Εβραϊκό ζήτημα και κοινή λογική

Αυτές τις μέρες εορτάζεται η επέτειος της ανεξαρτησίας του Ισραήλ. Χρόνια πολλά εύχομαι ολόψυχα σ'αυτήν την πατρίδα των κυνηγημένων, που κατόρθωσαν από το τίποτε να δημιουργήσουν κράτος. Πολλοί Έλληνες είναι, βεβαίως, πολύ επιφυλακτικοί -να μην πω εχθρικοί- έναντι του Ισραήλ και του σιωνιστικού κινήματος, επηρεασμένοι κυρίως από αναχρονιστικές θεωρίες συνωμοσίας κάθε άλλο παρά ελληνικής προελεύσεως.Ξεκαθαρίζω a priori πως με την ευχή μου δε χαιρετίζω κάθε ενέργεια του Ισραήλ, δεν ευλογώ την άνοδο της εκεί ακροδεξιάς, δε συμπαρατάσσομαι με την επέμβαση στη Γάζα. Αυτό για το οποίο χαίρομαι και το οποίο ευλογώ είναι το αναφαίρετο δικαίωμα καθενός από μας να έχει μια πατρίδα, φυσικά στην ιστορική του κοιτίδα (υπήρχαν και παράλογα -επιεικώς- σχέδια ίδρυσης ισραηλινού κράτους στη... Μαδαγασκάρη). Και σε όσους σπεύσουν να προβάλλουν την αντίρρηση πως οι Εβραίοι ήταν απόντες για χιλιάδες χρόνια από την Παλαιστίνη, έχω να αντιτάξω πως αν συνεχιστεί η διαπραγματευτική αδιαλλαξία, το ίδιο θα συμβεί με τους Ελληνοκύπριους που εκδιώχθηκαν από τα κατεχόμενα. Συν τοις άλλοις, ο λαός που έδωσε στην Ευρώπη τόσα και κατοικούσε τόσα χρόνια εκεί, με τους ''γηγενείς'' καχύποπτους στην καλύτερη των περιπτώσεων, δικαιούται ένα κράτος πλάι της και όχι στην άκρη του κόσμου. Οι μειονότητες δεν είναι σκουπίδια να τις ξεφορτωνόμαστε σε μια γωνιά, είναι πλούτος της κοινωνίας -ιδίως οι Εβραίοι.Όντως, το Ισραήλ δεν είναι κράτος αγίων. Και ποιο είναι όμως; Αν λάβουμε υπ'όψιν μας τη σχετικά πρόσφατη ίδρυσή του, είναι κατανοητή (δε λέω δικαιολογημένη) η στάση του, με τις πιθανές υπερβολές της. Όταν βρίσκεσαι σε διαδικασία εθνογένεσης, οι ''άλλοι'' μοιραία αντιμετωπίζονται ως εχθροί. Για να μην πάμε μακριά, πώς νομίζετε ότι φέρθηκε ο Βενιζέλος στους Εβραίους της Θεσσαλονίκης; Πάντως όχι με χάδια. Σε καμιά περίπτωση δε δικαιολογώ τη δική του στάση, εν τούτοις την κατανοώ γιατί τότε ήταν η Ελλάδα σε φάση εδαφικής ολοκλήρωσης -άλλες συνθήκες.Οι ''υπερπατριώτες'' μιλούν για προαιώνιους εχθρούς, πολέμιους του ελληνισμού, λόμπι της Νέας Υόρκης που κυβερνά τον κόσμο. Αν κοιταχτούν βεβαίως στον καθρέφτη, οι ομοιότητες θα τους εξέπλητταν. Όσο υπάρχουν ακραίοι ραβίνοι, άλλο τόσο υπάρχει ο Άνθιμος (που σίγουρα πολύ μεγαλύτερα προβλήματα μας δημιουργεί). Όσο υπάρχει το αμερικανοεβραϊκό λόμπι, άλλο τόσο υφίσταται το ελληνοαμερικανικό. Και κανένα δεν είναι ανήθικο: κάθε μέλος οποιασδήποτε (εθνικής, θρησκευτικής, οικονομικής κοκ) κοινότητας έχει δικαίωμα -αν όχι υποχρέωση- να υπερασπίζεται το συμφέρον του. Αυτό που δεν ομολογούν αυτοί οι κύριοι είναι πως αυτό που βρίσκουν ενοχλητικό είναι απλώς ότι το ελληνικό λόμπι δεν ασκεί τόση επιρροή όση το εβραϊκό. Έτσι είναι όμως, καλώς ή κακώς, δεχθείτε την πραγματικότητα. Για να το πω λαϊκά, μαγκιά τους αν ασκούν μεγαλύτερη επιρροή -ας ήμαστε κι εμείς εξίσου ικανοί. Συν τοις άλλοις, δεν πιστεύω στη ''σιωνιστική παντοδυναμία'' την οποίαν πολλοί -δυστυχώς- επικαλούνται. Όσο επηρεάζει ένα λόμπι, άλλο τόσο επηρεάζεται. Και εφ'όσον είναι γεωπολιτικό συμφέρον των ΗΠΑ να ελέγχουν τις πετρελαιοπηγές της Μέσης Ανατολής, φυσικός σύμμαχός τους είναι το Ισραήλ. Πάγιο αίτημα των Ελληνοαμερικανών είναι το ξανάνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Βεβαίως, απαντά η αμερικανική κυβέρνηση, να σας στηρίξουμε. Απλώς δεν είναι και πρώτη τους προτεραιότητα, γιατί κανένα συμφέρον δεν έχουν. Ακριβώς με την ίδια λογική οφείλουμε να ερμηνεύσουμε και τη συμμαχία του Ισραήλ (και των ΗΠΑ φυσικά) με την Τουρκία: σιγά να μην είναι ''καταχθόνιο σχέδιο κατά του ελληνισμού'' -πότε γίναμε τόσο σημαντικοί και δεν το ξέρω; Είναι φυσική πολιτική επιλογή, όταν τα υπόλοιπα γειτονικά κράτη κάποιου επιθυμούν εν ολίγοις την εξαφάνισή του (κάτι που διατυπώνουν από πολιτικώς ορθά έως εντελώς απροκάλυπτα -λέγε με Ιράν).Όχι, δεν είμαι ισλαμοφοβικός. Το Ιράν, η Ιορδανία, η Αίγυπτος είναι χώρες που έχω επισκεφθεί και βρίσκω πανέμορφες, με ανθρώπους πολύ καλούς. Το Ισλάμ συνέβαλε κι αυτό εξάλλου, όπως και οι Εβραίοι και οι Έλληνες, στην καλλιέργεια και διατήρηση της δυτικής σκέψης. Απλώς δε φημίζεται για την ανεκτικότητά του -και γι'αυτό φέρει ευθύνες και η Δύση, που καλλιέργησε το μίσος διαχρονικά. Ως ένα βαθμό το κάνει ακόμη, βασιζόμενη στον (καθόλου δυτικό) μανιχαϊσμό και επιλέγοντας να εισαγάγει στο πολιτικό λεξιλόγιο τους όρους του καλού και του κακού, ακριβώς διότι το δικό της συμφέρον είναι Άραβες και Εβραίοι να μην αγαπούν αλλήλους. Για να μπορεί ακριβώς να ''διαιτητεύει'' στις διαφορές τους, τώρα που αποικίες δεν υπάρχουν... Πολλοί Έλληνες, όπως πολλοί Εβραίοι (όπως και πολλοί άνθρωποι από κάθε εθνικότητα) θεωρούν εαυτούς κληρονόμους μιας πανάρχαιας και αληθούς παράδοσης που φώτισε την ανθρωπότητα. Σε ένα βαθμό (πολύ λιγότερο απ'όσο θέλουμε να πιστεύουμε βεβαίως) αυτό ισχύει, σε έναν άλλο είναι μυθολογία. Στους Έλληνες θα επισημάνω απλώς το χριστιανισμό, που φυσικά βασίστηκε στον ιουδαϊσμό, και ο οποίος κράτησε ενωμένη και ''δυτική'' τη μεταρωμαϊκή Ευρώπη. Αν οι ''βάρβαροι'' δεν είχαν δεχτεί την παραλλαγή αυτήν του ιουδαϊσμού, κανείς δεν ξέρει αν θα ήταν έτοιμοι να δεχτούν τα περίφημα '΄'ελληνικά φώτα'' (που επιβίωσαν χάρη στα μοναστήρια εξάλλου) και αν θα ήμαστε σήμερα σε θέση να μιλάμε για τη Δύση ως έννοια. Αντίστοιχα βεβαίως, χωρίς την ελληνική σκέψη ο Αϊνστάιν δε θα είχε ποτέ -πιθανότατα- συλλάβει τη θεωρία της σχετικότητας. Μεγάλη κουβέντα βεβαίως το ποιος είναι κληρονόμος ποιανού (μάλλον κανείς κανενός), αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.Στους χριστιανούς αντισημίτες, το ''επιχείρημα'' των οποίων συνίσταται στη σταύρωση του Χριστού δεν μπορεί κανείς παρά να αντιτάξει πως χωρίς τη σταύρωση δε θα υπήρχε (αν υπήρξε) ανάσταση. Επίσης, ο ίδιος ο Ιησούς ήταν Εβραίος -ακόμη κι αν δεχτούμε τη ''θεϊκή'' καταγωγή, κατά την εβραϊκή παράδοση η πίστη μεταδίδεται από τη μητέρα. Για να κλείσουμε, όσο οι Εβραίοι σταύρωσαν το Χριστό άλλο τόσο έδωσαν οι Αθηναίοι το κώνειο στο Σωξράτη, και μάλιστα πάλι για θρησκευτικούς λόγους.Αυτά από μένα. Εύχομαι την εξάλειψη του αντισημιτισμού, και επί γης ειρήνη...