Θα ανοίξουμε τα μάτια μας τώρα ;

Ξεκινάω την πρώτη πρόταση του κειμένου για 5η φορά. Δεν είναι εύκολο να θες πολύ να αποτυπώσεις ακριβώς αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Ξεκινάω, λοιπόν:

Η ιστορία εδώ και χιλιάδες χρόνια έχει μία συγκεκριμένη μορφή. Ακμή και παρακμή. Συνέχεια. Και δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ αυτό. Και η ακμή και η παρακμή σχετίζονται με ένα και μόνον πράγμα: τη συνείδηση.

Δεν υπάρχουν λόγια που να εκφράζουν πιο πολύ αυτό που πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε από αυτά που λέει ο Κρισναμούρτι. Η κρίση δεν είναι οικονομική, είναι κρίση συνείδησης.

Όταν η παρακμή της συνείδησης φτάσει στο ναδίρ τότε υπάρχει η αφύπνιση. Και όταν η ακμή φτάσει στο ζενίτ τότε ξεκινάει η λησμονιά. Η λησμονιά συνοδεύει την πορεία μίας κοινωνίας μέχρι να φτάσει στο ναδίρ.

Χθες περίμενα με ανυπομονησία να φτάσει το βράδυ για να δω Ράδιο Αρβύλα. Ένιωσα για πολλοστή φορά τυχερός που εξωγενής παράγοντας στην ανάπτυξη μου ως άνθρωπος υπήρξαν αυτοί οι άνθρωποι για πάρα πολλά χρόνια. Γιατί είναι δύσκολο να έχεις τα μάτια σου ανοικτά σε περίοδο λήθαργου.

Ο Γιάννης Σερβετάς χρησιμοποίησε ένα παράδειγμα με τον τρόπο που οδηγούμε. Παραφράζοντας το λίγο, το διατυπώνω ως εξής: έστω ότι είμαι ένας οδηγός που του αρέσει να τρέχει. Θα τρέχω. Ύστερα βλέπω κάποια ατυχήματα στο δρόμο. Δεν θα τρέξω για ένα μήνα. Μετά θα τρέξω. Ύστερα βλέπω ένα ατύχημα με νεκρούς. Τους βλέπω μπροστά στα μάτια μου. Δεν θα τρέξω για τρεις μήνες. Μετά θα τρέξω. Ύστερα τρακάρω εγώ ο ίδιος. Δεν παθαίνω κάτι ιδιαίτερο, το αυτοκίνητο έχει ζημιές. Δεν θα τρέξω για ένα χρόνο. Μετά θα τρέξω. Οδηγάω ξανά γρήγορα, τρακάρω με αποτέλεσμα να σκοτώσω αυτόν που οδηγάει το αμάξι με το οποίο συγκρούομαι. Δεν θα ξανατρέξω ποτέ ξανά στη ζωή μου.

Και με αυτό το παράδειγμα θα προσπαθήσω να δέσω τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα αυτήν τη στιγμή. Επί χρόνια η συνείδηση μας παρακμάζει. Μας νοιάζει σχεδόν μόνο ο εαυτός μας. Σιγά-σιγά αυτή η άρρωστη συνείδηση μας γυρνάει μπούμερανγκ. Και αρχίζουμε να βλέπουμε τα αποτελέσματα της.

Αρχικά το μόνο που καταφέρνει είναι να μας κάνει να ανοίξουμε μέσα στον ύπνο μας για λίγο τα βλέφαρα μας. Όταν βλέπουμε για παράδειγμα σκάνδαλα από πολιτικούς που τους ψηφίσαμε λόγω ρουσφετιού, ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρα μας. Όταν βλέπουμε αποξένωση και αυτοκτονίες, ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρα μας. Όταν βλέπουμε ότι οι νέοι μόλις μπουν στο πανεπιστήμιο γίνονται τα χειρότερα και πιο πρόθυμα κομματόσκυλα, ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρα μας. Τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να ξυπνήσει μία κοινωνία σε παρακμή. Και τα παραδείγματα που ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρα είναι χιλιάδες. Μόνο το ναδίρ προκαλεί αφύπνιση. Τότε και μόνο τότε η καμπύλη γυρίζει και αρχίζει να πηγαίνει προς τα πάνω.

Τον προηγούμενο Δεκέμβριο σκοτώθηκε ο Αλέξης από πυροβολισμό μπάτσου. Αυτό στο παράδειγμα με το αυτοκίνητο είναι το τρακάρισμα χώρις κάποιο θύμα. Γιατί δεν ήταν ικανό να προκαλέσει την ολική επαναφορά; Γιατί η προσωποποιημένη έννοια του κακού είναι ο μπάτσος (όχι αστυνομικός). Οπότε η οργή βγήκε προς τα έξω. Προς το σύστημα. Προς την εξουσία. Κοινώς, προς τους άλλους.

Το χθεσινό γεγονός πιθανώς, και θέλω να ελπίζω, να είναι στο παράδειγμα με το αυτόκινητο το τρακάρισμα με θάνατο. Γιατί αυτήν τη φορά θεωρώ ότι θα στρέψει την οργή προς τα μέσα. Προς τον εαυτόν μας. Προς τη ψυχή μας. Ο θάνατος των τριών ανθρώπων πιστεύω ότι είναι το ναδίρ. Γιατί προκαλεί το ερώτημα "που φτάσαμε σαν άνθρωποι;" και όχι "πόσο σάπιο είναι το σύστημα;". Δεν θα ξυπνήσουν όλοι. Αλλά θα ξυπνήσουν οι περισσότεροι. Και αυτό αρκεί για να στραφεί η καμπύλη ξανά προς τα πάνω.

Όπως είπε και στη χθεσινή εκπομπή Ράδιο Αρβύλα ο Αντώνης Κανάκης, η πιο σημαντική επανάσταση που μπορεί να κάνει κανείς είναι η προσωπική, η εσωτερική επανάσταση. Αυτά που συνέβησαν τον περασμένο Δεκέμβριο και αυτά που συνέβησαν χθες είναι, πάνω από όλους και από όλα, γεγονότα που τελειώνουν τη ζωή αυτών που χάθηκαν και καταστρέφουν τη ζωή των δικών τους ανθρώπων. Για τους υπόλοιπους στη μεγάλη κοινωνία που λέγεται Ελλάδα μπορεί να είναι ό,τι πιο σημαντικό έχει συμβεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μόνο αν αυτά τα γεγονότα αποτελέσουν το ξύπνημα από το λήθαργο της παρακμής, μόνο αν αποτελέσουν το λόγο της εσωτερικής μας επανάστασης, τότε και μόνο τότε θα αποτίσουμε ειλικρινή φόρο τιμής στις αδικοχαμένες αυτές ψυχές.

by Dominic