Και όταν το έβδομο σηκώσω (βασικά αυτό δε νομίζω να το σηκώσω ποτέ)

When in doubt, fuck! Αυτό έλεγε ο Al στο Άρωμα Γυναίκας και, με δεδομένο πως δεν μου είχε έρθει άλλη γνωστή ατάκα στο μυαλό για στιγμές αμφιβολίας όσο έγραφα αυτές τις γραμμές (όπως αυτή όταν πρέπει να επιλέξεις το θέμα για το πρώτο σου κείμενο), με κάποιο μαγικό τρόπο μετέτρεψα το "fuck" σε "write about Panathinaikos" για να ξεκινήσω από το comfort zone μου.

Τώρα θα μου πείτε το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε ΠΑΟ είναι κάποιο ευρωπαϊκό διπλό ή ο Djibril ή οι τεσσάρες στο κύπελλο από τον Ολυμπιακό (όπως την βρίσκει ο καθένας). Για μένα δεν ήταν ποτέ έτσι όμως και εξηγούμαι...

Από μικρός, λόγω του γεγονότος ότι μέχρι τα 13 έμενα στο Βέλγιο, ούτε επαφή με το Ελληνικό ποδόσφαιρο είχα ούτε μπορούσα να δω τα ματς της Πανάθας στην Ευρώπη γιατί δεν τα έδειχνε η τηλεόραση και δεν είχε καφετέριες που να δείχνουν Ελληνικό ποδόσφαιρο ή Ελληνικές ομάδες στο Champions League (αν θέλετε πιστέψτε το). Οπότε η μοναδική πληροφόρηση που είχα για τις εξελίξεις (δεν υπήρχαν αθλητικά sites τότε φίλε) ήταν από τον πατέρα μου που δεν τον λες και ποδοσφαιρόφιλο. Η μοναδική φορά που είχα οπτική επαφή με οτιδήποτε στον Ελληνικό αθλητισμό ήταν μια κασέτα με το Ευρωπαϊκό του 1996 με γαλλική περιγραφή που είχα ανταλλάξει για δύο κουτιά αυτοκόλλητα Panini του Mundial του 1998 με έναν Ισπανό συμμαθητή μου στο σχολείο (τρέχα γύρευε) .Όμως, έτσι έγινε η αρχή. Αυτήν την κασέτα την έμαθα απ' έξω, κάθε φάση, κάθε σουτ, τα πάντα και κάπως έτσι μπήκε στο μυαλό μου ο μπασκετικός Παναθηναϊκός.

Μετά από χρόνια ελλιπούς πληροφόρησης, όντας σε μία εκκλησία των Βρυξελλών τις μέρες του Πάσχα (ναι, φίλε, με πήγαινε και μένα η μάνα μου εκκλησία με το ζόρι, you are not alone), θυμάμαι ένας Έλληνας με το άγιο φως στο χέρι να πετάγεται και να λέει "ο Παναθηναϊκός είναι στον τελικό της Euroleague!". Ε, αυτό ήταν, δεν θα έχανα άλλο παιχνίδι! Κίνησα γη και ουρανό, αλλά στο Βέλγιο ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΠΑΣΚΕΤ ΦΙΛΕ, ΚΑΝΕΙΣ. Mε τα πολλά, έμαθα ότι το σηκώσαμε κόντρα σε όλα και το πήρα απόφαση: ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΧΑΣΩ FINAL FOUR ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΙΖΕΙ Ο ΠΑΟ και - όχι μόνο αυτό - θα είμαι και στο γήπεδο γιατί στις ξένες  χώρες οι άνθρωποι είναι περίεργοι και δεν ξέρεις αν θα το δείχνει η τηλεόραση.

Η συνέχεια είναι προφανής... Πήγα στην Αθήνα το 2007 (στο Βερολίνο το 2009 δεν βρήκα εισιτήριο παρότι ήμουν στην πόλη αυτές της μέρες μπας και βρω), πήγα Βαρκελώνη το 2011 και γενικότερα πήγαινα για μια δεκαετία σχεδόν σε όλα τα Ευρωπαϊκά ματς του Παναθηναϊκού (ναι-ναι, τόσο άρρωστος, η στέρηση βλέπεις...). Μέχρι εκείνο το παιχνίδι με την CSKA και τα βήματα του Teodosić στην Κωνσταντινούπολη. Είχα εξεταστική και δεν πήγα και μετά έτσι ξαφνικά όλα άλλαξαν.

Πρόεδρος έγινε ένας άνθρωπος που με την πρώτη ματιά φαίνεται ψυχικά ασταθής, έφυγε ο θεός Željko, έφυγαν όλοι οι παίκτες πλην του Διαμαντίδη (ο οποίος πιθανότατα απλά βαριόταν να ξεβολευτεί για 100 χιλιάρικα παραπάνω) και αρχίσαμε να πανηγυρίζουμε που παίρνουμε το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό, έχοντας στη θέση του Σάρας τον Banks, φίλε... ναι, τον Banks, καλά διάβασες. Όμως, σε αυτήν τη ζωή η κατρακύλα τελειώνει μόνο όταν ακουμπήσεις τον πάτο του βαρελιού. Αυτό το καλοκαίρι, ο εξάστερος πήρε έναν πνευματικά ασταθή προπονητή (για να ταιριάξει με τον πρόεδρο), έδιωξε και αυτούς τους λίγους τίμιους παίκτες που του είχαν απομείνει με άσχημο τρόπο και σχεδιάζει νέα πενταετή πλάνα που προμηνύονται χειρότερα και από αυτά της Σοβιετικής Ένωσης.

Και σκεφτείτε πόσο κοντά είχε φτάσει στο όνειρο όταν έγιναν οι δηλώσεις του Željko στο "Για πάντα πρωταθλητές". And I quote: "My hope that one day, like I said, it is  my dream it will be the best team ever in Europe". Κρίμα ρε παιδιά... μερικοί το πιστέψαμε αλήθεια.

by  Errikos