Μία απλή καθημερινή ροή του μυαλού μου

Πάντα έγραφα και γράφω, απλά τώρα το ένιωσα έντονα και δεν τα έσβησα.
Ή έστω έτσι λέω τώρα, τέλος πάντων.

Η ανασφάλεια σε ό,τι κάνω είναι ένα θέμα που δεν έχω λύσει ακόμα και που δεν ξέρω αν θα λύσω ποτέ. Είναι ισοδύναμη μέσα μου με την αρνητικότητα μου στα πάντα και ενώνονται ανά τακτά διαστήματα.

Ίσως φταίει που πάντα η πρώτη μου σκέψη είναι αρνητική. Σε οτιδήποτε, ακόμα και σε κάτι απλό. Μια αρνητική σκέψη αρκεί για να ενεργοποιήσει όλα τα παραπάνω και να ξεκινήσει η επίδραση τους πάνω μου, σωματικά και εγκεφαλικά. Έχω πλημμυρίσει από τέτοιες σκέψεις και δεν ξέρω τον λόγο ακόμα.

Το κακό είναι κάτι το οποίο είναι μέσα στο μυαλό μου συνέχεια και επηρεάζει κάθε τι πάρω απόφαση να κάνω. Νιώθω πολλές φορές κενός και μόνος με αυτό το συναίσθημα της αρνητικότητας και αναρωτιέμαι αν θα μπορέσει κάτι να με συγκινήσει - πέραν των δικών μου προβλημάτων.

Αυτήν τη στιγμή που σας γράφω, η γιαγιά μου, που έχει έρθει να μείνει σπίτι μας για λίγες μέρες,
βρίσκεται ημιλιπόθυμη περίπου δύο μέτρα από εμένα και η μητέρα μου με την αδερφή μου
είναι πανικόβλητες και τα έχουν χαμένα. Κάτι θα έπρεπε να κάνω για να φερθώ φυσιολογικά και να μην δείξω αναισθησία.

Σταματάω για λίγο...

Μόλις πήρα τηλέφωνο το 166 επέστρεψα και έκατσα πάλι στην θέση μου.

Δεν ξέρω αν μπορεί να με αγγίξει κάτι, πάντως η κατάσταση που επικρατεί τώρα μου είναι αδιάφορη. Πρέπει να έχω δώσει τόση βαρύτητα σε μένα που οι άλλες περιπτώσεις - ακόμα και δικών μου ατόμων - περνάνε απλά ψυχρά από δίπλα μου.

Η ψυχολόγος που πήγαινα για λίγο καιρό περίμενε να της πω κάτι τέτοιο ή πίστευε ότι μπορεί να με έκανε να της το πω. Η πραγματικότητα είναι πως μπορούσα να σκεφτώ τι θα πει και πως - πριν καν το πει - και έτσι πήγαινα τα πράγματα εκεί που ήθελα.

Και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Έχω μια ικανότητα να καταλαβαίνω τα άτομα και να τα τοποθετώ σε κατηγορίες που έχω φτιάξει στο κεφάλι μου. Μόνο και μόνο από την όψη τους
και συνήθως βγαίνω αληθινός όταν έχω εμπειρία με μια συναναστροφή μαζί τους.

Κάπου ήθελα να το πάω, όμως. Γράφω βλακείες ή κάτι που θα κάνει εντύπωση σε κάποιον; Δεν ξέρω αλλά θα το κρατήσω αυτό διότι μου αρέσει ο τρόπος που έθεσα τα πράγματα.

Πρόσφατα άκουσα ένα τραγούδι που μου θύμισε μια εποχή που είχα μια ρουτίνα ευχάριστη με φίλους, βόλτες και μια κοπέλα.

Αποφάσισα να της το στείλω και το έκανα αλλά με έγραψε και δεν μου απάντησε.

Γι' αυτό έρχομαι και κάνω αυτό το κείμενο.
Κάτι έπρεπε να γράψω κι εγώ.
Εδώ το πήγαινα, καταλαβαίνεις.

by ZR