λεωνίδας Κύρκος έφυγε, το Κ.Κ.Ε δεν πήγε ούτε στην κηδεία του, όμως η ιστορία του παραμένει.