Ποια είναι τα ζητήματα που κυριαρχούν στη σημερινή πολιτική επικαιρότητα; Πέραν της ανάδειξης της ή του επόμενου προέδρου της ΝΔ, τα υψηλά ελλείματα αφ'ενός και η φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, αφ'ετέρου. Η μαύρη τρύπα δηλαδή, από τη μια, και ο τριπλασιασμός (από 0,1 σε 0,3) του ΕΤΑΚ που θα καλείται να καταβάλλει η Εκκλησία της Ελλάδος. Μεταφορικώς ο νεοφιλελευθερισμός έχει ήδη δαιμονοποιηθεί από πολλούς στη χώρα μας -ήρθε η ώρα λοιπόν να δαιμονοποιηθεί και να αφοριστεί κυριολεκτικώς, από τους Άγιους Πατέρες, αφού όμως πρώτα θέσει τέρμα στο δημοσιονομικό μας αδιέξοδο. Ανατρέχοντας ιστορικά στα χρόνια της παντοδυναμίας της Μάργκαρετ Θάτσερ στη Μ. Βρετανία, η λύση είναι μπροστά μας, έτοιμη να δεχτεί τις ευλογίες του κ. Γιούνκερ και τις κατάρες του κ. Άνθιμου. Θέλοντας να περιορίσει τα ελλείματα χωρίς να αυξήσει τους φόρους τόσο ώστε να παγώσει την αγορά, η σιδηρά κυρία προχώρησε στην εκποίηση τεράστιων εκτάσεων δημόσιας-κοινοτικής γης. Το δραστικό αυτό μέτρο όχι μόνον μπάλωσε οικονομικές τρύπες, αλλά κατά τη στόχευση των Συντηρητικών εφαρμόστηκε για να οδηγήσει στην αξιοποίηση μεγάλων εκτάσεων, που η γραφειοκρατία όσο χρηστά κι αν τις διαχειριζόταν δε θα μπορούσε να επιτύχει το maximum της αξιοποίησής τους, η οποία θα γινόταν κινητήριος δύναμη της ανάπτυξης (επενδύσεις, επενδύσεις, επενδύσεις). Πολλοί εξ υμών θα έχετε βεβαίως μείζονες κοινωνικοοικονομικές και φιλοσοφικές αντιρρήσεις. Μεγάλες εκτάσεις υπό δημόσιο έλεγχο, δυνητικά αξιοποιήσιμες για την εξυπηρέτηση δημόσιων σκοπών απεμπολίστηκαν από το βρετανικό λαό στο όνομα της ανάπτυξης και πέρασαν στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου, που μεγιστοποίησε τα κέρδη του. Σύμφωνοι, έστω για την οικονομία της συζήτησης. Στην Ελλάδα όμως, η Εκκλησία ήδη συμπεριφέρεται στα ακίνητά της ως ιδιώτης -και μάλιστα ως κακός διαχειριστής. Χωρίς να υπάρχουν στοιχεία, γιατί το ΝΠΔΔ που λέγεται Εκκλησία της Ελλάδος ουσιαστικά δεν υπόκειται σε δημοκρατικό έλεγχο, έχουν πολλάκις ανακύψει υποθέσεις για παραχωρήσεις σε ''κολλητούς'' έναντι ευτελούς τιμήματος, απόπειρες (συχνά επιτυχημένες) οικοπεδοποίησης δασικών εκτάσεων ή/και κατασκευαστικής αξιοποίησης κ.α. Και γραφειοκράτες (αναποτελσματικοί), και κεφαλαιοκράτες. Για να το ξεκαθαρίσουμε, δεν υποστηρίζω πως όλα πρέπει να βγουν άκριτα στο σφυρί. Οι δασικές εκτάσεις λόγου χάριν πρέπει να προστατευτούν και να τεθούν υπό δημόσιο έλεγχο, όπως και γη στην οποία η Εκκλησία έχει αξιώσεις ενώ ήδη χρησιμοποίειται προς εξυπηρέτησιν δημόσιου σκοπού (μεταξύ άλλων η Πλατεία Μαβίλη...). Τα υπόλοιπα, όμως, που επί τόσα χρόνια στην ουσία κάθονται -και μάλιστα αφορολόγητα- θα ήταν ικανά να ξεπαγώσουν τον κατασκευαστικό κλάδο, να χρησιμοποιηθούν ώστε να αυξηθεί η ιδιολατοίκηση των μη προνομιούχων, να ξεπαγώσουν για τα καλά την αγορά. Και μάλιστα χωρίς κανένα κοινωνικό κόστος, που θα προβλημάτιζε τη σοσιαλιστική (για όσους το θυμούνται) κυβέρνησή μας. Και μάλιστα αυξάνοντας τα έσοδα του κράτους κατά πολύ, αφού όχι μόνον περνώντας στα χέρια ιδιωτών θα φορολογούνται ακριβώς όπως όλα τα ακίνητα, αλλά και γιατί από την αγροτική, επενδυτική ή ακόμη και τη στεγαστική τους αξιοποίηση θα προκύψει μείζονος σημασίας προστιθέμενη αξία. Το μέτρο βεβαίως είναι ανέφικτο. Διότι ζούμε σε μια χώρα το Σύνταγμα της οποίας ξεκινά ''εν ονόματι της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος'', σε μια χώρα της οποίας ένα εκατομμύριο πολίτες υπέγραψαν για να αναγράφεται το θρήσκευμα στις ταυτότητες (άλλον καημό δεν είχε η Αγία Τριας, παρά την αναγκαιότητα η αστυνομία να μπορεί να διακρίνει τα πρόβατα από τα ερίφια). Εάν όμως η Εκκλησία είναι πράγματι Εκκλησία και όχι κερδοσκοπικός οργανισμός, θα συγκατατίθετο και η ίδια. Ακριβώς γιατί θεωρητικά λειτουργεί με σκοπό το κοινωνικό όφελος ή, για ορισμένους εκ των Αρχιερέων μας, το εθνικό όφελος. Που θα ήταν μέγιστο, αφού θα μπορούσε να αυξηθεί κατακόρυφα η χρηματοδότηση της Παιδείας, της Υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης, σε τελική ανάλυση της κρατικής ενίσχυσης προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Πράγματι τα έσοδα της Εκκλησίας χρησιμοποιούνται και για να καλύπτουν τα κενά της κρατικής κοινωνικής πολιτικής, αναρωτιέμαι όμως για ποιο λόγο πρέπει να συμβαίνει αυτό και άνθρωποι ταγμένιοι στην προσευχή και την πνευματική καθοδήγηση να ασχολούνται με προϋπολογισμούς, απολογισμούς και άλλα λογιστικά; Μετά το 1922, η Εκκλησία έδωσε τεράστιες εκτάσεις γης για τους πρόσφυγες. Παρότι προφανώς και δε χωρεί σύγκριση των δύο ιστορικών συγκυριών, την καλούμε να πράξει το ίδιο ακόμη και για το δικό της όφελος. Γιατί μόνον έτσι θα πάψει να χρησιμοποίειται από άπιστους που γίνονται ιερείς με σκοπό την κοινωνικοοικονομική τους ανέλιξη και θα αναβαπτιστεί στη συνείδηση της κοινωνίας ως πραγματικά φιλάνθρωπος και αποκλειστικά πνευματικός φορέας και θεσμός. Σε τελική ανάλυση, ας κρατήσουν για τη διασφάλιση της συνέχειας το 50% όσων διαχειρίζονται. Ας εφαρμόσουν το ''ο έχων δύο χιτώνες''...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου