Wind of change...με άρωμα νυχτολούλουδου

Κυριακή 31 Μαΐου 2009.Ώρα 9:30 μμ. Μια βραδιά στην ζεστή Αθήνα, η οποία ετοιμάζεται βιαστικά να αφήσει πίσω της την άνοιξη και να υποδεχτεί ένδοξα το καλοκαίρι…Μια από τις βραδιές που θα προτιμούσες να είσαι δίπλα στη θάλασσα αντί να διαβάζεις για εξεταστική, μια από τις βραδιές που το μυαλό τρέχει σε παραλίες αλλά εσύ προσπαθείς να το κρατήσεις καθηλωμένο στην πραγματικότητα…

Περπατάω αμέριμνη στο δρόμο όταν την παραπάνω προσπάθεια μου ανακόπτει απότομα μια…πλανεύτρα, ισχυρή, μαγική, καλοκαιρινή μυρωδιά: νυχτολούλουδο!!! Κοντοστέκομαι κ χαμογελάω….Εικόνες από την παιδική μου ηλικία περνάνε μπροστά από τα μάτια μου.. Ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα, γέλια, φωνές, μουσική, παιχνίδια, ξέγνοιαστα πρόσωπα, χαρούμενη διάθεση, ήλιος, γεύση από αρμύρα…Στιγμές απόλυτης χαλάρωσης και ηρεμίας. Στιγμές που τότε δεν εκτίμησα αλλά ξαφνικά νιώθω να μου λείπουν… Τη μυρωδιά συνοδεύει ένα τραγούδι που ακούγεται από το αυτοκίνητο που περνά στιγμιαία δίπλα μου.. Ένα τραγούδι που ενστικτωδώς, χωρίς κάποια συγκεκριμένη αφορμή, έχω συνδέσει με εκείνες τις αναμνήσεις…

Πώς είναι δυνατόν ο,τι τότε δεν είχε καμία αξία, τώρα να φαντάζει ιδανικό; Πως είναι δυνατόν μια διαφορετική οπτική γωνία να τα κάνει όλα όμορφα; Πώς είναι δυνατόν να αλλάζουν τόσο τα πράγματα και ξαφνικά να προσμένεις κάτι που κάποτε απέρριπτες με κάθε πιθανό τρόπο; «Μοίρα, τύχη ή πολύ απλά ζωή», έτσι το ονόμασε η Μ. Παιχνίδια, εναλλαγές που δεν μπορείς να προβλέψεις αλλά που απλά πρέπει να ακολουθήσεις. Να γελάς με τις ραγδαίες ανακατατάξεις που σου συμβαίνουν αλλά από την άλλη να αδυνατείς να τις χειριστείς. Πρόσωπα που αλλάζουν ρόλους που ποτέ δεν περίμενες ότι θα πάρουν. Αντικείμενα, λέξεις, εικόνες που δεν περίμενες ποτέ ότι θα αποκτήσουν τόσο μεγάλη αξία. Η σύγκριση αναπόφευκτη. Και εσύ να προσπαθείς να ισορροπήσεις στον αδιάκοπο κύκλο των αλλαγών, να επιλέξεις το νέο παρόν ή το αδιάφορο παρελθόν. Κατά πόσο όμως έχεις αυτή τη δυνατότητα; Κατά πόσο είναι στο χέρι μας να ορίζουμε τη δική μας ζωή;

«Καλώς ή κακώς ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει. Είμαστε οι επιλογές μας», είχε ακουστεί κάποτε σε μια από τις πολλές… ψευτοφιλοσοφικές συζητήσεις που όλοι κάνουμε. Αδυνατώ όμως να δεχτώ μια τόσο στατική ζωή. Να κρατήσω δηλαδή ότι αβίαστα και αιφνίδια έρχεται στη ζωή μου. Και ο ρόλος της βούλησης; Της λογικής; Γιατί δεν απομακρύνω ότι με πληγώνει; Γιατί δέχομαι τις αλλαγές που με στεναχωρούν; Και κάπου εδώ κάνει αισθητή την παρουσία του το συναίσθημα, το οποίο με έναν περίεργο τρόπο καταφέρνει να υπερισχύει πάντα έναντι κάθε έλλογης απόφασης και το οποίο σχεδόν πάντα ακολουθεί τη ροή των αλλαγών.

Συνεχίζω να προχωράω και αφήνω τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου πίσω μου. ΘΕΛΩ να αφήσω εκεί, μαζί με το νυχτολούλουδο, και όλες τις αλλαγές. Δε θέλω να αλλάξω κανένα στοιχείο εκείνης της παιδικής ανάμνησης. ΜΠΟΡΩ; Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν προκαλούμε οι ίδιοι την τύχη μας ή αν ο,τι είναι να γίνει, τελικά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα γίνει. Αναρωτιέμαι έντονα πως θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχα κάνει αυτή ή την άλλη κίνηση…Αν απλώς ΕΠΕΛΕΓΑ να μην αλλάξω τίποτα από αυτή την αδιάφορη αλλά όμορφη ανάμνηση. Η αλήθεια πάντως είναι πως οι πράξεις μας παίζουν μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της μοίρας μας. Το ζήτημα είναι αν αυτές οι πράξεις υποκινούνται κυρίως από τη λογική η το συναίσθημα. Στην πρώτη περίπτωση απουσιάζει αυτή η γλυκιά αίσθηση της αδρεναλίνης. Στη δεύτερη η πολυπόθητη αίσθηση της ηρεμίας. Είναι θέμα επιλογής…και πάλι.

Το σπίτι δίπλα στη θάλασσα θα είναι στη θέση του και φέτος (όπως και εμείς..).Το θέμα είναι από ποια οπτική γωνία θα ΕΠΙΛΕΞΩ εγώ να το δω…

Καλό μήνα!