"Τώρα" by Angie

Η πόλη κοιμάται τα βράδια,
κοιμάται τον ύπνο του αδίκου.

Σε ένα υγρό υπόγειο δύο καστανά παιδικά μάτια κοιτάζουν έξω, ψάχνουν αχόρταγα να βρουν τον ήλιο, την ελπίδα... με αυτά ζουν, σε αυτά προσεύχονται

Στο φανάρι ένας άνθρωπος καπνίζει το τελευταίο του τσιγάρο, ίσως θυμάται κάποια χαμένη πατρίδα... και δίπλα του σωρός τα σκουπίδια

Στις σκάλες μια γυναίκα καθαρίζει σκυμένη, υποταγμένη... μέσα το παιδί της καίγεται, βογκάει... μουρμουρίζει μια ξένη προσευχή... είναι ο μόνος της δεσμός με την πατρίδα της, με τον εαυτό της...

Στο σταθμό του μετρό κάποιος παίζει βιολί, χαμογελάει στους περαστικούς, το χαμόγελό του δεν αγγίζει τα μάτια του, τα μάτια που γυαλίζουν από αρρώστια και δάκρυα..

Κι εμείς κοιμόμαστε με μάτια ανοιχτά τον ύπνο του άδικου

Σε ένα παγκάκι ο περαστικός που δεν έχει τίποτα να κάνει, πουθενά να πάει, κανέναν να τον περιμένει, κανέναν να αγαπήσει... είναι από το πρωί εκεί με μια εφημερίδα ανοιγμένη στις "αγγελίες" δίπλα του και μιλάει στα χέρια του, ποιος άλλος να τον ακούσει;

Είναι και αυτός που είναι κάθε μέρα στους δρόμους, ψάχνει να βρει που θα κοιμηθεί το βράδυ, ακούει βρισιές... να ένα καλό υπόστεγο, θα είναι ό,τι πρέπει για σήμερα... και αύριο...

Κι εμείς κοιμόμαστε με μάτια ανοιχτά τον ύπνο του αδίκου.

Είναι και ο βιαστικός κύριος με το κοστούμι και την γραβάτα που τον πνίγει αλλά την φοράει γιατί έτσι πρέπει. Κοιτάει μόνο εκεί που θέλει να πάει, ακούει μόνο αυτά που θέλει να ακούσει, τρέχει συνέχεια. Δεν προλαβαίνει να δει, να σκεφτεί, να ερωτευτεί... μήπως του χρειάζεται κιόλας; Έχει ήδη αργήσει...

Είναι και ο απλός κύριος που σκέφτεται την δόση του δανείου, τα έξοδα των παιδιών, τα χρέη του στην τράπεζα, την πορεία σήμερα... δεν πρέπει να πάει, το αφεντικό τον προειδοποίησε... Κι όμως σε μια κρίση θάρρους πετάει το μεροκάματο από το παράθυρο και πάει !!!

Στην τράπεζα ο κύριος που σου δίνει ψεύτικες καλημέρες, ψεύτικα χαμόγελα και ψεύτικες βεβαιώσεις. Είναι όλος ένα ψέμα, την αλήθεια την κρατάει μόνο για τον εαυτό του.

Πάντα κοιμόμαστε τον ύπνο του αδίκου...

Είναι και οι νέοι στους δρόμους, στις διαδηλώσεις που φωνάζουν, που σκέφτονται, που ονειρεύονται, που διαμαρτύρονται... Έχουν καρδιές που χτυπούν πιο γρήγορα, πιο δυνατά, μάτια που βλέπουν φως στο σκοτάδι, μυαλά, ψυχή άγρυπνα και καθαρά, φωνές πιο δυνατές... μα ο ήχος της πόλης τους πνίγει, τους καταπίνει... και αυτοί συνεχίζουν...

Είναι και η κυρία με τα ασημένια μαλλιά που κοιτάζει έξω από το παράθυρο, που δεν περιμένει κανέναν, έχει χάσει παιδιά, εγγόνια, την "καλημέρα" του γείτονα... έχει συντροφιά μόνο την μοναξιά της. Τέλος.

Έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και όμως κοιμόμαστε...

Είναι και ο ιδεαλιστής, ο ονειροπόλος, ο "τρελός", ο "χαμένος" που ψάχνει να βρει την αποδοχή, την ελπίδα που δεν βρίσκει ποτέ...

Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα πεθάνεις, εκτός αν το διαλέξεις εσύ.

Και είναι και το παιδάκι με τα πράσινα μάτια που διασχίζει μόνο του τον δρόμο, που γυρνά σε ένα σπίτι άδειο, που βάζει φαγητό μόνο του, που διαβάζει μόνο του, που μεγαλώνει μόνο του... ποτέ δεν παίζει, έχει τόσα μαθήματα για αύριο...

Κι εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του αδίκου... ως πότε;

Πότε θα έρθει το ξύπνημα;

Πότε θα ξαναζωντανέψουν τα μάτια μας;

Πότε θα ξεχυθούμε όλοι στους δρόμους και θα κάνουμε τη νύχτα, μέρα;

Πότε θα αλλάξουμε τα δεδομένα;

Πότε θα αρχίσει η ζωή και θα τελειώσει η επιβίωση;

Πότε η κραυγή μας θα φτάσει στα πέρατα του κόσμου;

Πότε θα ανοίξουν όλα τα σύνορα, όλοι οι ορίζοντες;

Πότε θα γκρεμίσουμε όλες τις φυλακές;

Αύριο

Πότε θα έρθει το "αύριο";

ΤΩΡΑ.

Το αύριο είναι τώρα.

by Angie