The day after tomorrow !

Ω ναι! Το όνειρο για περισσότερους από 80.000 θεατές έγινε πραγματικότητα! Στις 3.9.2010 και στις δέκα παρά κάτι το βράδυ οι U2 εμφανίστηκαν ζωντανά στο ΟΑΚΑ, ερμηνεύοντας κάποια από τα πιο γνωστά κομμάτια στην καριέρα τους. Το πρώτο κομμάτι μάλιστα που ερμήνευσαν ήταν το "Beautiful Day". Σε μία σκηνή με ένα κυλινδρικό σύστημα βίντεο που αποτελούνταν από πλέγμα οθονών LED και μια ατσάλινη κατασκευή που βρισκόταν 45 μέτρα από το έδαφος πάνω από τη σκηνή με περιστρεφόμενες γέφυρες, το συγκρότημα δημιούργησε μια μοναδικά άμεση προς τους θεατές εμπειρία 360 μοιρών. Πραγματικά ένα ανεπανάληπτο show δύο ωρών και πέντε λεπτών, το οποίο οι θαυμαστές του συγκροτήματος θα μνημονεύουν για πολλά χρόνια.

Ήμουν και εγώ εκεί! Άκουσα όλα τα τραγούδια, όλα τα χειροκροτήματα, όλα όσα είπε ο Bono - περί οικονομικής κρίσης, Ελλάδας, Ιρλανδίας, μυθολογίας, Μέγα Αλέξανδρο, Απόλλωνα, Οδυσσέα κλπ. κλπ. κλπ... Έβλεπα τον κόσμο να τρέχει μέχρι και την τελευταία στιγμή για να μπει στο στάδιο. Έλληνες, ξένους, ζευγάρια, γονείς με τα παιδιά τους, παρέες νέων ή και μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων... Αυτό όμως που έγινε περίπου μία ώρα μετά την είσοδο των U2 στη σκηνή, ήταν το πιο συγκλονιστικό όλων των προαναφερθέντων μαζί! Μία ομάδα ατόμων-φιλάθλων (ούτε και ξέρω ποιάς ομάδας, αλλά ούτε και με πολυενδιαφέρει να μάθω) είχε αρχίσει συμπλοκές ή κοινώς, να "παίζει ξύλο" τόσο εντός του γηπέδου (αρένα), όσο και έξω από διάφορες θύρες (27, 1)! Ως αποτέλεσμα αυτού, δύο τουλάχιστον άτομα - ο ένας εκ των οποίων ήταν αθώος πολίτης- τραυματίστηκαν Ο προβληματισμός μου, λοιπόν, εκείνη τη βραδιά ήταν, όχι η οικονομική κρίση, όχι η μυθολογία και η κακή χρήση των στοιχείων αυτής, όχι τα υπέρογκα ποσά που κατέβαλαν οι U2 και η BlackBerry για το τεράστιο μέγεθος της σκηνής τους, αλλά το κατά πόσο μπορώ να πάω κάπου, σε μία συγκέντρωση εντός γηπέδου ή γενικότερα σε μία συγκέντρωση άνω των τριών ατόμων, χωρίς να φοβάμαι για τη σωματική μου ακεραιότητα. Να μπορώ να διασκεδάσω, χωρίς να φοβάμαι ότι θα καταλήξω λιπόθυμη στο έδαφος. Μήπως πρέπει κάποια στιγμή να συσκεφθούμε σαν λαός και να πάψουμε να είμαστε ωχαδερφιστές, παρτάκιδες και να γίνουμε πλέον μία κοινωνία ανθρώπων και όχι απλώς έμβιων όντων;

by Renee