του ΠΕΤΡΟΥ ΜΑΡΚΑΡΗ.
Στον καταραμένο τόπο το Μαη μήνα βρέχει. Ετσι έλεγε η συχωρεμένη η μάνα μου. Δεν ξέρω, αν οι νεροποντές των τελευταίων ημερών είναι σύμπτωση, ή επιβεβαιώνουν τη λαϊκή ρήση.
Αν κρίνω από τις εφημερίδες, οι πολιτικοί αρχηγοί αποδείχτηκαν «κατώτεροι των περιστάσεων» στο Συμβούλιο Αρχηγών Κομμάτων. Ψάχνω να βρω πόσες φορές οι πολιτικοί της Ελλάδας αποδείχτηκαν «ανώτεροι των περιστάσεων», τα τελευταία τριάντα χρόνια. Αυτό το ξέραμε. Εκείνο που ανακαλύπτουμε τώρα είναι πόσο κατώτεροι των περιστάσεων είναι και οι πολιτικοί της Ευρωζώνης. Από τον Ολι Ρεν, στον Βαν Ρόμπεϊ, ως τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και τον πρωθυπουργό της Ολλανδίας, ο καθένας βγαίνει και λέει το δικό του, αδιαφορώντας για την αναστάτωση που προξενεί και τη ζημιά που μας κάνει. Κάποτε, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό, τα φορτώναμε όλα στους κερδοσκόπους. Τώρα, ξυπνάμε κάθε πρωί έντρομοι, όχι μόνο εμείς, αλλά και οι κερδοσκόποι, με τις δηλώσεις των πολιτικών και των εγκεφάλων της ΕΕ.Πάρτε, για παράδειγμα, τη συναίνεση. Εντάξει, και εγώ τη θέλω. Και διαφωνώ με τη στάση της ΝΔ και του Αντώνη Σαμαρά. Υπάρχει, όμως, ένα όριο στο να εκβιάζεις τη συναίνεση με τα λεφτά στο χέρι. Από ένα σημείο και μετά, η εμμονή σου δημιουργεί ζήτημα επέμβασης στη λειτουργία των κομμάτων και στηναυτόνομη χάραξη της πολιτικής τους σε μια δημοκρατική χώρα -μέλους της ΕΕ. Το γεγονός ότι τα δυο κόμματα εξουσίας στην Πορτογαλία αποδέχτηκαν τη συναινετική εφαρμογή των όρων του Μνημονίου, μπορεί να αποτελεί ευχή (και δική μου), δε δημιουργεί όμως νομικό προηγούμενο, ούτε δεδικασμένο για την Ελλάδα.
Αν υποθέσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ καταλήξουν τώρα σε συναίνεση, αλλά στα μέσα της εφαρμογής του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος, η συναίνεση σπάσει, τι θα κάνει τότε ο κύριος Ολι Ρεν; Θα ζητήσει αλλαγή του συντάγματος και ένα μονοκομματικό κράτος, για να έχει ήσυχο το κεφάλι του ότι το πρόγραμμα θα εφαρμοστεί; Στο κάτω-κάτω, η Ελλάδα έχει εκλεγμένη κυβέρνηση με άνετη πλειοψηφία, η οποία την εκπροσωπεί διεθνώς. Μόνο μ’αυτή έχει δικαίωμα να συνάπτει συμφωνίες η ΕΕ, όχι (και) με την αντιπολίτευση.
Και η Ελλάδα, και η Ισπανία, και η Πορτογαλία, πέρασαν από άγρια δικτατορικά καθεστώτα στην πρόσφατη ιστορία τους. Και όμως, οι θεσμοί τους λειτουργούν άψογα και χωρίς παρεκτροπές σε συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης. Αντίθετα, είναι ορισμένες από τις κάποτε φιλελεύθερες, ανοιχτές χώρες της Ευρώπης, των οποίων οι κυβερνήσεις εξαρτούν σήμερα την επιβίωση τους από τη στήριξη ακροδεξιών κομμάτων. Και μας το παίζουν σκληροί, για να καθησυχάσουν τους ακροδεξιούς, ευρωσκεπτικιστές, εταίρους τους.
Μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ, όλοι πιστέψαμε ότι η ΕΕ θα γινόταν κάτι σαν τον «Κήπο των Φίτζι -Κοντίνι» του Βισκόντι. Τώρα διαπιστώνουμε ότι είναι πιο κοντά στό Μπαξέ-Τσιφλίκι του Τσιτσάνη. Βέβαια, οι αστοχίες των πολιτικών της Ευρωζώνης δεν απαλλάσσουν τα ελληνικά πολιτικά κόμματα από τις αμαρτίες τους. Από μια άποψη ο Γιώργος Παπανδρέου αποδεικνύεται προφητικός, όταν έλεγε πως η είσοδος μας στο ΔΝΤ θα περιόριζε την εθνική κυριαρχία μας. Οι πρόσφατες επεμβάσεις των ηγετών της Ευρωζώνης το επιβεβαιώνουν. Μόνο που η προφητεία βγαίνει σωστή και λόγω της τεράστιας καθυστέρησης του ΠΑΣΟΚ να εφαρμόσει τους όρους του Μνημονίου. Και δεν πείθουμε κανέναν, όταν λέμε ότι το Μνημόνιο ήταν λάθος, αφού δεν έχουμε εφαρμόσει ακόμα τους πιο κρίσιμους όρους του.
Όσο για τον Αντώνη Σαμαρά και τη ΝΔ, έχουν οχυρωθεί πίσω από την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, λες και είναι στο χέρι τους. Ποιον θα βρουν στην ΕΕ να δεχτεί τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, συν την αύξηση των συντάξεων, συν καμιά απόλυση, όπως προτείνουν; Το παίζουν σαν να είναι σε θέση να εφαρμόσουν το «Ζάππειο ΙΙ» ανεξάρτητα από τους Ευρωπαίους, κάτι που είναι μύθος, αν όχι ψέμα, και δεν έχουν καμιά εναλλακτική πρόταση, στην περίπτωση που οι Ευρωπαίοι θα πουν όχι.
Το πρόβλημα σε μια χώρα, όπου οι υπουργοί ψηφίζουν νόμους, όχι για να τους εφαρμόσουν κατανάγκη, αλλά συνήθως, για να κρυφτούν πίσω τους, είναι η τεράστια άβυσσος που χωρίζει την ηδονή του λόγου από την ατολμία της πράξης.
Από το «βυθίσατε το Χόρα» του Ανδρέα Παπανδρέου, στο «αρχιερέας της διαπλοκής» του Κώστα Καραμανλή, ως το «ο Παπανδρέου είναι ο Πινοτσέτ της Ελλάδας» του Αλέξη Τσίπρα γινόμαστε μάρτυρες ενός διαγωνισμού καταγγελτικών διατυπώσεων, με τους οποίους ηδονίζονται οι πολιτικοί μας. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι, όμως, τόσο Πινοτσέτ, όσο είναι Σαλβατόρ Αλλιέντε ο Τσίπρας.
Ο κύκλος των περιπετειών της Ελλάδας άρχισε το 2004 με μια κυβέρνηση, που θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς με τον τίτλο μιας ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου: «Οι Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας». Μόνο που η κοιλάδα δεν ήταν εύφορη, όπως νόμιζαν και όπως νομίζαμε.
Τώρα ο κύκλος κινδυνεύει να κλείσει με την ταινία του Μασέλ Λ’ Ερμπιέ «Οι Τελευταίες Μέρες της Πομπηΐας».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου