Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

Σήμερα δεν είναι χθες | 11.08.1996


Σήμερα θυμήθηκα πως ξέχασα. Ξέχασα δεν σημαίνει πως δεν θυμάμαι. Ποτέ δεν σήμαινε αυτό.

Σήμερα δεν είναι χθες. Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει. Κάποια κατάφεραν να επιβιώσουν και άλλα χάθηκαν στο ποτάμι του χρόνου. Σήμερα σίγουρα τα πράγματα δεν είναι όπως χθες. Και πρέπει να μάθω να το θυμάμαι αυτό καλά.


Η στήλη αυτή είναι μια προσωπική παραλλαγή της ιδέας του "σαν σήμερα". Σαν σήμερα πριν κάποια χρόνια (πολλά ή λίγα) είχε γίνει κάτι που άλλαξε άρδην τη ροή της ζωής κάποιων ανθρώπων. Η ιδέα του "σαν σήμερα" είναι ένα είδος ανάμνησης ενός γεγονότος, κάποια λεπτά (ίσως ούτε τόσο) αφιερωμένα στη θύμηση αυτού του γεγονότος.

Η στήλη, όμως, δεν θέλει να μείνει μόνο μέχρι εκεί. Θέλει να προσθέσει κάτι που λείπει από το "σαν σήμερα". Θέλει να προσθέσει όσα δεν έχει το σήμερα. Θέλει να προσθέσει όλα εκείνα τα συναισθήματα που ξεχάσαμε. Θέλει να προσθέσει πως ζούμε το κάθε "σαν σήμερα". Θέλει να προσθέσει το χθες.


4 μέρες ήταν αρκετές.

Η πορεία είχε ξεκινήσει από την πύλη του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο. Τελικός προορισμός της ήταν η Κερύνεια.

Δεν ήταν απλό επιχείρημα, η Κερύνεια μας για 22 χρόνια δεν ήταν "δική μας".

Οι Τούρκοι πήραν θέσεις μάχης.

Ο, τότε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Γλαύκος Κληρίδης, σε συνάντηση με το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας των Μοτοσικλετιστών ματαίωσε την πορεία.

Λάθος έγραψε η ιστορία. Και ό,τι γράφει η ιστορία λάθος, πληρώνεται.

4 μέρες ήταν αρκετές για να δούμε ξαφνικά με τα μάτια μας αυτό που είχαμε ακούσει μόνο μέσα από ιστορίες των γονιών, των παππούδων και γιαγιάδων μας. Ξαφνικά, οι εισβολείς Τούρκοι που προκάλεσαν χιλιάδες θανάτους, βιασμούς και πέραν των 200.000 προσφύγων σε μια τόση στάλα νησί, ζωντάνεψαν μπροστά μας. Οι βάρβαροι, με ένστικτο ζώου, Τούρκοι πήραν σάρκα και οστά και έκαναν αυτό για το οποίο είχαν φήμη, σκότωσαν.

Η κατάσταση ξέφυγε.

Τα κτυπήματα ήταν ανελέητα. Δεν ήταν ζώα, ήταν χειρότεροι από αυτά. Στο άψυχο σώμα του ακόμα κτυπούσαν με μίσος.

Μετά το Τάσο ακολούθησε ο Σολωμός, ο ξάδελφος του.

Έπεσε από σφαίρα στο λαιμό. Ψυχρά, επαγγελματικά.

4 μέρες ήταν αρκετές για να ανακαλύψουμε ακόμα δύο ήρωες, να κλάψουμε σε ακόμα δύο κηδείες, να νιώσουμε ακόμα πιο μικροί και απροστάτευτοι.

Οι δολοφόνοι και των δύο είναι κατονομασμένοι, καταγραμμένοι σε τόσα αμέτρητα τηλεοπτικά πλάνα διεθνών και τοπικών δικτύων, κι όμως 17 χρόνια μετά παραμένουν ατιμώρητοι.

4 μέρες δεν θα είναι ποτέ αρκετές όταν στη μέση βρίσκεται το συμφέρον. Η τιμωρία δεν θα έρθει ποτέ. Σαν σήμερα και σαν κάθε σαν σήμερα το μαθαίνουμε αυτό ξανά και ξανά.

Μέχρι να το ξαναξεχάσουμε.


11.07.1996 - 14.07.1996
Δερύνεια, Επαρχία Αμμόχωστου, Κύπρος.






by Louis

3 σχόλια:

  1. Το βίντεο της δολοφονίας του Σολωμού Σολωμού, νομίζω στο έχω ξαναπεί Λούη, είναι από τα πιο έντονα πράγματα που έχω δει ποτέ στην τηλεόραση. Ήμουν 10 χρονών και, από τότε, κάθε φορά που βλέπω το βίντεο, νιώθω το ίδιο συναίσθημα.

    Χθες, διάβαζα το κείμενο στην προεπισκόπηση και δεν τόλμησα να πατήσω το play στο βίντεο. Το έκανα σήμερα.

    Ο λόγος που πιστεύω ότι μου έχει μείνει αυτή η σκηνή είναι γιατί ο Σολωμού έτρεξε προς τον θάνατο. Τόσο πολύ ένιωθε την αδικία μέσα του, ελάχιστες μέρες αφού έχασε τον ξάδερφο του, που δεν υπολόγιζε τίποτα. Όταν βάζω στο μυαλό μου τη λέξη "γενναίος", ο Σολωμού είναι η εικόνα που σκέφτομαι. Και πάντα με ανατριχιάζει ο στίχος στο τραγούδι του Μητροπάνου: Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη...

    Αυτό που θέλω να πω στο τέλος, και ξέρω πόσο δύσκολο είναι για όλους τους Ελληνοκύπριους με όσα έχουν βιώσει, είναι πόσο σημαντικό είναι να καταφέρουν να μη βάζουν όλους τους ανθρώπους που έχουν Τούρκικη εθνικότητα στο ίδιο σακί. Σαν αυτό το στοιχείο να αποτελεί αρκετό για να κριθεί ένας άνθρωπος. Δε νομίζω ότι οποιοσδήποτε Τούρκος και να βρισκόταν στη Δερύνεια θα έκανε όσα έκαναν αυτοί.

    Είναι τόσο σημαντικό - αν και πραγματικά δύσκολο - να μη διαιωνίζεται το διεθνικό μίσος. Και όταν μιλάω γι' αυτό το θέμα, πάντα φέρνω στο μυαλό μου τη συγκλονιστική φράση της γιαγιάς σου: Σαν σήμερα μίσησα με όλη μου την καρδιά τους κατακτητές, μα ο Θεός αγόρι μου, μου έδειξε πως να τους συγχωρέσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Dom η πρώτελευταία παράγραφος σου είναι πολύ σωστή και το συγκεκριμένο σημείο στο κείμενο με δυσκόλεψε πολύ. Το έγραψα και έσβησα τουλάχιστο 5 φορές. Θέλω όμως να είμαι σωστός απέναντι στη στήλη, η οποία θέλει να μεταφέρει τα συναισθήματα που προκάλεσε ένα συγκεκριμένο γεγονός.

    Σίγουρα η Τουρκική εθνικότητα δεν συνεπάγεται με το δολοφονικό ένστικτο. Τα λόγια στο κείμενο αποτελούν όμως την αλήθεια των συναισθημάτων ενός λαού σε τουλάχιστο 2 δεδομένες στιγμές της ιστορίας (εισβολή και 2 δολοφονίες) που ακόμα και να προσπαθήσει να δικαιολογήσει ο λαός τον τυφλώνει η αδικία.

    Κάθε Τούρκος σίγουρα δεν θα έκανε το ίδιο, όμως με τον ίδιο τρόπο σκέψης κάθε Τούρκος δεν πρέπει να αφήνει τέτοια άτομα να διαιωνίζουν το διεθνικό μίσος. Και μπορούμε πάντα να αρχίσουμε με τη απόδοση δικαιοσύνης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολλές φορές έχει συμβεί κάποια comments κάτω από τέτοια posts να ολοκληρώνουν ουσιαστικά μία ανάρτηση. Αυτό νομίζω έγινε και με το comment του Λούη από πάνω! Είναι πολύ σωστό ότι η απόδοση δικαιοσύνης θα βοηθούσε στη βελτίωση των σχέσεων αλλά "όταν στη μέση βρίσκεται το συμφέρον" δεν υπάρχει δικαιοσύνη από τις εξουσίες. Μόνο - κι αυτό είναι δύσκολο λόγω της χειραγώγησης που υφίστανται - απ' τους λαούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή