"Μια ιστορία 36 χρόνων..." by G.J White

Μια ιστορία 36 χρόνων που πάντα για μας θα είναι επίκαιρη.

Κάθε φορά στις 17 του Αυγούστου, θυμάμαι εκείνη την 17η Αυγούστου του 1974 όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έφτασε στην Ελλάδα αρκετές μέρες μετά την άφιξη του Καραμανλή.

Ο Ανδρέας δεν πολυπίστευε στην μεταπολίτευση και έτσι άφησε έναν μήνα για να έρθει στην Ελλάδα. Ελλάδα; Ποιά Ελλάδα ; Μια χώρα κατεστραμμένη από την επτάχρονη δικτατορία, με τον Αττίλα I ήδη στην Κύπρο και τους Τούρκους να ετοιμάζουν τον Αττίλα II. Ένα καλοκαίρι που ήταν πιο δύσκολο από το φετινό για την χώρα μας αλλά ο κόσμος είχε ελπίδα. Μια ελπίδα που φούντωσε στα συλλαλητήρια και στις συναυλίες εκείνου του φοβερού καλοκαιριού. Το καλοκαίρι εκείνο το θυμάμαι όχι για τις πολιτικές του εξελίξεις αλλά για μια παρέα από παιδιά που συγκροτούσαμε το περίφημο (στο μυαλό μας) σώμα των πρασινοφρουρών.

Το όνομα δεν ξέρω απο που βγήκε, σίγουρα πάντως όχι από τον πράσινο ήλιο του ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε στις πορείες οι δικές μας οι σημαίες είχαν κόκκινο ήλιο. Ίσως από τα πράσινα στρατιωτικά πουκάμισα που αγοράζαμε στο Μοναστηράκι και το πράσινο αμπέχονο του χειμώνα που ακολούθησε με το πράσινο σηματάκι για το Δημοψήφισμα...

Το καλοκαίρι εκείνο θα το θυμάμαι για τις συναντήσεις μας στο ετοιμόρροπο νεοκλασικό των Εξαρχείων και για την φρουρά που φυλάγαμε στο Ξενοδοχείο Καστρί μήπως ξυπνήσουν τα σταγονίδια και έρθουν βόλτα κατά εκεί με κανένα τανκς.

Το καλοκαίρι εκείνο θα το θυμάμαι για εκείνη την παρέα που μέσα σε μια κατεστραμμένη Ελλάδα απολάμβανε μια πρωτόγνωρη γι' αυτήν ελευθερία. Εκείνη την φρουρά στο Καστρί θα την θυμάμαι ακόμα και όταν χρόνια μετά έμαθα από ένα βιβλίο της Κόκολα ότι ενώ εμείς φυλάγαμε τον Ανδρέα στο Καστρί, αυτός βρισκότανε στους Αμπελόκηπους να συναντήσει την τότε ανεπίσημη αγαπημένη του. Μεγάλε Ανδρέα ήσουν πληθωρικός σε όλα σου!

Εκείνο το καλοκαίρι θα το θυμάμαι για εκείνη την παρέα που τα είχε όλα, ακόμα και το ιδεολογικό της υπόβαθρο. Δεν διαβάζαμε βέβαια τις σκέψεις του Μάο, αλλά το βιβλίο του θεωρητικού του τρίτου δρόμου προς τον σοσιαλισμό Γαλλοαιγύπτιου οικονομολόγου Σαμίρ Αμίν. Πίναμε ρετσίνα, ακούγαμε Θεοδωράκη, Αντάρτικα και ένα χρόνο αργότερα τον Θωμά τον Μπακαλάκο.

Θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι για τις παρέες μας και τα επαναστατικά μας παρατσούκλια. Έμενα με φωνάζανε Φιντέλ αλλά δεν ήμουν μόνος μου στην παγκόσμια επανάσταση μια και τον φίλο μου τον Κώστα τον τον λέγανε Τσε.

Θα το θυμάμαι επίσης για το βρισίδι που έτρωγα από την Μάνα μου, για τα ρούχα μου που τα γέμιζα αλευρόκολλα κολλώντας κάθε βράδυ χιλιάδες αφίσες.

Εκείνο το καλοκαίρι θα το θυμάμαι, αλλά ένα καλοκαίρι ήταν και πέρασε. Ακολούθησαν ακόμα αλλά λίγα καλοκαίρια και η παρέα των πρασινοφρουρών διαλύθηκε.

Ο καθένας ακολούθησε τον δικό του δρόμο, όσοι μπορέσαμε τραβήξαμε το πτυχίο, άλλοι απο εμάς πήγαμε φαντάροι, άλλοι για μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, χαθήκαμε. Οι πιο πολλοί παρέμεινα πρασινοφρουροί. Απ' όσους ξέρω, κανένας δεν μετατραπεί μετα από το 1981 σε ΠΑΣΟΚο. Κανένας δεν έγινε υπουργός, βουλευτής, Νομάρχης, συνδικαλιστής. Κανείς δεν αντάλλαξε την τιμητική συμμετοχή του στην τιμητική φρουρά του Καστρίου με αξιώματα.

Ίσως αυτή η αποχή μας από την εξουσία μας έσωσε. Ίσως όλοι μας κρύβουμε μέσα μας εκείνο τον νεαρό πρασινοφρουρό που ακόμα τραγουδάει γρατζουνώντας μια κιθάρα που ποτέ δεν έμαθε να παίζει, το παραφρασμένο αντάρτικο.

''Τι τα θέλουμε τα όπλα
τι τα θέλουμε τα τανκς
να τα κάνουμε εργαλεία
να δουλεύει η εργατιά
Ζήτω ο Λένιν, Ζήτω ο Στάλιν,
ζήτω ο Κόκκινος στρατός
Ζήτω ο Ανδρέας Παπανδρέου
ο μεγάλος Αρχηγός''

Τώρα βλέπουμε τον εαυτό μας και τρομάζουμε! Βρισκόμαστε σε κάθε βαθμίδα της κοινωνίας. Μπορείς να μας αναγνωρίσεις ακόμαι και στην επιτροπή του Pop Idol, έστω και αν τότε τσακωνόμαστε για το ποιος αποτελεί την μετεμψύχωση του Ανδρέα, μιας και οι δύο είχαμε γεννηθεί στις 5 Φεβρουαρίου.

Κανέναν από εμάς δεν θα βρείτε στα μπαλκόνια σε λίγες μέρες βγάζοντας λόγο για τα 36 χρόνια από την 3η του Σεπτέμβρη γιατί εμείς θυμόμαστε ότι 3η του Σεπτέμβρη σημαίνει εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση. Τι απ' όλα αυτά υπάρχει σήμερα; Τουλάχιστον εμάς δεν θα μας κατηγορήσει κανένας για τίποτα. Γιατί ; Μα είναι απλό!

Εμείς φύγαμε νωρίς...

by G.J White