Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Εθνική Ομάδα Vs. Πολιτική = ?


Ο Αϊνστάιν είπε κάποτε: "Δεν έχεις πλήρη κατανόηση για κάτι, αν δεν μπορείς να το εξηγήσεις στη γιαγιά σου". Σε μια, λοιπόν, προσπάθεια να κατανοήσω και εγώ, γράφω αυτήν την επιστολή στη γιαγιά μου.

Αγαπητή γιαγιά,

σου γράφω για να καταλάβω. Τις τελευταίες μέρες διαβάζω και παραξενεύομαι. Μέσα σε λίγες ώρες αθλητές που επαινούνται σαν θεοί, χλευάζονται σαν μηδενικά. Τα πράγματα χειροτερεύουν από ώρα σε ώρα. Μίσος; Ζήλια; Δεν μπορώ να τα καταλάβω.

Τα περισσότερα ΜΜΕ της χώρας, γιαγιά, υποχρεώνουν τους αθλητές της εθνικής ομάδας να σηκώσουν το βάρος των πολιτικών εξελίξεων και τους χρησιμοποιούν ως υποχείρια του εκάστοτε "αντιπάλου" της χώρας, που πάση θυσία πρέπει να τονώσουν τον πληγωμένο εγωισμό των Ελλήνων. Εγώ ακόμα συνεχίζω να απέχω και να παραξενεύομαι που δεν αισθάνομαι έτσι. Με την απλή λογική, αγαπημένη μου γιαγιά, διακρίνω ότι τα παραπάνω είναι τουλάχιστον ανούσια και με απομακρύνουν από το πραγματικό πρόβλημα. Στη χώρα μας συνώνυμο του αθλητισμού έχει γίνει η βία και τα στρατόπεδα οργανωμένων οπαδών και πλέον επιχειρούν να κάνουν τις εθνικές ομάδες αγγελιοφόρους της κυβέρνησης; Γιατί; Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

Όπως καταλαβαίνεις, γιαγιά, είναι αναμενόμενο σε αυτήν τη χώρα που ελέγχεται από τα μέσα αυτής της πληροφόρησης και από τις εφημερίδες με τα αντίστοιχα εξώφυλλα πως το ένα βράδυ οι αθλητές μας θα είναι ήρωες και το επόμενο της ήττας, προδότες, αποτυχημένοι και ανίκανοι να φοράνε αυτή τη φανέλα.

Λες και η νίκη της εθνικής θα φωτίσει και θα αλλάξει το αύριο της πατρίδας μας και θα μας βγάλει επιτέλους από το αδιέξοδο, την ταλαιπωρία και τη στεναχώρια μας.

Παρακολουθώ όπως ξέρεις από κοντά τους αθλητές της εθνικής ομάδας γιατί και εγώ τους θαυμάζω και θυμάμαι πως κάποτε και αυτοί ήταν παιδιά. Παιδιά που από τα δεκατέσσερα τους οι περισσότεροι κυνηγούσαν τα όνειρα τους σε γυμναστήρια και στάδια παλεύοντας να επιβιώσουν και να διακριθούν με το να στερούνται μια λογική εφηβική ζωή και να θυσιάζουν την "αθώα" ηλικία τους. Άγχος, πίεση και μια κρυφή ελπίδα ότι θα κατακτήσουν την κορυφή με μόνη βοήθεια την οικογένεια τους. Αυτή την ομάδα με τους έμπειρους - επιτυχημένους αθλητές αλλά και τους νέους, με το νέο φιλόδοξο προπονητικό team, πως μπορώ εγώ να τους μηδενίσω, να τους κοροϊδέψω και να τους εξευτελίσω. Γιατί;

Δεν θέλουν να κερδίσουν; Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι, κάποιος θα κερδίσει και κάποιος θα χάσει! Έτσι μου είχες πει. Δεν γίνεται να κερδίζεις συνέχεια. Το μόνο που πρέπει να κάνω, μου είπες, είναι να προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις, αυτό αρκεί. Έτσι δεν είναι;

Υ.Γ: Αυτά τα φαινόμενα δεν είναι πρωτοφανή και τα βλέπουμε έντονα στην κοινωνία που ζούμε, που η χρυσή αυγή πλησιάζει το 20% και ισχύει απόλυτα αυτό που είχε πει ο Αϊνστάιν: "Δυο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αλλά δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο". Το 80% της χώρας ευτυχώς ακόμα αντιστέκεται.

Υ.Γ.2: Γιαγιά, έχουμε τρεις αγώνες ακόμα... Θα σταθούμε σε μια τηλεόραση, σε ένα καφενείο, σε ένα ραδιόφωνο και θα χαρούμε με την προσπάθεια τους! Ο αθλητισμός είναι γιορτή, είναι διασκέδαση και κάποια στιγμή, γιαγιά, θα το καταλάβουν όλοι!



by dAre

2 σχόλια:

  1. Έτσι ακριβώς είναι. Κανένας αθλητής δεν έχει υποχρέωση να κερδίσει για κανέναν, πόσο μάλλον για οποιονδήποτε πολιτικό λόγο. Ο αθλητισμός είναι γιορτή και όταν τα χρώματα της χώρας μας τα φοράει μία ομάδα που αποπνέει υγεία, θα είμαστε περήφανοι γι' αυτή, είτε πάμε καλά είτε όχι.

    Υ.Γ: Άσε που θα τους πάρουμε αμπάριζα από εδώ και πέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πάρα πολύ καλογραμένο. το νόημα αλλά και ο τρόπος που παρουσιάζετε είναι πάρα πολύ ωραία. δυστυχώς στο δίλημμα Εθνική Vs Πολιτική, το δεύτερο νικάει πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή