"Ο καιρός των Μαγυάρων: Η μέση" by Yanka

Τι έλεγα; Α, ναι.

Η καταγωγή που λέτε των Ούγγρων (Μαγυάρων) είναι κάτι που προκαλεί διαφωνίες και συζητήσεις μεταξύ ιστορικών και ανθρωπολόγων. Κατά γενική ομολογία όμως οι επτά φυλές των Μαγυάρων ήρθαν στην κεντρική Ευρώπη από τα Ουράλια και ενώθηκαν υπό τον Άρπαντ γύρω στο 895. Οι νομάδες Μαγυάροι έκαναν επιδρομές που έφτασαν έως και την Ιβηρική χερσόνησο, μέχρι που ο βασιλιάς Στέφανος (997-1038) επέβαλε το Χριστιανισμό και καθιέρωσε τη μόνιμη εγκατάσταση τους στις σημερινές περίπου περιοχές που κατοικούν.

Τους παρατηρούσα, στο μετρό (όπου, παρεμπιπτόντως, άχνα δεν έβγαζαν τα χρυσά μου), διότι είτε διάβαζαν το βιβλίο τους είτε απλως χαζευαν σιωπηλοί τους γυρω τους. Αλλα ακόμα και όταν μιλουσαν, ψιθύριζαν στον διπλανο τους, ισα ισα για να ακουστουν μεταξυ τους και όχι προσπαθώντας να ακουστούν σε ΌΛΑ τα βαγόνια.

Περιττό να σας πω βεβαιως πως όταν πρωτομπηκα στο μετρο της Βουδαπέστης, αλλα και γενικως σε όλα τα Μ.Μ.Μ, επαθα ένα μικρο-σοκ. Καθοτι σου λεει η Ελληνοπούλα, περιμενε, να γινεται ο χαμος μεσα στο τραμ και στο μετρο. Παιδακια να τσιρίζουν, παππούδες να σε λοξοκοιτούν και μαζι με αυτά, ενας γενικοτερος, αναβρασμός και κοινωνικος αλλαλαγμος. Ε, δεν ηταν ετσι. Άκρα του ταφου σιωπη, στη Βούδα βασιλευει. Ετσι ειπα, αστειευόμενη, σε φιλους που με επισκέφτηκαν, και ρωτησαν τι "παιζει" με τα Μ.Μ.Μ. (Γιατί τα έχει φοβηθεί το μάτι μας).

Όλα οργανωμενα, όλα στη εντελεια, στη χωρα που, σε μετρα και σταθμα, σε δημογραφικά και ποσοτικά επιπεδα είναι σχεδον ιδια με την Ελλαδα. Μονο που δεν εχει ηλιο, θαλασσα, νησια και τοσο στρατηγική θεση. Αυτοι σου λεει το τραμ, το χρησιμοποιούν κατά κορον, και δεν το εχουν για διακοσμητικό, να περιφέρεται και να κάνει ξενάγηση στους (ανύπαρκτους πλέον) τουρίστες. Διοτι στην Ελλαδα, το εν λόγο μέσο το παίρνεις, για να κανεις βολτα, γιατι αν εχεις δουλεια, κλάφτα Χαραλαμπε. Το τραμ, μαλιστα, είναι το No1 Μ.Μ.Μ κατά σειρα προτίμησης, στην Ουγγαρια, όπως όμως και σε άλλες χωρες της Κεντρικης Ευρώπης, όπως η Αυστρία η Πολωνία και η Τσεχία.

Περπατώντας στην πολη της Πεστης μένεις απλώς χαζός (δηλ. με ανοιχτό το στόμα για να τρέχουν τα σάλια κλπ). Ποσο μαλλον εάν προέρχεσαι απ' τη χωρά του Χαους. Οι δρομοι είναι πεντακάθαροι, τα πεζοδρόμια, ολόκληρα, και η άσφαλτος - προκλητικά - θα ελεγα αψεγάδιαστη. Περπατας, στα σοκακια, και στα πλακωστρωτα. Βλεπεις όλα τα παλια αλλα καλοδιατηρημενα κτίρια (σε ένα τετοιο, απεναντι από το Βασιλικο Ωδειο, εμεινα και εγω για ένα μηνα) και αναρωτιεσαι: "Πως μπορει να ταιριαξει το ρομαντικο - κλασσικο με το μοντερνο, σχεδον φιουτουριστικο, στυλ που πλεον ειναι της μοδος;"

Η αγαπημένη μου διαδρομή, ήταν ποταμίσια και απογευματινή με ενα θεσπέσιο Turos taska (κατι σαν γλυκιά τυρόπιτα με λεμόνι) ανά χείρας, κατά μήκος του - η αλήθεια είναι όχι και τοσο - γαλάζιου πια Δούναβη.

Ειδικά προς τα τελη του Σεπτέμβρη, που ο καιρος ηταν ακομα "δροσερός" (διοτι μετα, ουχουυυ, φτερνιζόσουν - που λέει ο λόγος - και εσκαγε στο έδαφος σποραδική χαλαζόπτωσις). Ο ηλιος έπεφτε ακριβώς πίσω από το ψηλότερο μέρος της πόλης, την "Σιταντελλα" και για μερικα λεπτα φώτιζε πολύ παραξενα την μια από τις συνολικά 10 γέφυρες μεταξύ της Βούδας και της Πέστης που ένωνε την αρχή της Πλατείας Καλβιν με τις όχθες του Ποταμού.

Συνεχίζεται... (ω, ναί!)

Υ.Γ: Στη φωτογραφία εικονιζεται το θεάρεστον turos taska...

by Yanka