"Ο βράχος και η θάλασσα" by Nausika

Από το φετινό καλοκαίρι, μία σκηνή θα μου μείνει χαραγμένη στο μυαλό. Ο βράχος και η θάλασσα, στα Νωπήγεια της Κρήτης.

Για τον Ελύτη ίσως κάποτε ο βράχος ήταν κοπέλα με σύζυγο ναυτικό, για τον Σολωμό μπορεί ο ίδιος βράχος να ήταν το στεκόμενο στο δρόμο του εμπόδιο από τη μία όχθη στην άλλη μα εκείνη τη μέρα, στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, για μένα ο βράχος ήταν φωνή.

Η θάλασσα αμετανόητη έσκαγε πάνω στο βράχο. Ανελέητα. Χωρίς υποχωρήσεις. Κι η πέτρα έμοιαζε ατάραχη με μια πρώτη ματιά. Μα για δες, δες τα φαγώματα τα ακριανά. Δες τα σημάδια του αιώνιου και ακήρυχτου πολέμου. Ο βράχος όμως στεκόταν ορθός ακόμη και τα κύματα είχαν λυσσάξει. Άφριζαν απ' τη μανία τους. Κι όλο καλούσαν ενισχύσεις γείτονές τους κι όλο και ανανέωναν τις επιθέσεις τους. Ο βράχος από την άλλη, περίμενε. Δεν ήθελε να φύγει ή μπορεί η φυγή να ήταν αδύνατη τη συγκεκριμένη στιγμή. Δεν ξέρω. Μούγκριζε όμως. Κι όσο περισσότερο τον έτρωγε η αλμύρα των κυμάτων, ύπουλη, εχθρός υποχθόνιος με προσωπείο του νερού τόσο αυτός μούγκριζε και θέριευε η φωνή του. Άρπαζε τον αέρα και τον έκανε ενισχυτή ήχου μέσα από τις χαραματιές. Σε έναν τέτοιο πόλεμο η πέτρα μοιάζει χαμένη. Ο βράχος γίνεται κατοικία φυκιών, αχινών και πεταλίδων πριν αρχίσει να διαλύεται. Επίδοξοι κοιλιόδουλοι κυνηγάνε τις πεταλίδες και τους αχινούς που με ύφος χιλίων καρδηναλίων έχουν εγκατασταθεί και δίχως το παραμικρό δικαίωμα, παρασιτούν στο βράχο ισχυριζόμενοι όμως ότι είναι μέρος του. Ή έτσι θέλει να πιστεύουμε η θάλασσα. Σπρώχνει τους αχινούς ώστε αυτοί να κολλήσουν ισχυρότερα πάνω στην αδύναμη να αντιδράσει πέτρα. Στα φύκια γλιστράνε οι άμαθοι και πέφτοντας βρίζουν τα βράχια τα απότομα. Κι η θάλασσα γελά βλέποντας τα "χαϊρια" του αντιπάλου κι αναθαρρεύει. Κι ο βράχος σιωπά. Και τα χρόνια περνούν.

Υπομονή.

Υπομονή;

Υπομονή!

Η θάλασσα όλο κερδίζει έδαφος. Τελευταία μάλιστα αυξάνει λένε η στάθμη της λόγω κλιματικών αλλαγών. Οι νόμοι της φυσικής εξακολουθούν να ισχύουν. Ο βράχος, πληγώνεται τώρα πολλαπλά.

Και στέκεται. Ακόμη και η τελευταία πνοή μετράει. Η θάλασσα δε θα νικήσει. Η θάλασσα δεν ---

Υπομονή.

Μα πώς, δεν τον βλέπεις, κοντεύει να πεθάνει. Αυτό δεν είναι υπομονή, αυτοκτονία είναι!

Υπομονή!

Μα τι περιμένει πια; Μ' εκνευρίζει. Τόσους αιώνες τα ίδια και τα ίδια. Ο δίπλα βράχος κιόλας λύγισε, δες δεν υπάρχει πια.

Υπομονή!

Αει χέσε μας, δεν το αντέχω τέτοιο μαρτύριο κι αυτός ο αέρας, παντού λες και βρίσκεται και μου έχει πάρει τ' αυτιά.

Υπομονή, δε θα χάσει!

Καλά ορέ ζουρλάθηκες, γκαβός είσαι κοίτα, ΚΟΙΤΑ, έφυγε και το τελευταίο κομμάτι πέτρας κι η θάλασσα πανηγυρίζει. Νίκησε φωνάζει, νίκησε!

Κι όμως, η θάλασσα δε νίκησε. Ο στρατευμένος βράχος την αντιμετώπισε στα ίσα και στο τέλος, αυτός θα φορέσει το στεφάνι της ελιάς.

Γιατί η θάλασσα, μέσα στη βιασύνη και την αγριότητά της δεν πρόσεξε την άμμο από κάτω της. Κι έτσι, ενωμένοι οι βράχοι του κόσμου, γέλασαν τελευταίοι.

Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο, act and see.

by Nausika