ΔΝΤ - Δημοκρατικής Νομιμοποίησης Τέλος ;

Ίσως και να μην το συνειδητοποιούμε ακόμη, αλλά οποιοδήποτε μέτρο και να παρθεί κατόπιν της εισήγησης (και χρηματοδότησης, βεβαίως) του μηχανισμού στήριξης στον οποίον οι πιθανότητες προσφυγής αυξάνονται θα είναι εκ προοιμίου αντιλϊκό.

Όχι με την έννοια με την οποίαν συνήθς χρωματίζεται ο όρος, υπό το πρίσμα της Αριστεράς δηλαδή, αλλά από τη σκοπιά του φιλελευθερισμού. Ακόμη και διπλασιασμό των μισθών και των προσλήψεων του δημοσίου να εξασφαλίσει το δάνειο που θα εκταμιευθεί κατόπιν της προσφυγής, ακόμη κι αντι δανείου να μάς δοθεί δωρεά, και πάλι με πολιτικούς όρους θα μπορούμε να κάνουμε λόγο για μέτρα αντιλαϊκά.

Πολύ απλά διότι η οικονομική πολιτική θα δεσμευτεί τόσο ασφυκτικά ώστε θα ακυρωθεί για σημαντικό χρονικό διάστημα επί της ουσίας η ελεύθερη εντολή, το τεκμήριο αρμοδιότητας της Βουλής των Ελλήνων στην ψήφιση του προϋπολογισμού. Τουλάχιστον εφ'όσον γίνει δεκτή η ρητορική περί όπλου στο τραπέζι.

Όλα όσα ξέραμε, οφείλουμε -κυριολεκτικά οφείλουμε- να τα ξεχάσουμε.

Η απλή αυτή παραδοχή είναι μονάχα η μία όψη, η οπίσθια του παντοδύναμου Ιανού. Το πιο σκληρό μέρος ενός σκληρού νομίσματος που μοιάζει τώρα να μας γυρνά την πλάτη, το αβίωτο που ενδεχομένως συλλογικά θα βιώσουμε.

Ας αλλάζουμε κυβερνήσεις ανά εξάμηνο κι ας πνίγεται στους διαδηλωτές και στο αίμα η Πανεπιστημίου καθημερινά -εάν θέλουμε να εξακολουθήσουμε να εισπράττουμε τα χρήματα του ΔΝΤ και των εταίρων μας, η χάραξη και άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής θα παραμείνει domaine reserve ξένων τεχνοκρατών. Με μιαν ανείπωτης ισχύος νομοθετική εξουσιοδότηση, δεδομένη τόσο έμμεσα που θα μπορούσε να θεωρηθεί αμφίβολης νομιμοποίησης, ακόμη και στο πλαίσιο της πολυεπίπεδης διακυβέρνησης που αποτελεί το de facto Σύνταγμα της χώρας.

Η άλλη όψη, η φωτεινή, δεν είναι το ''ζεστό χρήμα'' που θα εισρεύσει αποτρέποντας τη στάση πληρωμών. Ίσα ίσα που, καθώς το δημόσιο χρήμα είναι το μόνο είδος χρήματος που (οφείλει να) έχει μυρωδιά, το πακέτο του μηχανισμού στήριξης είναι βραχυπρόθεσμα ικανό να προκαλέσει πρωτόγνωρο πανικό στις αγορές. Που αντίθετα με τον κοινό τόπο των εγχώριων ΜΜΕ, δεν τείνουν τόσο πολύ να κερδοσκοπούν εμπρόθετα σε βάρος κάποιου όσο να φοβούνται τους κερδοσκόπους και τις ανατροπές που μπορούν να επιφέρουν. Ήτοι τους αναξιόπιστους συναλλασσόμενους: η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης θα κλονίσει τα συναλλακτικά ήθη και ενδεχομένως ακόμη και την ίδια την καλή πίστη σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Σε εθνικό, θα είναι απλώς το coup de grace για τη δημοσιονομική μας αξιοπιστία.

Κι αυτό είναι -όσο οξύμωρο και να ακούγεται- το θετικό της υποθέσεως. Πρώτα απ'όλα στο εσωτερικό της χώρας, για το πολιτικό της σύστημα. Ένα πολιτικό σύστημα που εν πολλοίς επιβράβευε την ασύστολη, αντικοινωνική παροχολογία, το ρουσφέτι και τη συναλλαγή. Ένα πολιτικό σύστημα που πέρασε από το λαϊκισμό της υποταγής στη συνθηματολογία στο λαϊκισμό της υποταγής στις δημοσκοπήσεις και τη λαγνεία του μάρκετινγκ.

Το ότι καταναλώναμε περισσότερα όσων παράγαμε είναι πλέον γνωστό και εκ στατιστικής αποκαλύψεως επισήμως αναγγελθέν στο εσωτερικό και το εξωτερικό.

Εκείνη που παραμένει κρυμμένη για την πλειοψηφία της κοινής γνώμης είναι η πολιτική σημασία της παραπάνω φράσης: αφού δεν είχαμε προς ξόδεμα μετρητά, σε έναν κόσμο καλώς ή κακώς καπιταλιστικό, ξοδεύαμε το πιο σκληρό νόμισμα απ'όλα -τη Δημοκρατία. Τη μελλοντική (κάποτε) ελευθερία επιλογών του συλλογικού υποκειμένου, τη λαϊκή κυριαρχία του αύριο.

Είναι εύκολο να διαχωρίσεις τη θέση σου, κι εσύ όπως κι εγώ. Να μιλήσεις για τη διαφθορά και τις μίζες, τις προνεωτερικές πρακτικές που ακούσια ανέχθηκες, την αποχή σου από το πάρτυ του ξοδέματος. Ακόμη απλούστερα, για το νεαρό της ηλικίας σου ή/και για τον κόσμο που κατασκεύασαν άλλοι χωρίς εσένα.

Εν τοιαύτη περιπτώσει όμως, παύεις να αποδέχεσαι τις ιδέες της δημοκρατίας και της γενικής βούλησης. Οπότε σε πολιτικό επίπεδο δεν έχεις να θρηνήσεις και για πολλά -ούτε είναι η ώρα της στροφής προς ολοκληρωτικές λύσεις η εφαρμογή των οποίων μπορεί να επιφέρει εξίσου κακά αποτελέσματα. Απλώς ερήμην σου.

Το να παραδεχτούμε όλοι μαζί την ήττα μας είναι σαφώς ό,τι πιο οδυνηρό. Αλλά μετά το σεισμό, κανένα οικοδόμημα δεν παύει να είναι κόκκινο απλώς και μόνον επειδή επιλέγουμε να το βαφτίσουμε πράσινο.

Το αυτό ισχύει φυσικά και για το διεθνές και -ιδίως- το ευρωπαϊκό σύστημα. Είναι ακόμη άδηλο τι θα προκύψει, περισσότερη ρύθμιση ή κι άλλη απορρύθμιση, τάσεις θεσμικής ενοποίησεις ή φυγόκεντρες δυνάμεις.

Αλλά είναι ανάγκη να προκύψει και θα προκύψει, είτε με τους βαρβάρους του ΔΝΤ είτε όχι.

Όπως είναι ανάγκη να έχουμε υπ'όψιν μας και τις δύο όψεις του Ιανού προτού πάρουμε θέση, και ανεξαρτήτως αυτής ή του τι θα συμβεί τελικά.

Είναι πολύ μεγάλες οι ευθύνες όλων μας, έχουμε πλέον την κρίση να το συνειδηοποιήσουμε;