Γιατί η αδράνεια δεν είναι λύση

του ΣΤΑΜΑΤΗ ΣΤΕΦΑΝΑΚΟΥ.

Το τελευταίο καιρό έχει γίνεται πολύ συζήτηση για το τι εξελίξεις θα πρέπει να περιμένουμε στην Ελλάδα. Οι γνώμες διίστανται ως προς τα αποτελέσματα και ως προς το τι θα έπρεπε να γίνει. Εκεί όμως που φαίνεται να υπάρχει συμφωνία είναι σε δυο σημεία:

1. Είναι σίγουρο ότι θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση που θα έχει σοβαρές επιπτώσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα και θα επηρεάσει , κοινωνία, οικονομία και πολιτική.

2. Δεν έχει γίνει απόλυτα σαφές ποια πολιτική θα μας οδηγήσει εκτός της κρίσης και ποιος θα την εφαρμόσει. Υπάρχει ένα σαφές κενό, που αφενός τρομάζει και αφετέρου την ίδια στιγμή υπόσχετε ένα διαφορετικό αύριο.

Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι ότι παρουσιάζονται διάφοροι «σωτήρες». Το γεγονός ότι κανένας ακόμα δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα σαφές ρεύμα προς την Α ή την Β επιλογή δικαιολογεί εν μέρει και την αγωνία των πολιτών που εκφράζεται ποικιλότροπος, και δεν αναφέρομε μόνο στο κίνημα της πλατείας. Υπάρχει πολύς κόσμος, που αγωνία , εξοργίζεται και κυρίως, ακόμα δεν εκφράζεται με κάποιο τρόπο. Κατά την γνώμη μου αυτό είναι εκρηκτικό. Είναι επικίνδυνο και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο.

Υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι κατά του καλοκαιριού ο Έλληνας θα «ξεχαστεί». Προσωπικά αμφιβάλλω διότι πολύ απλά πολλοί δεν θα πάνε διακοπές και ακόμα και αυτοί που θα πάνε είναι ήδη πολύ φορτισμένοι. Για πρώτη φορά, βλέπω να υπάρχει στον αέρα μια φόρτιση που δεν έχει προηγούμενο.

Η επιφανειακή αδράνεια και ηρεμία θυμίζει την ησυχία πριν την καταιγίδα. Ελάχιστοι πλέον πείθονται ότι τα πράγματα θα συνεχίσουν έως έχουν, και οι περισσότεροι δεν χρειάζονται παρά μόνο μια σπίθα για να εκδηλωθούν εκρηκτικά. Τα πρώτα αρνητικά κατά την γνώμη μου δείγματα είναι η επιθετικότητα που εκδηλώνεται απέναντι σε πολιτικούς. Δυστυχώς η επιφανειακή ερμηνεία τους , ως κατευθυνόμενα ή ως μορφές αυθόρμητης έκρηξης ή ακόμα σαν τυχαίο γεγονός, μάλλον δεν ευσταθεί. Για μένα είναι προειδοποιητικοί σεισμοί πριν την έκρηξη ηφαιστείου. Ειλικρινά ούτε το εύχομαι, ούτε πιστεύω ότι μια τέτοια έκρηξη θα λύσει τίποτα.

Πιστεύω ότι η δράση, η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και κυρίως η ψύχραιμη και ψυχρή κατανόηση της έχει να δώσει ένα μέλλον για όλους μας. Η συμμετοχή, και η συλλογικότητα ίσως αποτελούν την μόνιμη ελπίδα για ένα αύριο, δεδομένου ότι η κρίση δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο, και μια ανεξέλεγκτη έκρηξη ίσως υποθήκευση όλη την Ευρώπη και την ειρήνη.

Χρειαζόμαστε νέους πολιτικούς και νέες λύσεις, νέο όραμα. Δεν χρειαζόμαστε κατά την γνώμη βία. Χρειαζόμαστε όλους τους πολίτες να συμμετάσχουν σε αυτή την προσπάθεια, ειρηνικά για να βρούμε ένα καινούργιο αύριο. Να βγουν από την αδράνεια, να πολεμήσουν την κατήφεια , την απογοήτευση και την βία από όπου να προέρχεται όπου και να σκοπεύει. Για ένα καλύτερο αύριο για εμάς και τα παιδία μας.

Σταμάτης Στεφανάκος

s.stefanakos@edata.gr