Ποιοι καθορίζουν την εξωτερική μας πολιτική;

Την προηγούμενη εβδομάδα είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω στο υπουργείο εξωτερικών ένα πολύ ενδιαφέρον συνέδριο για την εξωτερική πολιτική της Ελάδας που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου με τίτλο "Προκλήσεις της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής" με βασικό συντονιστή τον καθηγητή κ. Παναγιώτη Ρουμελιώτη. Το συνέδριο αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον γιατί έδινε την δυνατότητα στους παρευρισκόμενους να μάθουν και να κατανοήσουν τις απόψεις περί εξωτερικής πολιτικής μιας πολύ μεγάλης ομάδας σημαντικών παραγόντων από πολιτικούς μέχρι ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους. Αν και η σύνθεση των ομιλητών ήταν πολύ καλή, το περιεχόμενο των ομιλιών των περισσοτέρων με απογοήτευσε. Με απογοήτευσε γιατί κατάλαβα ότι δυστυχώς οι κυρίαρχες απόψεις στους διαμορφωτές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής κυμαίνονται από απλά δεξιές μέχρι ακραίες εθνικιστικές. Αν εξαιρέσουμε λίγους ομιλητές οι οποίοι τόνισαν την ανάγκη η χώρα μας να πάρει θέση ενεργά στα σημαντικά ζητήματα που απασχολούν την διεθνή κοινότητα, η πλειοψηφία των ομιλητών περιορίστηκε στην γκάμα"Τουρκία, Σκόπια- Σκόπια,Τουρκία". Δεν αντιλέγω, αυτά είναι τα εθνικά ζητήματα τα οποία χρονίζουν και πρέπει οι πολιτικοί μας να καταφέρουν να τα επιλύσουν. Όμως όταν η ανάλυση που γίνεται επικεντρώνεται στο πόσα αεροπλάνα και πόσα ελικόπτερα έχουμε εμείς και πόσα έχουν αυτοί, πόσα χρήματα δαπανούν για εξοπλισμούς αυτοί και πόσα χρήματα δαπανούμε εμείς και στο πόσο πίσω έχουμε μείνει στην υπόθεση των εξοπλισμών, η απογοήτευση είναι το μόνο συναίσθημα που μπορεί να σε κατακλύζει.




Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν μείνει πρωσκολυμμένοι σε ένα στερεότυπο των διεθνών σχέσεων το οποίο προέρχεται από την ισορροπία (στρατιωτικής) ισχύος και αγνοούν τα καινούρια εργαλεία εξωτερικής πολιτικής (που ευτυχώς προς το παρόν δείχνει να θυμάται η κυβέρνηση) όπως η πολυμερής διπλωματία, η χρήση των διεθνών οργανισμών κλπ. Δεν καταλαβαίνουν αυτό που πολύ σωστά έθιξε ο κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος στο ίδιο συνέδριο: η επιμονή στους εξοπλισμούς υπονομεύει τον εθνικό πλούτο. Απαράδεκτες απόψεις όπως αυτή που υποστήριξε ο κ. Πλατιάς ότι "η μείωση των εξοπλισμών και των παραγγελιών στους τελευταίους προϋπολογισμούς μειώνει την αμυντική ικανότητα της χώρας και αν συνεχίσουμε με αυτόν τον ρυθμό σε κάποια χρόνια η κατανομή της στρατιωτικής ισχύος με την Τουρκία είναι 3 προς 10" θεωρεί ως δεδομένα δύο πράγματα. Πρώτον, ότι όλοι οι Έλληνες πρέπει να δουλεύουν και να πληρώνουν φόρους όχι για να έχουν καλύτερη δημόσια παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση κλπ. αλλά για να πληρώνουν εξοπλισμούς οι οποίοι δεν έχουν κανένα αναπτυξιακό όφελος (αφού πληρώνουμε ξένους προμηθευτές) και οι οποίοι μέσα σε λίγα χρόνια θα είναι ξεπερασμένοι και θα πρέπει να τους αντικαταστήσουν. Δεύτερον θεωρεί ως δεδομένο ότι η Τουρκία άλλη δουλειά δεν έχει να κάνει παρά να εξετάζει πώς θα μπορέσει να μας επιτεθεί και να μας βλάψει. Δεν έχει εσωτερικά προβλήματα, δεν έχει σοβαρές μεταρρυθμίσεις να κάνει, απλά κάθεται και ασχολείται μέρα νύχτα με την Ελλάδα (γι' αυτό και σύμφωνα με μια άποψη πάλι του κ. Πλατιά την οποία άκουσα να επαναλαμβάνεται και από τον βουλευτή του ΛΑΟΣ Βαϊτση Αποστολάτο στην συζήτηση για τον προϋπολογισμό αφήνει επίτηδες τους λαθρομετανάστες να περνάνε στην Ελλάδα για να μειώσουν την αμυντική μας ικανότητα).

Μακάρι να ήμασταν η πιο πλούσια χώρα του κόσμου και να μπορούσαμε να ξοδέψουμε ένα σωρό λεφτά για εξοπλισμούς και αμυντικές δαπάνες διατηρώντας παράλληλα ένα υπέροχο κοινωνικό κράτος, ένα αξιοζήλευτο σύστημα παιδείας και υγείας και παράλληλα έχοντας πλεόνασμα στον προϋπολογισμό. Δυστυχώς δεν έχουμε και, στην παρούσα οικονομική και πολιτική συγκυρία, αν έχει κάποιος να διαλέξει μεταξύ οικονομικής ανάπτυξης και εξοπλισμών, το να διαλέξει το δεύτερο το θεωρώ ανθελληνικό, αντιπατριωτικό και καταστροφικό για την χωρα.

Ελπίζω ότι αυτές οι θεωρίες θα παραμείνουν θεωρίες. Βλέποντας όμως πόσο ισχυρές είναι στους διαμορφωτές πολιτικής καθώς επίσης και το ποιος βγήκε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορώ παρά να ανησυχώ.