dAre : What am I Going to Live for ?

Κάθε μέρα «χρεωνόμαστε» υποχρεώσεις που ψυχολογικά μας αδειάζουν και μας αγχώνουν, που μας αφήνουν μόλις λίγες ώρες για να χαλαρώσουμε και να τις περάσουμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Άλλοι το κάνουν για να επιβιώσουν, άλλοι για ένα καλύτερο αύριο, άλλοι γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα ολοκληρωθούν και οι περισσότεροι επειδή απλά ακολουθούν τη μάζα, ή καλύτερα την περπατημένη( θα εξηγήσω παρακάτω για τι το λέω αυτό). Και δε βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω.

Όμως μόλις ξεμπλοκάρουμε το μυαλό μας από την καθημερινότητα και από τα προσωρινά προβλήματα μας, μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο λάθος διαχειριζόμαστε τη ζωή μας. Εύκολα κατανοούμε τότε πώς τα λεφτά όντως δεν φέρνουν την ευτυχία, τα λεφτά από μόνα τους δε φέρνουν την ευτυχία. Η ζωή καθενός είναι ένα ξεχωριστό ταξίδι που θα πρέπει να απολαμβάνει τη διαδρομή και να μην σκέπτεται συνεχώς τον τελικό προορισμό.

Ακούστε όσο διαβάζετε το κείμενο και το τραγούδι του Bryn Christopher, Quest.

Συζητούσα τις προάλλες με κάποιον που επισκέφθηκε πρόσφατα το Άγιο Όρος, μου εξιστορούσε λοιπόν πως μια από τις τέσσερις μέρες που βρέθηκε εκεί και σε μια συζήτηση που είχε με τον γέροντα της σκήτης της Αγίας Άννης του έλεγε «να προσπαθείς να ζεις σκεφτόμενος μονάχα το παρών». Και είχε απόλυτο δίκιο. Είναι εύκολο να κάνεις σχέδια και να βρίσκεις δικαιολογία δίνοντας παράταση στον εαυτό σου επειδή δεν περνάς καλά, όμως στην πραγματικότητα δεν έχεις το θάρρος να διεκδικήσεις μια καλύτερη ζωή. Και αν περιμένεις βοήθεια από κάποιον άλλο, καλή τύχη! «Η ζωή μας θα ήταν μια απέραντη νύχτα εάν περιμέναμε με τα κλεφτοφάναρα των άλλων να φωτίζεται ο δικός μας δρόμος» όπως αναφέρει στο βιβλίο του «αυτογνωσία» ο Γιώργος Δημόπουλος (Νευρολόγος-Ψυχίατρος και Γνωσιακός Ψυχοθεραπευτής).

Γιατί όμως οι άνθρωποι μόλις τελειώσουν το πανεπιστήμιο ή το μάστερ τους ξεχνούν τα όνειρα που κάνανε μικροί, γιατί απλά συνεχίζουν τη ζωή των γονιών τους σε άλλα σώματα? Ο κόσμος που ζούμε θα παραμείνει ο ίδιος τύπος κοινωνίας μέχρι να πεθάνουμε? Έχει δίκιο ο Φουκιουγιάμα? Το μόνο που μας απομένει είναι να δούμε ιστορικά γεγονότα παρόμοια με αυτά που έχουν ζήσει προηγούμενες γενιές? Έχει φτάσει το τέλος της σκέψης μιας καλύτερης κοινωνίας? Έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα?

«The end of history, then is the end of our thinking, not about alternatives societies, but about a better type of society. It is the end of the history of (better) ideas, not historical events». Francis Fukuyama

Όταν διάβασα για πρώτη φορά το «The end of History» πίστεψα ότι ο συγγραφέας είναι κάποιος απαισιόδοξος και δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Όμως με μια δεύτερη ανάγνωση μπορώ να πω ότι δεν πιστεύω πως σε 50 ή ακόμη 100 χρόνια από σήμερα η κοινωνία μας θα αλλάξει προς το καλύτερο. Όχι επειδή δε μπορεί αλλά επειδή οι νέοι άνθρωποι γίνονται πρόβατα της ήδη υπάρχουσας κοινωνίας, επειδή δεν βλέπω μια κοινωνία να πλημμυρίζεται από αγάπη αλλά από μίσος και θυμό και επειδή ο νομός του ισχυρού επιβάλλεται όλο και περισσότερο.

Σας παραθέτω ένα κομμάτι της επιστολής(ύμνου της αγάπης) του Απόστολου Παύλου προς Κορινθίους: «Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν τη γνώσιν και εάν έχω πάσαν την πίστην, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπη δε μη έχω, ουδέν ειμί».

Και εάν έχω το χάρισμα της προφητείας και εάν γνωρίζω όλα τα μυστικά σχέδια των βουλών του θεού και έχω όλη τη γνώση που μπορεί να αποκτήσει κάθε άνθρωπος και εάν έχω κάθε βαθμό πίστεως ώστε να μεταθέτω και βουνά ακόμη, δεν έχω όμως αγάπη, δεν είμαι τίποτα.

Τίποτα δε μπορεί να επιτευχθεί χωρίς αγάπη! Ποιος είναι ο λόγος που οι άνθρωποι δεν κυνηγούν μια καλύτερη ζωή;

Οι φόβοι τους.

Κάθε άνθρωπος έχει τις ιδιαίτερες φοβίες του, όμως είναι κάποιοι κοινοί φόβοι που απασχολούν τους περισσότερους. Ο φόβος αυτός δεν είναι όμοιος με αυτόν που δεν μπορείς να κουνηθείς από το δωμάτιο σου επειδή φαντάζεσαι την «Emily Rose» να σε περιμένει με το άσπρο νυχτικό της στο διπλανό δωμάτιο .(γνωστή ταινία με την ηθοποιό Τζένιφερ Κάρπεντερ) Οι πιο κοινοί φόβοι της ανθρωπότητας είναι ο θάνατος, η μοναξιά και η απόρριψη. Και σύμφωνα με έρευνες ο μεγαλύτερος από αυτούς είναι η απόρριψη από το σύνολο.(μέσα στη δεκάδα βρίσκεται και η δημόσια ομιλία.) Τέτοιου είδους φοβίες ακινητοποιούν το μυαλό και όχι το σώμα. Φοβάσαι να είσαι ο εαυτός και παίζεις θέατρο σύμφωνα με αυτό που θεωρείς αρεστό.(π.χ. Στυλ ομιλίας, ρούχα, στέκια, καθώς και ακραίες συμπεριφορές όπως ναρκωτικά, μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ, τσιγάρα).Όμως έτσι μπαίνεις σε ένα αδιέξοδο όπου μια μέρα φτάνεις στο τέλος του και καταλάβεις ότι για χρόνια ολόκληρα έφτιαχνες την απομόνωση σου. Ότι είσαι στο περιθώριο και οι δικοί σου άνθρωποι δεν είναι δικοί σου.

Προσωπικά θέλω να πιστεύω πως κάθε άνθρωπος μπορεί να πετύχει οποιαδήποτε επιθυμία του και πως οι τρόποι είναι άπειροι. Αυτό που πρέπει να κάνετε είναι απλό πιστέψτε στον εαυτό σας. Δεν έχει σημασία τι πιστεύουν οι άλλοι για εσάς, αλλά εσείς για τον εαυτό σας. Προσπαθήστε να έρθετε σε αρμονία με την ύπαρξη σας, με αυτό που πραγματικά είστε και αποκτήστε πρόσβαση στη δύναμη του Σύμπαντος που είναι ικανή στο να δημιουργεί κόσμους.

«Be the change you want to see in the world!» Mahatma Gandhi

Τέλος το σημερινό dare είναι το εξής:
προσπαθήστε να βρείτε την απάντηση σας στο ερώτημα:
Τι είναι αυτό που θα έδινε ξεχωριστή σημασία στη ζωή σας, ακόμη και στο θάνατο σας?
What am I Going to Live and Die for?