Να γράψω... μα πως μπορώ;
Οι λέξεις ανεξέλεγκτα ξεπηδάνε
από το μυαλό μου, από την ψυχή μου...
Δεν θέλω να γράψω.
Θέλω να κλάψω, να ουρλιάξω.
Θέλω στους δρόμους να χυθώ,
στα στόματα των αγωνιστών
φωνή να γίνω και να φωνάξω.
Έρημε τρελέ.
Τυφλέ.
Ποιο μίσος αδυσώπητο όπλισε το χέρι σου;
Ποια τρέλα σε οδήγησε στο φόνο του αδελφού σου;
Την ίδια γη μοιράζεστε, την ίδια πατρίδα, την ίδια γλώσσα.
Τις παρωπίδες ποιος σου φοράει, πες μου;
Μα δεν βλέπεις;
Ο θυμός λάβα στα σωθικά μας.
Ο πόλεμος είναι στην πόρτα μας,
στα σπίτια μας μέσα.
Τον έφερες εσύ.
Άμοιρε τρελέ,
που βλέπεις ό,τι θες να δεις,
πιστεύεις ό,τι σε συμφέρει.
Σε αιώνια τιμωρία έχεις καταδικαστεί.
Στην φυλακή του μυαλού σου είσαι αιχμάλωτος.
Πως αποκαλείσαι Έλληνας;
Πώς αποκαλείσαι άνθρωπος;
Κουράγιο να έχεις στην ζωή σου
και σθένος ψυχικό
στην σχιζοφρένεια να μην καταλήξεις
όταν καταλάβεις τι έκανες.
by Angie
Αν τρέφεις ένα τέρας τότε αυτό μεγαλώνει. Το τρέφεις όταν το ψηφίζεις, το τρέφεις όταν κάνεις σαν να μην υπάρχει, το τρέφεις όταν δεν σε αφορά όταν κάνει κακό σε άλλους, το τρέφεις όταν το εξισώνεις με οποιοδήποτε δημοκρατικό κόμμα, το τρέφεις όταν είσαι αμόρφωτος άρα έρμαιο στη χειραγώγηση, το τρέφεις όταν αποβλακώνεσαι. Αν αφήσεις το τέρας να μεγαλώσει, τότε μετά δεν είναι εύκολο να το σταματήσεις. Μακάρι να μην είναι ήδη αργά. Μπράβο Angie για άλλη μία φορά για τις υπέροχες σκέψεις σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή