Μια ημέρα με την RAI

Αν και έχω σπουδάσει σε τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και σαν φοιτητής έκανα πρακτική σε εφημερίδα και είχα συμμετοχή σε εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή της ΕΡΑ, δεν είχα ποτέ ως τώρα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε μια τηλεοπτική παραγωγή. Αν και πλέον δεν ασχολούμαι επαγγελματικά με την δημοσιογραφία, η ευκαιρία αυτή μου δόθηκε την Πέμπτη όταν συνόδευσα και έκανα διερμηνεία σε ένα συνεργείο του ιταλικού κρατικού τηλεοπτικού σταθμού RAI 3 (ο μόνος σταθμός που έχει εμβέλεια σε όλη την Ιταλία και που είναι αντίθετος με τον Μπερλουσκόνι) το οποίο είχε έρθει στην Ελλάδα για να κάνει ρεπορτάζ για την κρίση. Το συμπέρασμα που έβγαλα: η δουλειά στην τηλεόραση, και ειδικά σε ένα σοβαρό δελτίο ειδήσεων είναι κάτι το πολύ ενδιαφέρον αλλά αφενός το τηλεοπτικό ρεπορτάζ αποκλείεται να έχει το βάθος της ανάλυσης που έχει ένα ρεπορτάζ εφημερίδας (όπου υπάρχει περισσότερος χρόνος για ανάλυση) και αφετέρου ένας κανονικός άνθρωπος αποκλείεται να κάνει αυτήν την δουλειά παραπάνω από μία εβδομάδα χωρίς να πάθει υπερκόπωση και χωρίς να πεθάνει από το άγχος. Όσοι καταφέρνουν να κάνουν μια τέτοια δουλειά για μεγάλο χρονικό διάστημα, πραγματικά μπράβο τους.

Δια του λόγου το αληθές σας παραθέτω μια σύνοψη της ημέρας μας.

Το συνεργείο (δημοσιογράφος και καμεραμάν) την προηγούμενη ημέρα είχε τελειώσει την δουλειά του στις 1.30 το βράδυ επειδή έπρεπε να εμφανιστούν σε νυχτερινή τηλεοπτική εκπομπή. Την επόμενη μέρα όμως στις 9.00 έπρεπε να πάω στο ξενοδοχείο τους ώστε να ξεκινήσουμε την ημέρα διαβάζοντας τους τίτλους και τις αναλύσεις των εφημερίδων. Την ίδια ώρα που διαβάζαμε τις εφημερίδες, η δημοσιογράφος τσέκαρε στο λάπτοπ της τις πληροφορίες που δίνει το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων, τους τίτλους των ξένων εφημερίδων και το πρόγραμμα των συναντήσεών της.

09.40: Φεύγουμε από το ξενοδοχείο (κοντά στο Σύνταγμα) για να πάμε στα Εξάρχεια όπου ήταν ο τόπος που θα γινόταν το ρεπορτάζ. Την ώρα που οδηγώ για να πάμε στα Εξάρχεια μιλάω με τα γραφεία των προέδρων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ σχετικά με την συνάντησή τους με τον πρωθυπουργό και το τι αναμένουν από τις συναντήσεις αυτές. Μετά που τελειώνουν οι συνεννοήσεις, συντονιζόμαστε στην συχνότητα του ΣΚΑΪ για να ακούσουμε τις ειδήσεις μπας και έχει γίνει τίποτα νεότερο. Περίπου στις 10.10 φτάνουμε στα Εξάρχεια και βρίσκουμε να παρκάρουμε. Αρχίζοντας να περπατάμε η δημοσιογράφος μιλάει όλη την ώρα στο τηλέφωνο με τα κεντρικά της RAI για να πάρει σχόλια για το πρόγραμμα της χθεσινής ημέρας και για να προγραμματίσει το ρεπορτάζ της σημερινής (πόσο χρόνο έχει στο πρόγραμμα, τις θεματικές που θα προβάλλει κλπ.). Βρίσκουμε διάφορους περαστικούς και καταστηματάρχες πρόθυμους να κάνουν δηλώσεις για την κρίση. Κάποιοι αρνήθηκαν ευγενικά, κάποιοι δέχθηκαν αμέσως, οι περισσότεροι ήταν "τραβάτε με και ας κλαίω". Αφού περάσαμε από το σημείο που δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και τραβήξαμε την πλακέτα που έχει αναρτηθεί εκεί, η δημοσιογράφος στις 12.00 πήρε ένα ταξί καθώς έπρεπε να φύγει τρέχοντας γιατί στις 13.00 έπρεπε να έχει τηλεφωνική ανταπόκριση με τον σταθμό της. Εγώ με τον καμεραμάν μείναμε για να τραβήξουμε κάποια παραπάνω πλάνα. Αφού παλέψαμε να πείσουμε κάποιους ναρκομανείς κοντά στο Πολυτεχνείο ότι τραβάγαμε τις επιγραφές πάνω στους τοίχους και όχι τους ίδιους έπρεπε και εμείς να φύγουμε γρήγορα και να είμαστε στις 13.15 στο στούντιο όπου γινόταν το μοντάζ για να προλάβουν να μονταριστούν τα πλάνα και να μπει από πάνω το σπικάζ, γρήγορα γιατί το μεσημβρινό δελτίο της RAI3 άρχισε στις 15.20. Στο στούντιο αυτό έπρεπε να δώσουν μάχη με άλλους δημοσιογράφους της ισπανικής κρατικής τηλεόρασης TVE οι οποίοι επίσης έκαναν ρεπορτάζ στην Αθήνα για το ποιος θα μπει πρώτος στην μονταζιέρα λόγω παρεξήγησης στην ώρα της κράτησης. Αφού είχε μοντάρει τα πρώτα πλάνα βγήκε πάλι τρέχοντας έξω στον δρόμο για να κάνει το λεγόμενο stand up (το μέρος του ρεπορτάζ όπου εμφανίζεται η ίδια και δίνει κάποιες βασικές πληροφορίες κατευθείαν στην κάμερα και όχι από πάνω από τα πλάνα). Αφού τελείωσε το stand up ξαναέτρεξε στο στούντιο για να το προσθέσει στο τελικό ρεπορτάζ που θα έστελνε στην Ιταλία. Τελικά το ρεπορτάζ στάλθηκε στην Ιταλία γύρω στις 15.10. Εκεί εμένα τελείωσε η δουλειά μου αλλά αυτοί το απόγευμα θα συνέχιζαν το ίδιο πρόγραμμα: θα ξανάβγαιναν για ρεπορτάζ και συνεντεύξεις, θα έπρεπε να έχουν γυρίσει στο στούντιο να μοντάρουν για να είναι έτοιμοι για το δελτίο των 20.00 και έπειτα πάλι ρεπορτάζ και μοντάζ για την βραδινή εκπομπή.

Κουραστήκατε και αγχωθήκατε μόνο και μόνο διαβάζοντας την ιστορία; Βασισμένος σε αυτήν μου την εμπειρία θα ήθελα να σας προτείνω δύο πράγματα:

1) Σκεφτείτε το καλά την επόμενη φορά που θα δυσανασχετήσετε όταν δείτε κάποιον τηλεοπτικό δημοσιογράφο που κάνει ρεπορτάζ στον δρόμο αν κάνει κάποιο λάθος ή αναφέρει κάτι λάθος. Με τέτοιο άγχος και τέτοιους ρυθμούς είναι κάτι παραπάνω από νορμάλ. Μπείτε στην θέση του.

2) Σκεφτείτε πόσο βάθος και πόση ποιότητα έχουν οι πληροφορίες που βλέπετε την τηλεόραση. Πώς μπορεί κάποιος που δουλεύει σε αυτούς τους ρυθμούς να κάνει έρευνα σε βάθος, να διασταυρώσει τις πληροφορίες του, να διερευνήσει τα αίτια ενός γεγονότος, να ψάξει να βρει την πραγματική πλευρά του προβλήματος. Όσο καλός δημοσιογράφος και να είναι κάποιος, η ποιότητα της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να συγκριθεί με την ποιότητα της δημοσιογραφίας των εφημερίδων.

by Kostas