Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Η Άγκυρα και το Λύκειο Βεργίνας


Τη στιγμή που άνοιξα το ηλεκτρονικό μήνυμα συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για κάτι διαφορετικό. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία της τουρκικής κοινής γνώμης, ο αποστολέας μού ζητούσε να τον ενημερώσω για τα τελευταία κοινωνικοοικονομικά δρώμενα της Κύπρου. Για πρώτη φορά έγινα δέκτης ενός μηνύματος που επικεντρωνόταν σε διάφορες πτυχές της ελληνοκυπριακής πραγματικότητας.

Ο αποστολέας μού απηύθυνε μια σειρά ερωτημάτων. Στο σύνολό τους, οι ερωτήσεις έδειχναν ότι στη γειτονική χώρα υπάρχει ενδιαφέρον για τις τελευταίες ανησυχητικές εξελίξεις στην Κύπρο. Διάβασα πολλές φορές τις ερωτήσεις και προσπάθησα να αναλύσω το ύφος τους. Καλομελετημένες, στα πλαίσια του στόχου της τουρκικής στρατηγικής και συστηματοποιημένες… «Στοιχεία που φαίνεται να λείπουν από τη στρατηγική των Αθηνών και της Λευκωσίας»… Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη.

«Ποιοι πολιτικοί και κοινωνικοί παράγοντες εκτρέφουν τα ξενοφοβικά αντανακλαστικά της κυπριακής κοινωνίας; Ποιος ο ρόλος της οικογένειας, του σχολείου, της Εκκλησίας και των πολιτικών κομμάτων;».

«Πώς εξηγείται η ροπή προς τα συνθήματα που θυμίζουν τη ναζιστική Γερμανία σε μια κοινωνία που έζησε τα δεινά της στρατιωτικής ήττας και τον ξεριζωμό από τις εστίες της;».

«Ποιες οι αδυναμίες του ΑΚΕΛ απέναντι στην άνοδο του ρατσισμού στις μικρότερες ηλικίες;».

«Ποια η σχέση του ανταγωνισμού μεταξύ της “φιλελεύθερης” και της “σκληροπυρηνικής” μερίδας του ΔΗΣΥ με την άνοδο των ξενοφοβικών αντανακλαστικών στην ελληνοκυπριακή πλευρά;».

«Πώς προσεγγίζει ο σύγχρονος Ελληνοκύπριος τον Έλληνα μετανάστη που εν μέσω οικονομικής κρίσης αναζητεί ένα καλύτερο αύριο στην Κύπρο;».

Μόλις μερικές από τις ερωτήσεις του αποστολέα, μεταφρασμένες λέξη προς λέξη στα ελληνικά… Σκέφτομαι ότι η απάντησή τους δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Ο αποστολέας έχει «πιάσει» πολλές «καυτές» πτυχές της κυπριακής πραγματικότητας, τις οποίες αδυνατούν να ακουμπήσουν ουσιαστικά οι πολιτικοί, κοινωνικοί, ακαδημαϊκοί και δημοσιογραφικοί φορείς του τόπου.

Συλλογίζομαι τις μαύρες εικόνες από το σχολείο της Λάρνακας… Συλλογίζομαι τον ηλεκτρισμό στη διαλεκτική σχέση του «Εγώ, ο Κύπριος» - «Εκείνος, ο άλλος, ο ξένος», λίγους μόλις μήνες πριν να στηθούν οι κάλπες και μοιραστούν οι δημόσιες έδρες μεταξύ των πολιτικών φορέων του τόπου.

Ο συνομιλητής απτόητος… Οι ερωτήσεις του, μια μεγάλη λίστα… «Χαϊδεύει» τον εγωισμό μου και ζητά απαντήσεις σε πολλά ενδιαφέροντα ερωτήματα…

«Είσαι από τα λιγοστά άτομα (αν όχι το μοναδικό) που ζουν, μελετούν, γνωρίζουν και παρακολουθούν και τις τέσσερεις κοινωνίες (σ.σ. εννοεί τις κοινωνίες της Τουρκίας, της Ελλάδας και των δύο κοινοτήτων της Κύπρου). Ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα κοινά στοιχεία αυτών των κοινωνιών σε ό,τι αφορά τα ξενοφοβικά αντανακλαστικά;».

«Μια “ξενοφοβική” Κύπρος επιχειρεί να πείσει τη διεθνή κοινή γνώμη για ειρηνική συνύπαρξη; Κατά τη γνώμη σου, αυτό δεν είναι ένα “δυνατό σημείο” της τουρκικής διπλωματίας για τους μελλοντικούς σχεδιασμούς της;».

Τελικά, αποφασίζω να αγνοήσω την πλειοψηφία των ερωτημάτων. Δεν πρόκειται να συναινέσω σε θεωρίες που βασίζονται στην αρχή «η αδυναμία σου, η δύναμή μου».

Απαντώ μόνο στην προτελευταία ερώτηση: «Πτώχευση της αριστερής πολιτικής και της κοινωνικής σκέψης, αδυναμία των φιλελεύθερων θέσεων να κατανοήσουν τα βαθιά κοινωνικά ρήγματα, νέα μυαλά που ενδιαφέρονται μόνο για μια δημόσια καρέκλα και αναζήτηση διεξόδου από την καθ’ όλα βαρετή και δυσβάσταχτη ζωή μέσα από τη μιζέρια του “Άλλου”, του “Εχθρού”. Στην τελική, ό,τι δεν έχω Εγώ, δεν πρέπει να το έχει ούτε ο Άλλος, και ό,τι έχω Εγώ, ο Άλλος πρέπει πάντα να έχει λιγότερα… Μεταξύ άλλων, κάποια από τα ένδοξα κοινά χαρακτηριστικά των τεσσάρων κοινωνιών…».


του ΝΙΚΟΥ ΣΤΕΛΓΙΑ


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου