"Σκέψεις..." by Angie

"Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον,



στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε..."



Οχι, όχι άλλο, όχι πια...



Κοιτάω γύρω μου... άνθρωποι, άνθρωποι που τρέχουν, που μιλούν στο τηλέφωνο στα χέρια τους, άνθρωποι που πάντα έχουν κάπου να πάνε και άθρωποι που δεν έχουν πουθενά, άνθρωποι που έχουν τα πάντα και άλλοι που έχουν μόνο τον εαυτό τους... Ο καθένας μέσα στις δικές του σκέψεις, τη δική του ζωή, τον δικό του μικρόκοσμο που νομίζει οτι του ανήκει και όλοι μαζί στον μεγάλο κόσμο που δεν ανήκει σε κανέναν μας και όλοι τον διεκδηκούμε για τιν εαυτό μας... ως πότε θα μας ανήκει ο εαυτός μας; Μήπως τον έχουμε ήδη χάσει, μήπως τον έχουμε πουλήσει, εξευτελήσει,τον έχουμε ξεχάσει; Ποιό είναι αυτό το πρόσωπό που βλέπω στον καθρέφτη, σε σκοτεινές βιτρίνες, σε φωτογραφίες να γελάει ξενοιαστα στο φακό νέα, ελεύθερη, έτοιμη για τη ζωή...



Άπό μικρή πάντα ήθελα να ξέρω τι σκέφτονται οι άλλοι...



Τι είναι ζωή;



Ο καθρέφτης, το είδωλό σου που σε προκαλεί να το κοιτάξεις ίσια στα μάτια κάθε μέρα... ίσως μια μέρα τα καταφέρεις...



Τα μάτια και τα χέρια της μάνας "έφαγες καλά;", "που ήσουν;", "να διαβάζεις", "σου εφερα ένα χυμό..."



Ο βιαστικός κύριος με τον χαρτοφύλακα στο δρόμο που συνέχεια κοιτάει το ρολόι του, ο άνθρωπος στο φανάρι που παίζει βιολί και γελάει...



Το γέλιο είναι πιο εύκολο από το κλάμα...



Ο ήχος της βροχής στο παράθυρο... και μια μυρωδιά από πασχαλιές και κανέλα...



Ενα πρόσωπο που σου χαμογελά χωρίς κάποιο λόγο... για το χαμόγελο...



Οι μαρμάρινες πλάκες τις πλατείας και αγόρια να κάνουν φιγούρες με το skate...



Οι άνθρωποι της πλατείας με το χαμόγελο στα χείλη και την πίκρα στην καρδιά και οι κουβέντες τους για την πολιτική, την οικονομία, τις συντάξεις, τον πόλεμο, την νέα γενιά... Αχ αυτή η νέα γενιά!



Ο Γιωβάν που δεν μπορείνα δουλέψει... "Καλημέρα κορίτσι"...



Τι είναι ζωή Γιωβάν;



Σε βλέπω, μου μιλάς, με πειράζεις, δεν σ' ακούω... γιατί δεν ακούω τις σκέψεις μου δίπλα σου; Εχεις δει ποτέ πως χρυσίζουν τα χόρτα τη δύση; Αυτό μου θυμίζεις... Κάνει ζέστη, ήλιο... θα βγάλω τη ζακέτα μου...



Γελάς, τρέχεις, τραγουδάς και εγω πίσω σου, σ' ακολουθώ είμαι όμως κοντά σου; Γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ δίπλα σου...



Γιατί μου λείπεις συνέχεια όταν δεν είσαι δίπλα μου;



Μου θυμίζεις καλοκαίρι, ελευθερία, την ψιλή άμμο του ηλιοβασιλέματος, τον αφρό εκεί που σκάει το κύμα...

Ποτέ δεν είχα δυσκολία με τις λέξεις, γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ, να μιλήσω δίπλα σου;

Το ξέρεις άραγε;



Βιβλιοπωλείο... βιβλία καινούργια, παλιά, νέες εκδόσεις...

Και εγώ ψάχνω, ψάχνω να βρω... Τι;



Θέλω να μάθω, να ξέρω... γιατί χάνομαι στις σκέψεις μου;



"Ενα ψέμα που όλοι το πιστεύουν δεν διεφέρει από μια αλήθεια".



Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα;



"Η μεγάλη αλήθεια είναι το ψέμα".



Υπάρχουν από πάντα ή τα επινοήσαμε εμείς; Και αυτό το "πάντα" τι είναι;



Μιλάω με τους φίλους μου, την άλλη μου οικογένεια... μιλάμε όλοι μαζί, γελάμε, προβληματιζόμαστε, διαφωνούμε, συμφωνούμε...



"Με γεια το τζιν! Από που το πήρες;"



Ολοι μαζί... πάλι αυτή η ζέστη, ο ήλιος...



Με λόγια, με νοήματα, με τα μάτια... πάντως κάπως συννενοούμαστε...



Είμαστε ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, σε μια νέα και μια παλιά ζωή, στο τώρα και το πάντα...



Είμαστε νέοι, ο κόσμος αυτός είναι και δικός μας.

Αχ πότε θα ξέρω; Και το σημαντικότερο από όλα, θέλω να ξέρω; Μου χρειάζεται;



Πάλι σπίτι... Διάβασμα, διάβασμα, διάβασμα... Σε δύο εβδομάδες εξετάσεις... φυσική, "κατακόρυφη ασύμπτωτη της γραφικής παράστασης...", "έχουμε μάθημα αύριο το πρωί δύο ώρες κατευθυνση", "οι βάσεις αναμένεται να ανέβουν για άλλη μία χρονιά".



"Τι λέει αυτό το κεφάλαιο;", "Το κεφάλαιο αυτό αναφέρεται σε..." έχω μάθει να απαντώ και ας μην μου λέει τίποτα το κεφάλαιο... γνώση είναι για μένα η ζωή...



"Μάθε να παίρνεις κάτι από τα πάντα" η φωνή μέσα μου... να συνεχίσω να την ακούω...



Και έξω ο δρόμος, τα πουλιά, ο ουρανός...



"Τι είναι Θεός, τι μη Θεός και τι ανάμεσά τους;"



Είναι Θεός η αιτία τόσων πολέμων, τόσης δυστυχίας;



Είναι Θεός η ελπίδα, η αγάπη;



Σε ποιόν πάνε οι προσευχές μας; Σε Αυτόν ή σε εμάς;



Υπάρχει ή τον φτιάξαμε εμείς για να μας στηρίζει, να μας καταδυναστεύει, να απάντα σε όσα δεν ξέρουμε, να αντιπροσωπεύει την αλήθεια, ό,τι ψάχνουμε να βρούμε;



"Αγαπάτε αλλήλους". Χρειάζεται Θεός για να σου επιβάλει την αγάπη; Χρειάζεται Θεός για να αγαπούν και να ερωτεύονται οι άνθρωποι;



Και η ευτυχία τι είναι;



Είναι το γέλιο, είναι το κλάμα, είναι η βροχή, είναι ο ξένος στο παράθυρο, είναι η χαρά και η λύπη, είναι ό,τι αρχίζει και ό,τι τελειώνει;



Οι δύο όψεις του νομίσματος.



Και εγώ; Σαν ακροβάτης πάνω σε τεντωμένη, μεταξωτή κλωστή, τη ζωή μου, ανάμεσα σε φαντασία και πραγματικότητα, σε όνειρο και σε αλήθεια, σε γέλιο και κλάμα, στη φωνή και τη σιωπή, σε ελευθερία και υποταγή, σε αλήθεια και σε ψέμα, περπατώ προσεκτικά και γράφω... γράφω στους ταλαίπωρους αναγνώστες των κειμένων μου και για αυτούς... ελπίζω να μην σας κούρασα πολύ...

by Angie