Στα γρήγορα | Αγκαλιά

Γεννιέται...
Τα πρώτα γλειψίματα από τη μαμά...
Η ηρεμία έρχεται μόνο όταν νιώσει την καρδιά της μαμάς...
Δεν έχει έννοιες...
Είναι για όλα η μαμά...
Φαΐ...
Νερό...
Προστασία...
Και αν είναι κρύο...

Τίποτα δεν συγκρίνεται με το κουλούριασμα δίπλα της...

Και αν είναι ζέστη...

Πάλι δίπλα της, στην σκιά...
Όμως...
Μεγαλώνει σε μια κοινωνία αδίστακτη...
Πολύ μεγάλη για το μέγεθος του...
Αδύναμο ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους...
Ανθρώπους κακούς...
Αδίστακτους...
Άκαρδους...
Αυτούς που νιώθουν σαν το «ανώτερο ον»...
Η μαμά δεν θα είναι πάντα εκεί...
Και αν τώρα δεν χρειάζεται (τόσο) να κουλουριάζεται δίπλα της...
Η δόλια ανάγκη για φαΐ μένει...
Και αν υπήρξε άτυχο...
Χωρίς σπίτι...
Χωρίς αφεντικό...
Τότε οι ώρες μετρούν ανάποδα...
Γυρίζει στους δρόμους μόνο...
Φοβάται...
Αδυνατίζει γρήγορα...
Όχι προς θεού, μην το φοβάστε...
Δεν είναι επιθετικό...
Φοβισμένο είναι...
Και δεν ζητά πολλά...
Η ζωή του τελειώνει...
Και το μόνο που ζητά...
Είναι ένα κομματάκι φαΐ...
*****
Χθες πέταξα ένα κομμάτι από το σάντουιτς μου σε ένα αδέσποτο σκυλάκι...***
Δεν ήταν δύσκολο...
Δεν πέτυχα καν κάτι σπουδαίο...
Σταμάτησε για λίγο να κυλά τόσο γρήγορα η άμμος στη κλεψύδρα της ζωής του...



*** Το αδέσποτο σκυλάκι (και κάθε αδέσποτο), δεν αξίζει μόνο την ευχή να καταφέρει να ζήσει, αξίζει να ξεκινήσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν ανώτεροι και να τα αγκαλιάσουμε.

by Louis