Έφυγες.. Όχι χθες, εδώ και πολύ καιρό.. Δεν έφυγες μόνη, έφυγες μ' όλα μου τα όνειρα, τις ελπίδες, την αγάπη και με άφησες κενό μ' έναν τεράστιο πόνο που δεν μπόρεσα με κανέναν τρόπο να καλύψω.
Και η ζωή προχωράει.. Πρόσωπα γνωστά, άγνωστα με περιτριγυρίζουν, ο χειμώνας είναι τόσο μελαγχολικός.. Νιώθω νεκρός, νιώθω πως ό,τι κι αν πω είναι μάταιο. Έχουν τελειώσει όλα, εγώ τα τελείωσα.
Μακάρι να γύριζα τον χρόνο πίσω και να σου μιλούσα πριν να ήταν πολύ αργά. Ο φόβος με νίκησε, αλλά και παράλληλα με σκότωσε.. με καταδίκασε σε έναν συνεχή φόβο για να ζήσω. Αυτό ήταν το τίμημα.
Τώρα είμαι εδώ, είμαι κλεισμένος σε μια φυλακή, τη δική μου φυλακή. Δεν έχει γκρίζα κάγκελα να με περιορίζουν και αυτό είναι ακόμα χειρότερο. Μπορώ να πάω παντού, έχω την επιλογή, όμως παραμένω ακινητοποιημένος εδώ, στο ίδιο σημείο. Όταν εσύ ο ίδιος φυλακίζεις τον εαυτό σου, όταν ο μεγαλύτερος σου σύμμαχος γίνεται εχθρός σου, πως μπορείς να σωθείς;
Αλλάζεις, προσπαθείς να κάνεις τα πάντα για να μην πληγωθείς ξανά, για να μη νιώσεις ξανά τον ίδιο πόνο και τελικά αυτό που καταφέρνεις είναι να μην αισθάνεσαι τίποτα. Και όχι μόνο πόνο αλλά ούτε πραγματική χαρά.
Δεν είμαι αυτό που βλέπεις, αυτό που θέλω να δείχνω.. Προσπάθησα να σου μοιάσω, για να σε νιώσω έστω για λίγο πιο κοντά μου. Έχασα εμένα για να βρω εσένα.. και τελικά έχασα και τα δύο.
Τα λόγια τελείωσαν.. Το μόνο που υπάρχει πια είναι ένα μεγάλο "να προσέχεις" και μια θέση στην καρδιά μου που ό,τι κι αν γίνει, όσο παγωμένος κι αν νιώθω, πάντα θα καταφέρνει να μου ξυπνάει τα ίδια συναισθήματα όπως την πρώτη φορά που σε είδα..
by anonimos
Μετά τον ZR, αυτό είναι το πρώτο κείμενο και από τον anonimo και είναι πολύ μεγάλη τιμή για το Γλέντι που το επιλέγουν τόσο όμορφες "πένες" για να μοιραστούν τις δημιουργίες τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το κείμενο μου άρεσε πάρα πολύ. Μου άρεσε για την αληθινή ευαισθησία του. Ξεχωρίζω την παράγραφο με τη φυλακή. Πόσο αληθινό αυτό; Η χειρότερη φυλακή είναι αυτή. Αιχμάλωτος του εαυτού μας.
"Έχασα εμένα για να βρω εσένα.. και τελικά έχασα και τα δύο". Κι αυτό το απόσπασμα πολύ ξεχωριστό. Στην προσπάθεια να κατακτήσουμε αυτό που λαχταράμε, θυσιάζουμε ακόμα και τον εαυτό μας, σε σημείο που πιστεύουμε ότι γίναμε το ψεύτικο είδωλο μας.
Και τα πιο σημαντικά για μένα λόγια του κείμενου είναι: "προσπαθείς να κάνεις τα πάντα για να μην πληγωθείς ξανά, για να μη νιώσεις ξανά τον ίδιο πόνο και τελικά αυτό που καταφέρνεις είναι να μην αισθάνεσαι τίποτα." Κι αυτό τόσο αληθινό. Ποτέ η λύση δεν είναι η οχύρωση. Γιατί η οχύρωση σε καταδικάζει στο μέτριο. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το μέτριο.
Μπράβο για το κείμενο και για το ντύσιμο με ένα τόσο ωραίο τραγούδι του Σπανουδάκη. Περιμένουμε το επόμενο!
εκπληκτικό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό. Συγχαρητήρια !
ΑπάντησηΔιαγραφή