Το χθεσινό μήνυμα Αλμούνια σόκαρε πολλούς (εντός, εκτός και επί τα αυτά του πολιτικού σκηνικού) καθώς είθισται να μην υπάρχουν θεσμικές παρεμβάσεις από την ΕΕ κατά την προεκλογική περίοδο σε μια χώρα. Αριστεροί ευρωσκεπτικιστές μιλούν, εμφανώς απογοητευμένοι, ακόμη και για ''χούντα των Βρυξελλών'' ατύπως επισημαίνοντας το στενό πλαίσιο στο οποίο μπορούν να κινηθούν οι κυβερνήσεις κατά τη χάραξη δημοσιονομικής πολιτικής και τη χαμηλή δημοκρατική νομιμοποίηση των ευρωπαϊκών θεσμών που θέτουν το εν λόγω πλαίσιο.Η πραγματικότητα κατά τη γνώμη μου είναι απολύτως διαφορετική. Ο κ. Αλμούνια επεσήμανε απλώς, και με καθυστέρηση πολλών ετών, τα αυτονόητα. Ως τώρα, η Ελλάδα είχε πλήρη ελευθερία κινήσεων την οποία και χρησιμοποίησε ακριβώς για να ακυρώσει στην πράξη τις ευρωπαϊκές της δεσμεύσεις. Κάτι που προφανώς οι εταίροι μας δεν είναι δυνατόν να ανέχονται επ'άπειρον, μόνο και μόνο στο όνομα της ''δημοκρατικής νομιμοποίησης''. Κι αυτό διότι παίζοντας με τη σταθερότητα της ελληνικής αγοράς, παίζουμε ταυτοχρόνως με τη σταθερότητα του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος και της ενιαίας αγοράς των εταίρων μας, των οποίων το κοινοτικό χρήμα δε διστάσαμε να σκορπίσουμε αφειδώς εδώ κι εκεί. Αποτυγχάνοντας στο σκοπό της σύγκλησης στη βάση του οποίου γίναμε μέλος της ΟΝΕ.Εξαιτίας της κρίσης, η ΕΕ έχει γίνει πολύ πιο ευέλικτη και ανεκτική όσον αφορά τις δεσμεύσεις των μελών της στη χάραξη της οικονομικής τους πολιτικής. Η Γαλλία ή η Πορτογαλία φερ'ειπείν έχουν την ''πολυτέλεια'' να διεκδικούν την αυτονομία τους και να συγκρούονται για κάθε αντίθετο στις κοινές αρχές που προσυπέγραψαν μέτρο και να την κερδίζουν.Εμείς όχι.Εμείς επί τόσα χρόνια ούτως ή άλλως κινούμαστε σε ένα παράλληλο πλαίσιο, με όρια τα οποία εν μέρει έθεταν οι δεσμεύσεις μας κι εν μέρει οι στρεβλώσεις του ελληνικού πολιτικού συστήματος και η αντανάκλασή τους στην αγορά (ή vice versa). Από την ένταξή μας και μέχρι το σωτήριο (ή μήπως annus horribilis;) 2009 που διανύουμε, οι κυβερνήσεις ήταν δεσμευμένες όχι τόσο από τις υποχρεώσεις που εκουσίως αναλάβαμε και οι οποίες στο κάτω κάτω αποτέλεσαν το μοχλό ανάπτυξης των τελευταίων ετών (με όλη την εξ αριστερών κριτική που θα μπορούσε κανείς να ασκήσει για τη διάχυση και τον κοινωνικό της αντίκτυπο) αλλά από μια σειρά δυσλειτουργιών και στρεβλώσεων που έχουν τις ρίζες τους στον κρατούντα παλαιοκομματισμό και τη διαπλοκή.Πράγματι τα τελευταία χρόνια οι πολιτκές αποφάσεις που λαμβάνονταν ήταν σε μεγάλο βαθμό απλώς διαχειριστικές, σχεδόν ποτέ όμως με σκοπό τη ''νομιμοφροσύνη'' έναντι των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων.Σκοπός ήταν απλώς η αποφυγή των κοινωνικών ρήξεων, αφ'ενός μεν με ''βαρώνους του Τύπου'' που πολύ συχνά αντιλαμβάνονται τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία ως μπερλουσκονισμό τρίτου τύπου και αφ'ετέρου με μια πανταχού παρούσα παλαιομαρξιστική νομενκλατούρα (χουντικό κατάλοιπο κι εκείνο...)έτοιμη να πιέσει ασφυκτικά για διορισμούς, κάθε λογής ρουσφέτια, στρέβλωση οποιασδήποτε έννοιας της λέξης ''κεκτημένο'' και ''κοινωνικό δικαίωμα'' υπό ωφελιμιστικό στενά πρίσμα.Οι πρώτοι, λίγοι αλλά πανίσχυροι, εξασφάλιζαν πάντοτε πακτωλούς κρατικής διαφήμισης (μαζί βεβαίως με το βασιλικό ποτιζόταν και η γλάστρα, συχνά κυρίως αυτή: ήτοι ύποπτα χαμηλής κυκλοφορίας παραταξιακά έντυπα ανύπαρκτης αξιοπιστίας και αισθητικής). Εξασφάλιζαν επίσης τον έλεγχο της νομής κοινοτικού χρήματος για δημόσια έργα και επενδύσεις, εξασφάλιζαν πολιτκό σιωπητήριο -από όλες τις πτέρυγες της Βουλής, με σπάνιες και μεμονωμένες εξαιρέσεις- για πάσης φύσεως αυθαιρεσίες, από τη μη καταβολή ενσήμων στους εργαζόμενους σε επιχειρήσεις τους έως το χτίσιμο των φίλων τους όπου, όπως και όσο επιθυμούσαν (ή τους συνέφερε).Οι δεύτεροι, στους οποίους πρέπει φυσικά να προστεθούν και οι κομματάρχες-κουμπάροι-πάτρωνες της Δεξιάς, είχαν μικρότερη επιρροή ο καθένας μεμονωμένα, αλλά συχνά καθοριστική όταν αποφάσιζαν να συστρατευθούν κατά μιας απόφασης ή ενός προσώπου που θεωρούσαν πως τους έβλαπτε όλους. Δεν μπορέι να μηδενίσει κανείς τη συμβολή πολλών εξ αυτών σε μια σειρά φιλολαϊκά μέτρα και ρυθμίσεις, ωστόσο κατά κανόνα οδηγούσαν απλώς στη συντήρηση και το βόλεμα ημετέρων.Δε χρειάζεται να προσθέσει κανείς την αμφίβολη προέλευση και επάρκεια πολύ μεγάλου μέρους του πολιτκού μας προσωπικού, που ως ένα βαθμό απαρτίζουν άνθρωποι με επικίνδυνα ηθικά κίνητρα (πλουτισμός) και ιδιότυπη παραταξιακή συνείδηση (αν με κόψεις, θα μιλήσω) για να σχηματίσει μιαν απογοητευτική εικόνα.Η ώρα της αλήθειας και της κάθαρσης ήταν μαθηματικώς βέβαιον ότι θα έφτανε. Το σύστημα κατέρρευσε από τα πάνω, με την παραίτηση του πρωθυπουργού και τη χρήση για πρώτη φορά μιας ειλικρινούς γλώσσας για την κατάσταση. Με την απομάκρυνση πολλών εξ όσων καπηλεύτηκαντην εξουσία. Το ζήτημα είναι πως η εναλλακτική της χώρας, η αντιπολίτευση, κανέναν λόγο δεν έχει να είναι υπεύθυνη ή/και συγκρατημένη. Και δεν είναι, όπως αποδεικνύει το προεκλογικό της πρόγραμμα και -χαρακτηριστικά- η άρνηση του κ. Παπαδήμου να συμμετάσχει στην αυριανή κυβέρνηση. Καλά, σε 3 χρόνια το πολύ βεβαίως τα ξαναλέμε. Ελπίζω ειλικρινώς το ΠΑΣΟΚ στο τέλος της θητείας του να μη θυμίζει τη ΝΔ σήμερα...Εν τω μεταξύ βεβαίως η οικονομική αξιοπιστία της χώρας έχει καταρρεύσει. Αυτό μας είπαν ευγενικά οι Βρυξέλλες, είναι ζήτημα αν έχουμε τη δυνατότητα να τις ακούσουμε. Θα αναγκαστούμε όμως -εφ'όσον η αυριανή κυβέρνηση φανεί αποφασισμένη να λαϊκίσει, το πολιτκό σύστημα θα βάλει ακόμη ένα καρφάκι στο φέρετρό του. Εύχομαι απλώς να μην αποδειχθεί η χώρα πεδίο άσκησης μαθητευόμενων μάγων όπως στο παρελθόν, διότι τελικώς εμείς θα την πληρώσουμε (όπως πάντα άλλωστε)...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου