Στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας, ο φίλτατος συνάδελφος Σάββας μού έστειλε με μεγάλη έκπληξη μια είδηση του επίσημου πρακτορείου ειδήσεων της Δημοκρατίας. «Το λεγόμενο αντιμιλιταριστικό κίνημα ειρήνης στα κατεχόμενα πραγματοποίησε χθες πορεία διαμαρτυρίας λόγω των απειλών που εκτοξεύονται κατά της εφημερίδας Αφρίκα», ανέφερε χαρακτηριστικά το ΚΥΠΕ. Διάβασα ολόκληρη την είδηση μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Στο τέλος της ανάγνωσης η ψυχική μου διάθεση έρρεπε επικίνδυνα προς τον έντονο εκνευρισμό. Η είδηση ήταν παραπλανητική. Το αντιμιλιταριστικό κίνημα κατέβηκε στους δρόμους για να δηλώσει ταυτόχρονα τη συμπαράσταση αλλά και τη διαφωνία της με την «Αφρίκα». Ένα εικοσιτετράωρο πριν, οι τολμηροί νεαροί που συμμετείχαν στην κινητοποίηση μού είχαν διασαφηνίσει ότι, παρά το γεγονός ότι βρίσκονται στο πλευρό της συγκεκριμένης εφημερίδας εξαιτίας των απειλών που δέχεται, διαφωνούν με τη γραμμή της «Αφρίκα», η οποία κατηγορεί το τολμηρό εγχείρημά τους, δηλαδή τη διαμαρτυρία κατά όλων των ενόπλων δυνάμεων στη νήσο, ως ένα διασπαστικό αγκάθι στους κόλπους της Αριστεράς.
Η παραπλάνηση του επίσημου ειδησεογραφικού φορέα της Δημοκρατίας ήταν μια πτυχή του εκνευρισμού μου. Η δική μου προσοχή είχε επικεντρωθεί αυτομάτως σε ένα άλλο σημείο: Αναρωτιόμουν γιατί άραγε το επίσημο πρακτορείο είχε οδηγηθεί στο σημείο να χαρακτηρίσει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα γεννημένο σε αυτή τη γη, το αντιμιλιταριστικό κίνημα, ως «λεγόμενο». Οι αμφιβολίες έθεσαν για μια ακόμη φορά τη σκέψη μου υπό κατοχή: Μήπως τελικά το Κυπριακό δεν είναι ένα πολιτικοκοινωνικό πρόβλημα, αλλά ένα θέατρο εναλλασσόμενων προσωπείων; Γιατί κρυβόμαστε πίσω από προσωπεία και στιγματίζουμε την κάθε δημιουργική φωνή αυτού του τόπου, με βάση τα εθνικά και τα θρησκευτικά κριτήρια; (Ελπίζω κάποιοι συνάδελφοι να μην έχουν τη λανθασμένη εντύπωση ότι ένα αντιμιλιταριστικό ή αναρχικό κίνημα θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι εναρμονισμένο με τις αρχές του κράτους!)
Προβληματισμός για τις επιλογές των Ελληνοκυπρίων
Γιατί δεν εκφράζεται με ελευθερία ο Ελληνοκύπριος πολίτης σε ό,τι αφορά τη μελλοντική σχέση-συνύπαρξη με τους Τουρκοκύπριους συνοδοιπόρους σε αυτή τη γη; Γιατί δεν έρχεται στο δικό τους τραπέζι διαπραγματεύσεων, με τις δικές του προτάσεις; Στα πλαίσια της παρούσας κοινωνικής πραγματικότητας, υπάρχει στην ουσία μια σειρά προτάσεων. Προσωπικά, μπορώ να σας μετρήσω τουλάχιστον τρεις…
1) «Δεν συμφωνώ με τη συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων της Κύπρου και προτείνω τη διατήρηση του ελληνικού / χριστιανικού / ορθόδοξου χαρακτήρα της Κυπριακής Δημοκρατίας». Ορίστε η πρώτη πρόταση…
2) «Επιθυμώ συνύπαρξη με όρους που θα ορίσει η δική μου κοινότητα. Το κυπριακό κράτος θα εξακολουθεί να διοικείται από τους Ελληνοκύπριους και οι Τουρκοκύπριοι θα μπορούν να απολαμβάνουν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα μέσα στο πλαίσιο της Ε.Ε.». Μια δεύτερη πρόταση με πολιτικό άρωμα του σήμερα…
3) «Στόχος μας είναι ένα κράτος δικαίου που δεν θα στηρίζεται στις εθνικές / θρησκευτικές διακρίσεις. Το νέο κράτος της Κύπρου θα βασίζεται σε αρχές όπως η αποκέντρωση (όχι μόνο σε δικοινοτικό επίπεδο, αλλά ενίσχυση των αρμοδιοτήτων όλων των τοπικών κοινοτήτων), ο διαχωρισμός κράτους – Εκκλησίας με ταυτόχρονη συνταγματική κατοχύρωση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (συμπεριλαμβανομένων των θρησκευτικών, των κοινοτικών, των διάφορων ομάδων όπως λ.χ. οι ομοφυλόφιλοι κ.ά.), το κράτος δικαίου, που θα διατηρεί ίσες αποστάσεις από όλους τους πολίτες του και θα καταπολεμά ασταμάτητα τις οικονομικές ανισότητες, οι νέες εκπαιδευτικές αρχές, που θα είναι αυτόνομες από τα εθνικά κέντρα, η ευρωπαϊκή πλαισίωση όλων των δομών και η ανάπτυξη συνεργασίας με όλους τους γείτονες της νήσου (Ελλάδα, Τουρκία, Συρία, Λίβανος, Ισραήλ, Παλαιστίνη, Αίγυπτος κ.ά.)». Για όσους έχουν την εντύπωση ότι τα κατοχικά στρατεύματα δεν είναι δυνατόν να καταπολεμηθούν, αυτή είναι σίγουρα μια πρόταση-ουτοπία…
Όποια κι αν είναι η άποψη του Κύπριου, το σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα του σήμερα και όλες τις εκφάνσεις της. Όπως:
1) Στην περίπτωση της πρώτης πρότασης, εξασφαλίζεται η συνέχεια του ελληνικού / ορθόδοξου χαρακτήρα του κράτους στο 63% των εδαφών του. Την ίδια στιγμή, όμως, στον ορίζοντα φαίνεται ο κίνδυνος της παγίωσης της διχοτόμησης της νήσου. Έτσι, το κράτος και η κοινωνία είναι αναγκασμένες να αναθεωρήσουν σχεδόν όλες τις παγιωμένες πολιτικές γραμμές τους.
2) Η δεύτερη πρόταση προϋποθέτει ότι η τουρκοκυπριακή κοινότητα θα συμβιβαστεί με ένα καθεστώς μειονότητας. Σε μια περίοδο που οι μικρο-εθνικισμοί καλπάζουν σε ολόκληρη την υφήλιο, οι υποστηρικτές αυτής της πρότασης θα πρέπει να προσπαθήσουν ιδιαίτερα για να τεκμηριώσουν την πρότασή τους.
3) Στην περίπτωση της τρίτης πρότασης, τα εμπόδια είναι ανυπέρβλητα. Μια από τις βασικές προϋποθέσεις είναι ο εκσυγχρονισμός όλων των υπαρκτών πολιτικών / κοινωνικών δομών, αλλά και η δημιουργία «επικοινωνιακών» «τρυπών»-οδών και στις δύο πλευρές της πράσινης γραμμής. Ίσως θα χρειαστεί η κατάργηση ξεπερασμένων πολιτικών μοντέλων (λ.χ. τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα) ή η μετεξέλιξή τους με βάση ένα διπολικό / δικοινοτικό μοντέλο φιλελεύθερης Δεξιάς – νέας σοσιαλιστικής γραμμής. Το δεδομένο είναι ότι τα πρώτα στάδια εφαρμογής αυτού του μοντέλου θα είναι επώδυνα και θα χρειαστεί να ξεπεραστούν και να παραγκωνιστούν οι προηγούμενες γενιές που είναι υπεύθυνες για την εμφύλια σύρραξη και την εισβολή στην Κύπρο (Φυσικά και δεν ξεχνούμε τον ρόλο των ξένων κέντρων λήψης αποφάσεων)…
«Τι τους θέλουμε τους “γέριμους”»;
Πρέπει να ολοκληρώσω. Διαφορετικά ο φίλος Σάββας θα διαμαρτυρηθεί για μια ακόμη φορά για την έκταση του συγκεκριμένου άρθρου. Όμως, πρέπει να τονίσω το γεγονός ότι υπάρχει και η τουρκοκυπριακή διάσταση των αντίστοιχων προτάσεων, την οποία προτίθεμαι να αναπτύξω τις επόμενες εβδομάδες. Αποχαιρετώ τους αναγνώστες με μια παραλλαγή μιας καθημερινής κυπραίικης έκφρασης: «Τι τους θέλουμε τους “γέριμους” τους Τουρκοκύπριους;». Πάω να θέσω το ίδιο ερώτημα και στους Τουρκοκύπριους αναγνώστες μου: «Τι τους θέλουμε τους “γέριμους” τους Ελληνοκύπριους;».
Ελπίζω να μου αναγνωρίσετε το δικαίωμα στη χιουμοριστική αντιμετώπιση του Κυπριακού.
Καιρός λοιπόν να αναρωτηθούμε: «Γιατί (δεν) τους θέλουμε;».
Glenti Comment: Άποψή μου είναι ότι οι περισσότεροι Ελληνοκύπριοι είναι υπέρ της πρώτης λύσης. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Ελληνοκύπριος ο οποίος να είναι διατεθειμένος να μοιραστεί την εξουσία με τους τουρκοκύπριους, γι' αυτό και πιστεύω ότι οι όποιες συνομιλίες γίνονται είναι προσχηματικές. Κατά την γνώμη μου η λύση την οποία θα υποστήριζαν οι περισσότεροι ελληνοκύπριοι είναι η διατήρηση του στάτους κβο. Δηλαδή να υπάρχει η Κυπριακή δημοκρατία διεθνώς αναγνωρισμένη, με πληθυσμό αμιγώς ελληνοκυπριακό και να υπάρχει και ένα κατεχόμενο κομμάτι το οποίο να είναι παράνομο και να μην το αναγνωρίζει κανείς. Βέβαια, η καλύτερη λύση για τους ελληνοκυπρίους πιστεύω θα ήταν να εξαφανιστούν ως δια μαγείας οι τουρκοκύπριοι από το βόρειο μέρος και έτσι να επεκτείνουν την κυριαρχία της δημοκρατίας σε όλο το νησί.
Η παραπλάνηση του επίσημου ειδησεογραφικού φορέα της Δημοκρατίας ήταν μια πτυχή του εκνευρισμού μου. Η δική μου προσοχή είχε επικεντρωθεί αυτομάτως σε ένα άλλο σημείο: Αναρωτιόμουν γιατί άραγε το επίσημο πρακτορείο είχε οδηγηθεί στο σημείο να χαρακτηρίσει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα γεννημένο σε αυτή τη γη, το αντιμιλιταριστικό κίνημα, ως «λεγόμενο». Οι αμφιβολίες έθεσαν για μια ακόμη φορά τη σκέψη μου υπό κατοχή: Μήπως τελικά το Κυπριακό δεν είναι ένα πολιτικοκοινωνικό πρόβλημα, αλλά ένα θέατρο εναλλασσόμενων προσωπείων; Γιατί κρυβόμαστε πίσω από προσωπεία και στιγματίζουμε την κάθε δημιουργική φωνή αυτού του τόπου, με βάση τα εθνικά και τα θρησκευτικά κριτήρια; (Ελπίζω κάποιοι συνάδελφοι να μην έχουν τη λανθασμένη εντύπωση ότι ένα αντιμιλιταριστικό ή αναρχικό κίνημα θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι εναρμονισμένο με τις αρχές του κράτους!)
Προβληματισμός για τις επιλογές των Ελληνοκυπρίων
Γιατί δεν εκφράζεται με ελευθερία ο Ελληνοκύπριος πολίτης σε ό,τι αφορά τη μελλοντική σχέση-συνύπαρξη με τους Τουρκοκύπριους συνοδοιπόρους σε αυτή τη γη; Γιατί δεν έρχεται στο δικό τους τραπέζι διαπραγματεύσεων, με τις δικές του προτάσεις; Στα πλαίσια της παρούσας κοινωνικής πραγματικότητας, υπάρχει στην ουσία μια σειρά προτάσεων. Προσωπικά, μπορώ να σας μετρήσω τουλάχιστον τρεις…
1) «Δεν συμφωνώ με τη συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων της Κύπρου και προτείνω τη διατήρηση του ελληνικού / χριστιανικού / ορθόδοξου χαρακτήρα της Κυπριακής Δημοκρατίας». Ορίστε η πρώτη πρόταση…
2) «Επιθυμώ συνύπαρξη με όρους που θα ορίσει η δική μου κοινότητα. Το κυπριακό κράτος θα εξακολουθεί να διοικείται από τους Ελληνοκύπριους και οι Τουρκοκύπριοι θα μπορούν να απολαμβάνουν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα μέσα στο πλαίσιο της Ε.Ε.». Μια δεύτερη πρόταση με πολιτικό άρωμα του σήμερα…
3) «Στόχος μας είναι ένα κράτος δικαίου που δεν θα στηρίζεται στις εθνικές / θρησκευτικές διακρίσεις. Το νέο κράτος της Κύπρου θα βασίζεται σε αρχές όπως η αποκέντρωση (όχι μόνο σε δικοινοτικό επίπεδο, αλλά ενίσχυση των αρμοδιοτήτων όλων των τοπικών κοινοτήτων), ο διαχωρισμός κράτους – Εκκλησίας με ταυτόχρονη συνταγματική κατοχύρωση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (συμπεριλαμβανομένων των θρησκευτικών, των κοινοτικών, των διάφορων ομάδων όπως λ.χ. οι ομοφυλόφιλοι κ.ά.), το κράτος δικαίου, που θα διατηρεί ίσες αποστάσεις από όλους τους πολίτες του και θα καταπολεμά ασταμάτητα τις οικονομικές ανισότητες, οι νέες εκπαιδευτικές αρχές, που θα είναι αυτόνομες από τα εθνικά κέντρα, η ευρωπαϊκή πλαισίωση όλων των δομών και η ανάπτυξη συνεργασίας με όλους τους γείτονες της νήσου (Ελλάδα, Τουρκία, Συρία, Λίβανος, Ισραήλ, Παλαιστίνη, Αίγυπτος κ.ά.)». Για όσους έχουν την εντύπωση ότι τα κατοχικά στρατεύματα δεν είναι δυνατόν να καταπολεμηθούν, αυτή είναι σίγουρα μια πρόταση-ουτοπία…
Όποια κι αν είναι η άποψη του Κύπριου, το σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα του σήμερα και όλες τις εκφάνσεις της. Όπως:
1) Στην περίπτωση της πρώτης πρότασης, εξασφαλίζεται η συνέχεια του ελληνικού / ορθόδοξου χαρακτήρα του κράτους στο 63% των εδαφών του. Την ίδια στιγμή, όμως, στον ορίζοντα φαίνεται ο κίνδυνος της παγίωσης της διχοτόμησης της νήσου. Έτσι, το κράτος και η κοινωνία είναι αναγκασμένες να αναθεωρήσουν σχεδόν όλες τις παγιωμένες πολιτικές γραμμές τους.
2) Η δεύτερη πρόταση προϋποθέτει ότι η τουρκοκυπριακή κοινότητα θα συμβιβαστεί με ένα καθεστώς μειονότητας. Σε μια περίοδο που οι μικρο-εθνικισμοί καλπάζουν σε ολόκληρη την υφήλιο, οι υποστηρικτές αυτής της πρότασης θα πρέπει να προσπαθήσουν ιδιαίτερα για να τεκμηριώσουν την πρότασή τους.
3) Στην περίπτωση της τρίτης πρότασης, τα εμπόδια είναι ανυπέρβλητα. Μια από τις βασικές προϋποθέσεις είναι ο εκσυγχρονισμός όλων των υπαρκτών πολιτικών / κοινωνικών δομών, αλλά και η δημιουργία «επικοινωνιακών» «τρυπών»-οδών και στις δύο πλευρές της πράσινης γραμμής. Ίσως θα χρειαστεί η κατάργηση ξεπερασμένων πολιτικών μοντέλων (λ.χ. τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα) ή η μετεξέλιξή τους με βάση ένα διπολικό / δικοινοτικό μοντέλο φιλελεύθερης Δεξιάς – νέας σοσιαλιστικής γραμμής. Το δεδομένο είναι ότι τα πρώτα στάδια εφαρμογής αυτού του μοντέλου θα είναι επώδυνα και θα χρειαστεί να ξεπεραστούν και να παραγκωνιστούν οι προηγούμενες γενιές που είναι υπεύθυνες για την εμφύλια σύρραξη και την εισβολή στην Κύπρο (Φυσικά και δεν ξεχνούμε τον ρόλο των ξένων κέντρων λήψης αποφάσεων)…
«Τι τους θέλουμε τους “γέριμους”»;
Πρέπει να ολοκληρώσω. Διαφορετικά ο φίλος Σάββας θα διαμαρτυρηθεί για μια ακόμη φορά για την έκταση του συγκεκριμένου άρθρου. Όμως, πρέπει να τονίσω το γεγονός ότι υπάρχει και η τουρκοκυπριακή διάσταση των αντίστοιχων προτάσεων, την οποία προτίθεμαι να αναπτύξω τις επόμενες εβδομάδες. Αποχαιρετώ τους αναγνώστες με μια παραλλαγή μιας καθημερινής κυπραίικης έκφρασης: «Τι τους θέλουμε τους “γέριμους” τους Τουρκοκύπριους;». Πάω να θέσω το ίδιο ερώτημα και στους Τουρκοκύπριους αναγνώστες μου: «Τι τους θέλουμε τους “γέριμους” τους Ελληνοκύπριους;».
Ελπίζω να μου αναγνωρίσετε το δικαίωμα στη χιουμοριστική αντιμετώπιση του Κυπριακού.
Καιρός λοιπόν να αναρωτηθούμε: «Γιατί (δεν) τους θέλουμε;».
του ΝΙΚΟΥ ΣΤΕΛΓΙΑ
Glenti Comment: Άποψή μου είναι ότι οι περισσότεροι Ελληνοκύπριοι είναι υπέρ της πρώτης λύσης. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Ελληνοκύπριος ο οποίος να είναι διατεθειμένος να μοιραστεί την εξουσία με τους τουρκοκύπριους, γι' αυτό και πιστεύω ότι οι όποιες συνομιλίες γίνονται είναι προσχηματικές. Κατά την γνώμη μου η λύση την οποία θα υποστήριζαν οι περισσότεροι ελληνοκύπριοι είναι η διατήρηση του στάτους κβο. Δηλαδή να υπάρχει η Κυπριακή δημοκρατία διεθνώς αναγνωρισμένη, με πληθυσμό αμιγώς ελληνοκυπριακό και να υπάρχει και ένα κατεχόμενο κομμάτι το οποίο να είναι παράνομο και να μην το αναγνωρίζει κανείς. Βέβαια, η καλύτερη λύση για τους ελληνοκυπρίους πιστεύω θα ήταν να εξαφανιστούν ως δια μαγείας οι τουρκοκύπριοι από το βόρειο μέρος και έτσι να επεκτείνουν την κυριαρχία της δημοκρατίας σε όλο το νησί.
πηγή: kathimerini.ac.cy
αν και λίγο αργά θα ήθελα και ένα σχόλιο από τον Λούη για το πως το βλέπει ο ίδιος.
ΑπάντησηΔιαγραφή