Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Καληνύχτες στα χρόνια της ύφεσης


Μετά από ασφυκτική πίεση του αρχισυντάκτη (θέλω να το καταγγείλω αυτό), αποφάσισα να χαραμίσω μερικές ακόμα στιγμές από το φετινό καλοκαίρι για να διασυρθώ πλήρως στο διαδίκτυο (για ακόμη μία φορά). Έτσι είναι κύριοι (γιατί μόνο τέτοιοι μπορούν να κατανοήσουν σε βάθος το παρακάτω αριστούργημα), έρχεται το αφεντικό και σου βάζει το μαχαίρι στο λαιμό: "Τι θα γίνει Ερρίκο, θα το γράψεις το κείμενο για τον καληνυχτάκια;". Αρχικά, σκέφτηκα να το γράψω με ένα intro τύπου "ακούστε, λοιπόν, τι συνέβη μια φορά κι έναν καιρό σ' έναν φίλο μου", όμως αποφάσισα να αναλάβω το τεράστιο βάρος της αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο (separates the man from the boys), οπότε ξεκινάω.

Είμαι 18, στην Ελλάδα για μία πενταετία, στην ερωτική δυστοκία σχεδόν σε όλη μου τη ζωή και ξαφνικά με την είσοδο μου στα πανεπιστήμιο κάτι δείχνει να αλλάζει... Που και που έσπαγε το ρόδι, βγαίναμε με κάνα νέτο και η κατάσταση βελτιωνόταν, αλλά σαν την οικονομία της χώρας (δηλαδή με αργά βήματα...). Αρκετά για να σε κρατήσουν ζωντανό, μικρά για να δημιουργήσουν ελπίδα και όραμα.  Κάποια στιγμή, λοιπόν, σε αυτό το πλαίσιο, τυχαίνει να βγω ένα ραντεβού με μία κοπέλα σε ένα μαγαζί που είχε ζωντανή μουσική. Μάλιστα θυμάμαι ότι έπαιζε η Πανάθα εκείνη την ημέρα Champions League, αλλά εγώ είπα στους δικούς μου - όταν με κοίταξαν με το βλέμμα της αγωνίας (στο μυαλό τους μόνο ως άρρωστος θα μπορούσα να λείπω από την καθιερωμένη διαδικασία που κατέληγε δύο ώρες πριν τον αγώνα στο ΟΑΚΑ) - ότι δεν θα 'ρθω και να δώσουν το εισιτήριο αλλού. Θυμάμαι ακόμα την "υπεράνω" αίσθηση του "πηγαίνετε εσείς να δείτε  την μπάλα  και αφήστε αυτούς που μπορούν να σκοράρουν στο κανονικό γήπεδο" (καλά, ντάξει, είναι σαν να βλέπω τις μούντζες τους ακόμα).

Με τα πολλά, για να μπω στο ψητό, φτάνουμε στο μαγαζί με την κοπέλα, παίρνουμε τα ποτάκια μας και όλα καλά. Η βραδιά εξελισσόταν με μοναδικό άγχος το σκορ (λάμβανα τακτικά μηνύματα για τη διακύμανση, μην τρελαθούμε κιόλας), ώσπου κάποια στιγμή και ενώ της αναλύω τους προβληματισμούς μου για τους "έρωτες σε καιρούς ύφεσης", προφανώς υπερεκτιμώντας την γοητεία μου, προσπάθησα να κάνω το βήμα παραπάνω. Επειδή όμως όλα τα ωραία τελειώνουν γρήγορα, πέφτω πάνω σε τοίχο. Η κοπέλα ανένδοτη, προσπαθώ μία, δύο, τρεις και κάθε φορά η απάντηση που έπαιρνα ήταν "είμαι καληνυχτάκιας" (όχι εγώ, αυτή). Έλα μου όμως που - μέσα στην ασχετοσύνη μου - την συγκεκριμένη λέξη δεν την ήξερα ούτε την είχα ξανακούσει. Αποφάσισα λοιπόν να μεταφράσω την απάντησή της  σε μία υπόσχεση για το βράδυ, όταν και θα την επέστρεφα στο σπίτι της. Δηλαδή συγγνώμη, ελάτε στη θέση μου, αν δεν ξέρεις τι σημαίνει αυτή η λέξη, τι άλλο θα σκεφτόσασταν εκτός από το: Θα συνεχίσουμε αυτήν τη συζήτηση (με αίσια κατάληξη) όταν θα σου πω καληνύχτα;

Περνάει όμορφα η βραδιά, λοιπόν, φτάνουμε στο σπίτι της και - ενώ ήμουν βέβαιος ότι όλα θα πάνε καλά - μου λέει: "μα δεν τα είπαμε αυτά;". Όταν ξαναπάω να την πλησιάσω και να την σαγηνεύσω στο αυτοκίνητο μου (sic) - για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου - τέταρτο συνεχόμενο Χ. Και ξαναλέω, ελάτε στη θέση μου. Δηλαδή βγαίνεις, μιλάς, όλα καλά. Σου υπόσχεται ότι θα έχει αίσιο τέλος η βραδιά (έστω στο μυαλό σου αλλά στο υποσχέθηκε και αυτό μετράει) και καταλήγεις να τριγυρνάς στα Βόρεια Προάστια για να βρεις την Κηφισίας να γυρίσεις σπίτι σου. "Ε, όχι" σκέφτηκα! Θα κάνω την επανάσταση μου! Δεν θα με κοροϊδεύει εμένα η κάθε μία! Οπότε, πριν φύγει, με ρωτάει "πότε θα σε ξαναδώ;" και ο ανεκδιήγητος της λέω: "Κάνε μας την χάρη κοπέλα μου...".

Για να φτάσω λοιπόν στο ηθικό δίδαγμα και στο αστείο της υπόθεσης. Πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσα και κάπου στην τηλεόραση είδα μία εκπομπή με θέμα τον καληνυχτάκια. Περιττό να σας πω πως ένιωσα όταν στα 23 μου έμαθα τι σημαίνει...

Καληνύχτα σας,  λοιπόν...

Υ.Γ. Παραθέτω και τον ορισμό προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: Γλοιώδης τύπος που ανοίγει / κλείνει πόρτα - κορδόνι - τζαμαρία και χαιρετάει κόσμο σε club / εστιατόρια / καφετέριες κτλ. Χαιρετίζει γνωστούς και αγνώστους εγκάρδια εάν είναι φιλικός καληνυχτάκιας ή αυστηρά άμα κρύβει ένα αίσθημα βλαχοκατωτερότητας. Ενδύεται συνήθως με δανεικό κουστούμι και αποφεύγει το black light καθώς έχει να το πλύνει από τότε που θυμάται με αποτέλεσμα να "λάμπει" η μασχάλη του σακακιού.

Κύριος ρόλος του να αποχαιρετάει στην έξοδο, εξ ου και η ονομασία του, με αγκαλιά στους άνδρες και φιλιά και πιθανώς θώπευμα μηρού εις τις γυναίκες. Αρέσκεται σε δηλώσεις "μη χαθούμε" και "τα λέμε". Επιβιώνει τις νυχτερινές ώρες κυρίως το ανδρικό φύλο, αλλά έχουν παρατηρηθεί και πολλοί θηλυκοί καληνυχτάκηδες κατά τη διάρκεια της μέρας, κυρίως σε καφετέριες και μπαρ.

Μελετάται πιθανή συγγένεια με καθολικούς κληρικούς και κυρίως καρδιναλίους αφού έχει παρατηρηθεί φοβερή ομοιότητα στο ύφος τους. Περίπου σε ποσοστό 83% είναι δυσλεκτικοί καθώς το να βρεις το όνομα σου στη λίστα σωστά ορθογραφικά είναι θέμα τύχης (π.χ. εάν ονομάζεται κάποιος Αίαντας Πυγμαλίων, πιθανώς να μη μπορέσει να τον αναγνώσει στη λίστα). Αντλεί τη δύναμη του από τον μεντεσέ, τυχόν απομάκρυνση του επιδρά καταλυτικά επάνω του.

- Πάρε το μπουφάν σου και πάμε.
- Μισό να χαιρετήσω τον καληνυχτάκια στη πόρτα.
...
- Παιχταρά μου, μάτσα μούτσα, χάρηκα!
- Φιλιά αγορίνα μου, μη χαθούμε...
- Τα λέμε...



5 σχόλια:

  1. "- Παιχταρά μου μάτσα μουτσα... χάρηκα!
    - Φιλιά αγορίνα μου, μη χαθούμε..
    - Τα λέμε..."

    Χαχαχα την αγάπησα αυτή την ιστορία από τότε που την άκουσα σε μια βιβλιοθήκη που έπρεπε να παραμένω υποτίθεται σε ησυχία. Δεν μας είπες πάντως ποιο είναι αυτό το κακό αφεντικό που σε πιέζει στον διασυρμό ; Το καλύτερο κείμενο σου μέχρις στιγμής !! Περιμένουμε και άλλες παρόμοιες !

    ΥΓ. Πλέον την λέξη καληνυχτάκιας φαντάζομαι ότι την έχεις εμπεδώσει !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. χαχαχαχαχαχαχα! Τρελή ιστορία και φοβερή & γλαφυρή αφήγηση! Η καλύτερη ανάρτηση σου Ερρίκο μέχρι στιγμής. Το διάβαζα και γελούσα μόνος μου κατά τη διάρκεια. Περιμένουμε το επόμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. efxaristw gia ta kala sas logia paides :) den kserw posa perithwria uparxoun na diasurthw akoma perissotero sto paron blog

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Φοβερή ιστορία και δίδαγμα(!). Και όσο αφορά τα περι διασυρμού... ως τον ουρανό είναι λίγο Ερρίκο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή