Κυβέρνηση έτοιμη να αυτοκτονήσει...

Ούτε δικαστής είμαι, ούτε μελλοντολόγος για να διαπιστώσω εάν ο κ. Παυλίδης είναι αθώος ή ένοχος. Η κυβέρνηση, νομίζοντας πως μπορεί να παίζει με το Σύνταγμα που ο ιδρυτής της ΝΔ θέσπισε, αποφάσισε ούτως ή άλλως να αποχωρήσει από την ψηφοφορία για τη δεύτερη, βαριά κατηγορία του εισαγγελέως για ηθική αυτουργία του πρώην υπουργού σε εκβιασμό. Κάτι που μπορεί, εν τούτοις, να της κοστίσει πολύ περισσότερο απ'όσο φαντάζεται -δυνητικά, πολύ περισσότερο κι από μία ενδεχόμενη πτώση της...

Μπορεί να είναι ακραίο και αβέβαιο το νομικό σενάριο που εκτίθεται παρακάτω. Για την ώρα λοιπόν ας αναφερθούμε απλώς τη μόνη βέβαιη επίπτωση της στάσης της: ο κ. Παυλίδης θα θεωρηθεί από την πλειοψηφία της κοινής γνώμης ένοχος. ΄Οσο δύσκολα, beyond all reasonable doubt, πρέπει να αποδειχθεί η ποινική ευθύνη κάποιου στη δικαστική αίθουσα, τόσο εύκολα δημιουργείται η εντύπωση ενοχής στα media και την κοινή γνώμη. Ειδικά σε μια κοινωνία όπου η δωροδοκία και η συγκάλυψή της αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα, οι περισσότεροι εξ ημών θα πειστούν -αν δεν είναι ήδη πεπεισμένοι- για την ενοχή του πολιτικού ανδρός, ο οποίος θα μπορούσε να είναι (έστω κι αν κάτι τέτοιο ακούγεται σε πολλούς ως ανέκδοτο) κάλλιστα θύμα συκοφαντίας. Και θα πεθάνει πολιτικά. Ας δούμε τι έγινε με το Βατοπαίδι: άσπονδοι φίλοι του κ. Ρουσόπουλου στα ΜΜΕ εστίασαν στις επισκέψεις του στο Άγιον Όρος οδηγώντας στην πολιτική του αποκαθήλωση χωρίς κανένα άλλο στοιχείο υπ'όψιν της κοινής γνώμης. Και πάλι, αυτό συνέβη ακριβώς διότι δεν επετράπη στη Βουλή η διερεύνηση της πιθανής του ανάμειξης, ώστε να αποδειχθεί η αθωότητα ή η ενοχή του. Πρόσφατα τον είδαμε σε πάνελ να υπερασπίζεται τον εαυτό του απέναντι σε πολιτικό του ΠαΣοΚ, μιλώντας για την απουσία στοιχείων σε βάρος του. Προς τι; Η ίδια η παράταξή του επέλεξε να τον θυσιάσει για να επιβιώσει πολιτικά, αυτό θα κάνει και με τον κ. Παυλίδη που είδε τους συναδέλφους του να τον αντιμετωπίζουν ξαφνικά ως βαρίδι με προορισμό τον πάτο -εκεί που έχει πέσει δυστυχώς το κοινοβουλευτικό ήθος...

Ερχόμαστε τώρα στο ακραίο σενάριο για το οποίο απαιτείται μια μικρή νομική εισαγωγή. Καθώς είμαστε αντιπροσωπευτική δημοκρατία (ή έτσι ισχυριζόμαστε τουλάχιστον...), φυσικός δικαστής των υπουργών θεωρείται κατ'αρχήν η Βουλή των Ελλήνων. Εξ ου και αν σε μια υπόθεση προκύψουν στοιχεία σε βάρος πρώην ή νυν μέλους της κυβέρνησης, αυτή διαβιβάζεται αμελλητί στη Βουλή, κατά το Άρθρο 68 του Συντλαγματος: για να μην μπορεί ο κάθε εισαγγελέας, ανακριτής ή μέλος επιτροπής που διενεργεί ΕΔΕ να επέμβει στον πολιτκό βίο στέλνοντας στα δικαστήρια υπουργό (ή, όπως ο κ. Σανιδάς, εμποδίζοντας τη Βουλή να τον στείλει ή όχι και δίνοντας αυτομάτως την -πιθανότατα άδικη- εντύπωση ενοχής).

Με το να αποχωρήσει, λοιπόν, η κυβερνώσα παράταξη θα αρνηθεί και στον κ. Παυλίδη και στον κ. Μανούση την απονομή δικαιοσύνης. Είναι σα να έχει ο οποιοσδήποτε πολίτης μια υπόθεση ενώπιον του Αρείου Πάγου και ο πρόεδρος και η πλειοψηφία του σώματος να αποχωρήσουν και να πάνε για καφέ.

Έχουμε, άρα, αρνησιδικία -κατάφωρη παραβίαση του Άρθρου 8.1 του Συντάγματος. Η κυβέρνηση αισθάνεται ασφαλής βεβαίως, διότι κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να δικάσει τη Βουλή των Ελλήνων για αρνησιδικία, όπως και για οποιανδήποτε άλλη πράξη ή παράλειψη της βεβαίως, λόγω της διάκρισης των λειτουργιών.

Δυστυχώς για την κυβέρνησή μας, όμως, ασφαλής δεν είναι. Και τούτο γιατί, εκτός του Συντάγματος, η αρνησιδικία παραβιάζει και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ). Τίποτε λοιπόν δεν εμποδίζει τον κύριο Παυλίδη ή τον κύριο Μανούση (πιθανότερα) να καταφύγει στο Δικαστήριο του Στρασβούργου κατά του ελληνικού κράτους και της ίδιας της Βουλής των Ελλήνων για παραβίαση του ανθρώπινου διακιώματός του σε δίκαιη δίκη. Έχει ήδη συμβεί με υπόθεση άρνησης άρσης βουλευτικής ασυλίας, όπου μάλιστα η Βουλή είχε ψηφίσει κανονικότατα και μας επεβλήθη πρόστιμο -παρότι το γράμμα του Συντάγματος, σε αντίθεση με τώρα, είχε τηρηθεί...

Εάν κάτι τέτοιο επαναληφθεί, θα γίνουμε ρεζίλι διεθνώς ως μια χώρα η Βουλή της οποίας αρνείται επισήμως και απροκάλυπτα να απονείμει δικαιοσύνη. Το Στρασβούργο δε θα ψάξει βεβαίως αν ο κ. Παυλίδης ήταν αθώος ή ένοχος, ούτε αν η κυβέρνηση είχε την πρόθεση να συγκαλύψει την υπόθεση ή όχι. Θα μείνει στο ότι τελικά εμποδίστηκε η δικαστική διερεύνηση. Και στην κοινή γνώμη, στα μάτια ακόμη και του φανατικότερου νεοδημοκράτη, θα περνούσε η συνενοχή της κυβέρνησης με απόλυτη βεβαιότητα. Θα είχαμε την επίσημη διαβεβαίωση και το κύρος ενός δικαστηρίου εντελώς ανεξάρτητου από εγχώρια συμφέροντα για θεσμική εκτροπή -και όσοι νομίζουν πως αυτό ισοδυναμεί με τα πρωτοσέλιδα και τις κραυγές της αντιπολίτευσης που ακούγονται τώρα, αυταπατώνται. Θα ήταν κάτι πολύ βαρύτερο: η επίσημη, ευρωπαϊκή διαβεβαίωση πως οι θεσμοί δεν λειτουργούν. Πως δεν τηρούνται οι στοιχειώδεις συνταγματικές επιταγές, πως η ίδια η Βουλή παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πολιτικά και νομικά, αν ο κ. Μανούσης επιλέξει το Στρασβούργο, η κυβέρνηση θα έχει αυτοκτονήσει...