Τα ρέστα μας στο καλοκαίρι...

Ξεφυλλίζοντας το Newsweek, είδα περίπου τη μισή ύλη του περιοδικού να είναι αφιερωμένη σε οικονομικούς τρόπους να περάσει κανείς καλά τις καλοκαιρινές διακοπές (εξοχικά φίλων, εναλλακτικοί προορισμοί, κοντινά θέρετρα, ακόμη και παραμονή στο σπίτι του με επισκέψεις στα τοπικά αξιοθέατα). Ηχηρή η απουσία της Ελλάδας, η οποία μεσούσης της χειρότερης οικονομικής κρίσης των τελευταίων δεκαετιών δεν έχει τίποτε απολύτως να προτείνει...Τις δεκαετίες του '50 και του '60 ο τουρισμός μας έκανε δειλά τα πρώτα του βήματα, με συγκριτικό πλεονέκτημα τον ήλιο και τη θάλασσα. Για το κράτος μας, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει ακριβώς εκεί, στο ίδιο μοντέλο πουεξακολουθεί να θεωρείται η κότα με τα χρυσά αυγά που γεννά δολάρια από Ιούνιο μέχρι και Αύγουστο -άντε, Σεπτέμβριο το πολύ. Με την ταχύτητα που αλλάζει ο σύγχρονος κόσμος, ακόμη και στους καιρούς της ανάπτυξης το τουριστικό μοντέλο της Ελλάδας υποβαθμιζόταν διαρκώς. Οι Ισπανοί έφτιαχναν γήπεδα του γκολφ (αντιοικολογικά μεν, καλύτερα από το τίποτε δε), οι Ιταλοί και οι Κύπριοι σπα -εμείς εδώ αρκούμεθα σε κλαμπ και ξαπλώστρες... Καλές πρωτοβουλίες από επιχειρηματίες πάντοτε υπήρχαν, αποτελούσαν όμως τις φωτεινές εξαιρέσεις. Το κράτος μας εξάλλου κάθε άλλο παρά τους ενθάρρυνε: γραφειοκρατία, γραφειοκρατία, περισσότερη γραφειοκρατία -σε συνδυασμό πάντοτε με το ελληνικό σπορ της απόλυτης διαφθοράς. Μερικοί τόποι ξεχώρισαν: η Μύκονος, η Σαντορίνη, η Ελούντα, η Χαλκιδική. Ο ρόλος του κράτους βεβαίως μηδαμινός -όλα βασίστηκαν στις συγκυρίες, την ιδιωτική πρωτοβουλία και τη φυσική ομορφιά (όσο και όπως κατορθώνει να επιβιώσει από τη λερναία ύδρα του νόμου, που σε κάθε προστατευτική διάταξη θεσπίζει 10 παραθυράκια). Έτσι φτάσαμε όλο και περισσότερο να εξαρτώμεθα από τις συρρικνούμενες εργατικές τάξεις της βόρειας Ευρώπης, που πάνε όπου ο τουριστικός πράκτορας υποσχεθεί περισσότερη και φθηνότερη μπίρα, σεξ και ήλιο. Τίποτα δεν έχω εναντίον των τριών αγαθών, απλώς δεν τα λες και πολύ προσοδοφόρα... Επιπλέον, η Αθήνα δεν είναι Βαρκελώνη -ούτε Γκαουντί διαθέτει, ούτε Μιρό δυστυχώς. Την ίδια ώρα όμως το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης είναι άστεγο εδώ και καμιά εικοσαετία, ελέω γραφειοκρατίας. Το κέντρο της πόλης παραδίδεται όλο και σε μεγαλύτερη έκταση στην ασυδοσία, ενώ το λιγοστό πράσινο αντιμετωπίζεται ακόμη ως εμπόδιο της ανάπτυξης. Πράγματα αυτονόητα και χιλιοειπωμένα. Άλλο ένα κλισέ; Τα αρχαία δεν αρκούν.Επομένως; Επομένως μάλλον τα ψέματα τελειώνουν... Πολλοί Βρετανοί, Σκανδιναβοί και Γερμανοί σχεδιάζουν να μείνουν σπίτι εφέτος -και καθόλου δεν τους αδικώ. Πέρα από την κρίση, δε βρίσκω και πολλούς καλούς λόγους να τους πείσω να μας επισκεφτούν. Προσεύχομαι βεβαίως για το αντίθετο, γιατί οι εξαγωγές μας (οι ποιες;) δεν αναμένεται να μας δώσουν και πολύ συνάλλαγμα, ούτε είναι ορατή η μείωση της ανεργίας από τον ΟΑΕΔ. Το κακό είναι πως απ'ότι υποψιάζομαι, στις προσευχές μένει και η πολιτεία -ή σε πολύ λίγα πέραν αυτών. Ποντάρουμε λοιπόν όλοι μαζί τα ρέστα μας στο καλοκαίρι. Ελπίζω η μπίλια να καθίσει στις Κυκλάδες, αλλιώς το φθινόπωρο δε μας βλέπω και πολύ καλά...