Η Επανάσταση μιάς Τηλεορασόπληκτης

Πάντοτε θα θυμάμαι την έρημη τη μητέρα να φωνάζει: "ο εγκέφαλος σου σύντομα θα μετατραπεί σε πουρέ αν συνεχίσεις να βλέπεις τηλεόραση!". Η φωνή της νομίζω θα με ακολουθεί για πάντα, και κάθε φορά που τώρα πλέον πιάνω στα χέρια μου το φονικό τηλεκοντρόλ, νομίζω ότι είμαι υποψήφια πολτοποιημένη πατάτα.

Περήφανα λοιπόν ομολογώ ότι τα περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα του μέσου ανθρώπου (δηλαδή και τα δικά μου) έχουν προ πολλού εγκαταλείψει την συνήθη θέση τους. Πάνε αυτά, έφυγαν, μας άφησαν χρόνους. Όμως, μπορεί, μεν, μερικώς να καταστραφήκαμε, αλλά μετά από σχεδόν 20 χρόνια τηλεόρασης, έχουμε μάθει και εκπληκτικά πράγματα.

Μάθαμε λοιπόν, να μαγειρεύουμε, να δικάζουμε, να έχουμε γνώμη επί παντός επί στητού, να κουτσομπολεύουμε με στυλ, να κουτσομπολεύουμε ανεύ στυλ, να τραγουδάμε, να συγκατοικούμε, να μιλάμε σωστά, να ρίχνουμε το επίπεδο οπότε μπορούμε, να κάνουμε τους εαυτούς μας αξιολύπητους, να χορεύουμε, να γελάμε άνευ λόγου, να κρυφακούμε και να κρυφοκοιτάζουμε!

Το 1989 οταν η ιδιωτική τηλεόραση μπήκε στις ζωές μας, υποψιάζομαι ότι, μετά την πτώση του Βερολίνου, ήταν το συγκλονιστικότερο συμβάν του έτους για τους Έλληνες. Σου λέει από τότε βιώνουμε φάση αφασία. Πιο παλιά (τότε που η ΕΡΤ βασίλευε και βέβαια μονοπωλούσε το θέαμα) οι δρόμοι άδειαζαν όταν παιζόταν ο Άγνωστος Πόλεμος. Ε, από τότε που ιδρύθηκαν ιδιωτικά κανάλια, αυτό ήτο καθημερινό θέαμα. Οι πωλήσεις συσκεύων τηλεόρασης εκτοξεύθηκαν στα ύψη, και απο κει που 1 στους 3 είχε συσκεύη στο σπίτι του, μετά το 1991 είχε τουλάχιστον το 89% των ελληνικών νοικοκυριών. Τι και αν ο κύριος Darryl Zanuck, είχε με στόμφο δηλώσει εν έτη 1946 ότι "η τηλεόραση δεν έχει τη δυνατότητα να επιβιώσει σε καμιά αγορά πάνω από έξι μήνες. Οι άνθρωποι σύντομα θα βαρεθούν να κοιτούν ένα ξύλινο κουτί κάθε βράδυ", οι άνθρωποι συνεχίζουν να κοιτουν ένα (πλέον) πλαστικό κουτί με τόση λατρεία, σαν να ήταν αγαπημένο πρόσωπο η δεσμίδα με χρήματα. Αν και για κάποιους είναι κυριολεκτικώς μια χρηματοδεσμίδα, αυτό όμως είναι άλλη (μεγάλη) ιστορία.

Τα τελευταία λοιπόν 20 χρόνια, αποκτήσαμε πολλά κανάλια, που πλουτίζουν από τις διαφημίσεις που μας σερβίρουν, και μετά, σαν σόδα για να τις χωνέψουμε, μας πλασάρουν προγράμματα, που αυτά κρίνουν ότι θα μας αρέσουν.

Όσο καιρό παρακολουθώ τηλεόραση, έχω δει σημεία και τέρατα. Ψέματα, έχω δει πολλά τέρατα, και κάνα δυό σοβαρά σημεία. Συνηθισμένο το μάτι όμως στο δεινό το θέαμα, ομολογώ έγινα τερατολάγνα. Τώρα πια δεν μπορώ να κοιμηθώ άμα δεν αποβλακωθώ κάνα 2ωράκι μπροστά στο πιο διάσημο ανά τον κόσμο "κουτι". (Μετά είναι το μαύρο κουτί), (στην τρίτη θέση είναι το κουτί της Πανδώρας), (και τα λοιπά!). Τα τέρατα περιλαμβάνουν δεκάδες ριάλιτι, με διάφορους ταλαίπωρους πρωταγωνιστές, μεσημεριανές εκπομπές οι οποίες για ν' αποφύγουν το λουκέτο αλλάζουν όνομα κάθε νέα σεζόν, εκπομπές ποικίλου περιεχομένου, τις οποίες υποτίθεται ότι τις προτιμούν οι τηλεθεατές, πρωινάδικα με διάφορους σαχλούς, καθημερινά ξεκατινιάσματα στα δελτία ειδήσεων και κουτσομπολιό, κουτσομπολιό, (α!) και κουτσομπολιό.

Διακόπτω την καταστροφολογία, για να αναφέρω ότι πιθανότατα να υπάρχουν και εκπομπές ή σειρές της προκοπής, οι οποίες για κάποιον περίεργο λόγο, διακόπτονται, εξ αιτίας κάποιας σοβαρής πυρηνικής καταστροφής ή επειδή η θεαματικότητα τους είναι... πεσμένη! Από αυτό το γεγονός και μόνο καταλαβαίνουμε ότι δε φταίνε μάλλον για όλα τα κανάλια, αλλά το μάλλον χαμηλού επιπέδου δείγμα - κοινό που λαμβάνουν υπ' όψιν!

Γέρασα που λέτε παιδιά και μυαλό ουκ έβαλα. Αν είμαι σπίτι από το πρωί, θα δω ΠΡΩΙΝΗ ΕΚΠΟΜΠΗ, πιο μετά θα δω ΠΡΩΙΝΑΔΙΚΟ, μετα θα κουτσομπολέψω (μπερδεύομαι ελαφρώς διότι οι επιλογές είναι άπειρες), αργότερα θα δω ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ και πάει λέγοντας. Μην ειν' το σύστημα που θέλει να με καθηλώσει; Μην είναι μια συνομωσία των Αμερικάνων; Μπα, δεν ειναι τίποτα από όλα αυτά (απαντάει η φωνή μέσα μου), είσαι απλώς ΤΗΛΕΟΡΑΣΟΠΛΗΚΤΗ. Ναι, ναι, έχω δηλαδή πληγεί από την τηλεόραση. Δεν είμαι μοναχή, όμως, είμαστε πολλοί, είμαστε μιλούνια!

Λύσεις για την κατρακύλα μας δεν ύπαρχουν πολλές. Είμαστε δηλαδή αμέτρητοι, και η group therapy δέχεται πολύ λιγότερα άτομα. Άρα τι κάνουμε; Μα αποτοξίνωση μόνοι μας βεβαίως. Σαμποτάρουμε το ίδιο το σύστημα που μέχρι χθες στηρίζαμε. Δε λέω ότι θα δούμε αμέσως αποτελέσματα, αλλά σίγουρα θα βελτιωθεί η ζωή μας. Θα ξεκολλήσουμε τα μούτρα μας απο το γυαλί, θα αφαιρέσουμε τους εαυτούς μας απο κρεβάτια, καναπέδες και πολυθρόνες και θα ζήσουμε πραγματικά!

Vamos αδέρφια για την επανάσταση του τηλεκοντρόλ, μια επανάσταση δύσκολη, σχεδόν αδύνατη, όμως ίσως εφικτή. 20 χρόνια ήταν πολλά, μπορούμε να αλλάξουμε σίγουρα αυτά που βλέπουμε.

P.S. 1: Σήκω καλέ απ' τον καναπέ!
P.S. 2: Ευλόγισον.

by Yanka