Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Αλήθεια σε φοβάμαι.


Πήρες μια λάμπα κι εξεταστικά μπροστά στο πρόσωπό μου την ακούμπησες. Για να με δεις καλύτερα, είπες. Για να με μάθεις. Έπειτα γύρισες με μάτια έκπληκτα, γιατί όσα είδες, ήταν όσα ήξερες. Κανένα ψέμα, ούτε σπιθαμή. Μόνο αλήθειες.

Έτσι απ' την αρχή το θέλησα, πάντα αληθινά να σ' αγαπάω. Έπειτα μου 'πες... "Σειρά σου". Δεν ήθελα, κι ούτε ποτέ μου θα θελήσω. Ήθελες να 'σαι δίκαιος, μα εμένα ο φόβος με κερδίζει.

Γιατί το ξέρω, το ξέρω μάτια μου, πως λίγη είν' η αλήθεια σου και όλα τ' άλλα ψέμα.

Μα σου τ' ορκίζομαι. Καλύτερα στο ψέμα σου να ζω, παρά μια στείρα αλήθεια να υπομένω.



Της Κατερίνας Π.

4 σχόλια:

  1. Ένα πολύ ευαίσθητο κείμενο που έδεσε άψογα με τη σκηνή που σκέφτηκες από το "Λεωφορείον ο Πόθος" και με τον τίτλο που του έδωσες.

    "Καλύτερα στο ψέμα σου να ζω, παρά μια στείρα αλήθεια να υπομένω". Η τελευταία πρόταση - αυτή δηλαδή στην οποία το ένα άτομο ξέρει το ψέμα του άλλου αλλά αποφασίζει να κοροϊδέψει τον εαυτό του για να μην επιστρέψει στην ανία της πραγματικότητας - είναι και η πιο δυνατή του κείμενου.

    Welcome on board, λοιπόν, Κατερίνα! Και μπράβο για το ξεκίνημα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δομήνικε, εχω χάσει το μέτρημα των ευχαριστω, μα τα εννοώ..
    Τα είπες τόσο ωραία που δε νομίζω πως έχω κάτι να προσθέσω.
    Το μόνο που έχω να πω είναι πως όταν βρισκόμαστε σε επίπεδο να θέλουμε το ψέμμα...ας προσπαθήσουμε να το σκεφτούμε και μια δεύτερη φορά..όσο δύσκολο κι αν είναι. Καλως σας βρήκα λοιπόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πάρε ακόμα ένα μπράβο και ένα ακόμη καλώς όρισες σε μια μεγάλη οικογένεια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ξανά ευχαριστω λοιπόν!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή