Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

"Το σπίτι του Ολύμπιου" by White


Και αν οι άνθρωποι πεθαίνουν, όπως κι οι τόποι, υπάρχει κάτι που ποτέ δεν πεθαίνει. Και αυτό, αν με ρωτάτε, είναι η ανάμνηση.

Κάθε φορά που έρχεται αυτός ο μήνας ο Ιούλης με τις ζέστες του, το μυαλό μου πετάει σε έναν τόπο που είναι μακριά μας αλλά και τόσο κοντά μας, την Κύπρο.

Πάντα την Κύπρο την φαντάζομαι τον Ιούλη σαν δύο τόπους, αυτήν την πολύβουη και κοσμοπολίτικη που συναντάς με τους δεκάδες χιλιάδες τουρίστες στο αεροδρόμιο που παίρνει το χάιγουει για την Λεμεσό, την Πάφο και την Αγία Νάπα και τον Πορταρά, και την άλλη που σηκώνει το κεφάλι στην Λευκωσία για να κοιτάξει την τούρκικη σημαία στο βουνό και να θυμηθεί ένα άλλο Ιούλιο.

Βρέθηκα στην Κύπρο τον πρώτο Ιούλιο που επιτρέψανε την επίσκεψη στα Κατεχόμενα για μένα σαν Ελλαδίτη. Σαν σκέψη στην αρχή ήταν πολύ πιο εύκολη από τους δυο φίλους μου που ήταν Κύπριοι, του Ανδρέα από την Μόρφου που ζει στην Αθήνα και του Ολύμπιου από την Λευκωσία που ζει στην Λευκωσία, περίπου δύο χιλιόμετρα από εκεί που ζούσε όταν ήταν επτά χρονών.

Τελικά το αποφασίσαμε να παρακάμψουμε κάθε δισταγμό που έλεγε ότι εμείς δεν πάμε στην Κατεχόμενη Κύπρο και περνώντας από τον άγιο Δομέτιο μπήκαμε κάτω από μία φαραωνική επιγραφή που έλεγε στα τούρκικα και τα Αγγλικά ότι είμαι υπερήφανος που είμαι Τούρκος στην Κατεχόμενη Λευκωσία.

Η πρώτη αίσθηση ήταν η αίσθηση του ταξιδιού στον χρόνο, συνοικίες που θυμόμουνα στην Ελλάδα σε επαρχιακές πόλεις την εποχή του εξήντα μας υποδέχθηκαν και μετά η συγκίνηση του Ολύμπιου μας κυρίεψε όλους, γίναμε όλοι εφτάχρονα παιδιά που ξαφνικά χαθήκαμε και ψάχναμε τον δρόμο να πάμε στο σπίτι μας.

Να εδώ ήταν το σχολείο, εδώ ο φούρναρης, εδώ ο Μπακάλης, θα το δείτε το σπίτι μου ήταν το πιο μεγάλο στην γειτονιά!

Ψάχναμε να βρούμε το μεγάλο σπίτι, ξεχνώντας ότι η ανάμνηση του μεγάλου σπιτιού ήταν αυτή του εφτάχρονου παιδιού που στα μάτια του όλα μοιάζουν μεγάλα.

Τελικά το βρήκαμε, δύο μικρές καμαρούλες στο βάθος μιας αυλής με γιασεμιά, δεν μπήκαμε μέσα ρίξαμε μια κλεφτή ματιά από το παράθυρο σε δύο δωμάτια με δίχως έπιπλα, απλά στρωμένα με κουρελούδες από τους νέους κατοίκους του, κάποιους τουρκόγυφτους από την Ανατολία.

Συνεχίσαμε προς την Κερύνεια και ενώ στην αρχή είχα την αίσθηση ότι μπαίνουμε σε ένα άλλο κράτος, τελικά ανακάλυψα ότι όλα ήταν πολύ κοντά, σε μισή ώρα φτάσαμε στην πόλη, τους καλούς καιρούς θα πηγαίνανε σίγουρα οι κάτοικοι της Λευκωσίας το βράδυ για ψάρι στην Κερύνεια τους ζεστούς Ιούλιους.

Μοναστήρι του Μπέλλα Παίς και πάλι αλλαγή στο τοπία, μια καταπληκτική καταπράσινη πλαγιά και χιλιάδες βίλες για μιας άλλης μορφής εποίκους, τους Άγγλους που αγοράζουν για ένα κομμάτι ψωμί την σκλαβωμένη γη.

Τσακωθήκαμε αν θα πρέπει να πιούμε μια μπίρα στο εστιατόριο που υπάρχει εκεί, έ, όχι τους κερατάδες, ήρθαμε τους είδαμε αλλά δεν θα αφήσουμε ούτε ένα γρόσι εκεί.

Ήταν ένας τρόπος να τα βρούμε με την συνείδηση μας για την επίσκεψη σε αυτόν τον τόπο που ήταν δικός μας και τώρα λέγεται κατεχόμενα.

Δρόμος της επιστροφής και οι δύο κύπριοι φίλοι μου έλεγαν ότι ήξεραν που πηγαίναμε, σιγά μην ξέρανε, χαθήκαμε σε κάτι σοκάκια, έπεσε το σκοτάδι, ευτυχώς βρήκαμε έναν ψευτοαστυνομικό και τον ρωτήσαμε.

Τον ρωτήσαμε στα Αγγλικά, μας απάντησε στα Ελληνικά, και που έμαθες εσύ τα ρωμαίικα;
Ε, καλά τηλεόραση δεν βλέπω, ήταν και οπαδός της Ομόνοιας.

Να είσαι καλά ρε Αντρέα που με τις φωτογραφίες σου μου θύμισες όλα αυτά, ελπίζω ακόμα και τώρα η μάνα σου να πηγαίνει τα καθαριστικά στην Τουρκάλα στο σπίτι σας στην Μόρφου να το διατηρεί καθαρό.

Αν είχα την δύναμη να κάνω κάτι για την Κύπρο σίγουρα μετά την φετινή συμφορά θα καταργούσα ένα μήνα, τον Ιούλιο, η Κύπρος θα είχε έντεκα μήνες, ποτέ πια αυτός ο καταραμένος Ιούλιος.


by G. J. White

3 σχόλια:

  1. θυμάμαι όταν μας είχες αφηγηθεί την ιστορία πόσο πολύ με είχε αγγίξει αυτό το σημείο: "ψάχναμε να βρούμε το μεγάλο σπίτι, ξεχνώντας ότι η ανάμνηση του μεγάλου σπιτιού ήταν αυτή του εφτάχρονου παιδιού που στα μάτια του όλα μοιάζουν μεγάλα." είναι μία ιστορία που δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πολύ ωραίο κείμενο !!! έντονο και συναισθηματικό !! Ευχαριστούμε πολυ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. φοβερό κείμενο... καταραμένος ο Ιούλιος οντως... και χιλιάδες τα παιδικά ματάκια... η μαμά μου ήταν 11 και ο μπαμπάς μου 15 όταν έγινε η εισβολή... δεν έχουν πάει πίσω ακόμη... μάλλον δεν θέλουν τα ματια τους να δουν ένα αλλιώτικο "μεγάλο σπίτι"... κύριε White με τιμάτε σαν Κύπριο με το κείμενο σας... ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή