Ο Μπιν Λάντεν πέθανε

Ο Μπιν Λάντεν πέθανε.

Ναι. Όπως πέθανε μια μέρα νωρίτερα ο Ernesto Sabato, φυσικός και συγγραφέας από την Αργεντινή του οποίου το βιβλίο "Uno y el Universo" ήταν από τα πρώτα που διάβασα με την είσοδό μου στο Λύκειο. Αλλά γι' αυτόν δε μίλησαν τα δελτία ειδήσεων. Δεν έγραψαν οι εφημερίδες, τα blogs, το facebook, το twitter, οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Ο Μπιν Λάντεν πέθανε.

Ο τρομοκράτης.

Αποσβολωμένη παρακολουθώ την ομιλία του Ομπάμα: "Good evening. Tonight I can report to the American people and to the world that the United States has conducted an operation that killed Osama Bin Laden, the leader of Al Qaeda, and a terrorist who is responsible for the murder of thousands of men, women and children." Τον ακούω να μιλά για την 11η Σεπτεμβρίου, με επιτηδευμένα κοντρολαρισμένο συναισθηματισμό, τόσο όσο χρειάζεται για να καρφωθείς στο λόγο του και να μην τον ψάξεις παραπάνω.

"Nearly 3.000 citizens taken from us, leaving a gaping hole in our hearts".

Ξεχάσανε.

Και έξω από το Λευκό Οίκο, δάκρυα χαράς και συγκίνησης από όλους.

Ξεχάσαμε. Πόσο κόστισε και πόσο θα κοστίσει ένας πόλεμος δίχως αρχή και τέλος. Στα κανάλια έγινε η είδηση της ημέρας. Η είδηση της εβδομάδας. Τα παγκόσμια προβλήματα είναι ανύπαρκτα. Ο άστεγος στο παγκάκι της στάσης του Χ14 στο Σύνταγμα είναι ανύπαρκτος. Η ηλικιωμένη κυρία που σκόνταψε περνώντας το δρόμο - κι εγω έντρομη την παρακολουθούσα από την απέναντι πλευρά - σκυμμένη να βήχει, εξηγώντας μου μόλις έσπευσα να βοηθήσω ότι δεν μπορεί να πληρώσει τα φάρμακα και το ταμείο Αγροτών δεν την καλύπτει, δεν υπάρχει για τον κόσμο. Είναι όλοι απασχολημένοι πανηγυρίζοντας την "ήττα της τρομοκρατίας".

Ποιός είναι ο τρομοκράτης;

Aυτός που μισεί;

Αυτός που τον μισούν;

Χιλιάδες βόμβες πέφτουν καθημερινά. Δεν τις ακούω αλλά o απόηχός τους με φτάνει. Τα αυτιά μου πονάνε και δεν ξέρω τι να πρωτοπιστέψω.

Ο Μπιν Λάντεν πέθανε.

Good guys. Bad guys. Labelling everything. Labelling everyone.

Σωτήρες του κόσμου. Πριν από κάτι μήνες, πέτυχα το εξής στο περιοδικό TIME:

"What happens if we leave Afghanistan" αλήθεια; Γι' αυτό μένετε, ε;

Αυτός ο ψευτοανθρωπισμός μας με σκοτώνει. Ξαφνικά χωρίζεται στα δυο η υδρόγειος. Η γεωγραφία όπως την ήξερα δεν υφίσταται. Η "μαμά-Δύση" - όπως συχνά έχω ακούσει να λένε - φροντίζει τα ασθενικά "παιδιά της". Δίνοντάς τους να πιουν δηλητήριο. Και περηφανεύεται μόλις καταφέρει να σκοτώσει ένα εξ' αυτών μετά από σπασμούς του μελλοθανάτου που την πλήγωσαν.

Μου θυμίζει άλλες περιόδους της Ιστορίας. Ψάχνω τις πηγές στις σταυροφορίες. Το σκονισμένο μου βιβλίο από πέρυσι έχει την απάντηση:

"Γενναιότατοι στρατιώτες... Μην αφήνετε να σας κρατήσει στην πατρίδα ούτε η ιδιοκτησία ούτε η οικογενειακή φροντίδα. Γιατί αυτή η χώρα, που περιβάλλεται από όλες τις μεριές από θάλασσα και οροσειρές, είναι υπερπλήρης από σας. Δεν της περισσεύουν τα πλούτη. Μόλις και μεταβίας μπορεί να θρέψει αυτούς που την καλλιεργούν. Γι' αυτό αλληλοτρώγεστε και σπαράζεστε μεταξύ σας. Πάψτε πια τις εχθρότητες, ας σταματήσουν οι διαφωνίες κι ας πάρουν τέλος οι πόλεμοι μεταξύ σας. Αφήστε κάθε μίσος και διχογνωμία να κοιμηθούν. Πάρτε το δρόμο για τους Αγίους Τόπους, ελευθερώστε αυτή τη γη από το γένος του Διαβόλου και υποτάξτε τη σε σας. Η βασιλική πόλη (Ιερουσαλήμ)... είναι τώρα αιχμάλωτη από τους εχθρούς της και έχει υποφέρει τόσο... ώστε να καταργηθεί η λατρεία... Γι' αυτό το λόγο αναλάβετε αυτό το ταξίδι για την άφεση των αμαρτιών σας και εξασφαλίστε την αθάνατη δόξα του Βασιλείου των Ουρανών".

Τα ίδια. Παραλλαγμένα. Τα παραλλαγμένα ίδια. Η ιστορία επαναλαμβάνεται καθώς λένε. Και μαζί της, επαναλαμβάνονται τα λάθη. Μαζί της επαναλαμβάνεται η Βία. Η Δίψα. Η Εξουσία. Ο Πόλεμος. Σε έναν κόσμο της μειοψηφίας, η πλειοψηφία είναι πιόνι. Πάει στο σχολείο, αν είναι μπαίνει στο Πανεπιστήμιο να σπουδάσει, πιάνει δουλειά, ανεβοκατεβαίνει το δρόμο αγχωτικά, σκάβει στα χωράφια με τα χέρια, χτίζει κρησφύγετα, μαθαίνει να βρίζει δίχως να μιλά, μαθαίνει να μισεί και να κατηγορεί. Πεθαίνει γι' αυτό το μίσος της, "δοξασμένα".

"Operation Enduring Freedom". Enduring Freedom is far more difficult than one could possibly imagine.

H Eλευθερία - κάθε είδους - είναι ακριβή. Και "ένα το χελιδόνι". Μα το χελιδόνι είναι μεταναστευτικό πουλί. Kαι σύρει τα φτερά του σε άλλους τόπους, όταν έρχεται χειμώνας...

Ο Μπιν Λάντεν πέθανε.

Μπορούμε να βαυκαλιστούμε με την ιδέα της νίκης, για λίγο τουλάχιστον.

"Another head hangs lowly,

child is slowly taken,

and the violence cause of silence,

who are we mistaken?

But you see it's not me, it's not my family,

in your head, in your head they are fighting

With their tanks and their bombs,

And their bombs and their guns,

In your head, in your head, they are crying."

Μα περισσότερο, μπορούμε να ονειρευτούμε. Οφείλουμε να ονειρευτούμε. Να μην παρασυρθούμε από παλαμάκια και χειροκροτητές. Άλλωστε, πιόνι γίνεται κάποιος μόνο αν ο ίδιος το αποδεχθεί ως μοναδική λύση εκείνη τη στιγμή. Θέλω να πιστεύω, ότι δεν είναι η μοναδική λύση. As long as we can dream!

by Nausika