Ένα πανδαιμόνιο ψυχών

Μία άδεια θέση στο λεωφορείο. Κάθεσαι! Πριν βάλω τ' ακουστικά στ' αυτιά μου, μια κοπέλα καθισμένη πίσω μου μιλάει στο τηλέφωνο... γεμάτη γλύκα κι έρωτα η φωνή της... μιλούσε με το αγόρι της. Φοράω τ' ακουστικά, το playlist με τραγούδια φτιαγμένα με ανυπομονησία κι ευτυχία για τις διακοπές! Δεν το ακούσαμε ποτέ... άτιμο cd player... "no disk" σου λέει...

Πρώτο τραγούδι το What About Us της Pink  - εκτός playlist -

με κάνει να αισθάνομαι έντονα αυτό το τραγούδι, ο ρυθμός, τα λόγια του!

Αρχίζουν να γεμίζουν δάκρυα τα μάτια...

Στην καθημερινότητα αγνοούμε τους ανθρώπους που τυχαία συναντάμε... τι μπορεί να νιώθει, να βιώνει ο καθένας.

Λογικό θα μου πεις...

Για κάποιο λόγο ξαφνικά δημιουργείται χώρος για τέτοιες σκέψεις... Συνυπάρχουν ταυτόχρονα η χαρά, η αδιαφορία, η βαρεμάρα, η λύπη, η βαθιά λύπη.

Για κάποια λεπτά ήμουν εκεί καθισμένη, στην ίδια θέση επηρεασμένη με όλο αυτό που συνέβαινε σε αυτό το λεωφορείο, με αυτό που συνέβαινε μέσα μου!

Ένα χάος, ένα πανδαιμόνιο ψυχών.

Εντυπωσιακό!

Συνήθως μας περνάει απαρατήρητο!

Τα δάκρυα πολλά... δεν ξέρω αν ήλπιζα να περάσω απαρατήρητη ή όχι!

Στο διπλανό κάθισμα μία κυρία ψυχρή, έτσι την ένιωσα από την πρώτη στιγμή.

Τα μάτια κατακλυσμένα με δάκρυα...

Η κυρία σηκώνεται και αλλάζει θέση...

Παρατηρείς ανθρώπους... δεν περιμένεις κάτι από αυτούς καθώς δεν σημαίνουν τίποτα για σένα. Μόνο από αυτούς που αγαπάς και σε αγαπάνε αληθινά.

Ανακούφιση όταν έμεινα μόνη στα δύο καθίσματα!

Υ.Γ. Σ' ευχαριστώ!

Kicks