Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

"Resistanbul: μια ιστορία και 10 ομοιότητες με την Αθήνα" του Αλί Εγκιλμέζ


Γεννήθηκα στη Σμύρνη το 1982, λίγους μήνες μετά το δημοψήφισμα για το νέο Σύνταγμα που είχε ετοιμάσει η στρατιωτική κυβέρνηση μετά το πραξικόπημα του 1980. Το 95% ψήφισε ναι, η μισή αντιπολίτευση ήταν στις φυλακές, αρκετοί βασανίστηκαν, τα "όχι" εξαφανίστηκαν. Ξέρετε, η κλασική "δημοκρατική ψηφοφορία" της Μέσης Ανατολής. Το φασιστικό Σύνταγμα μας έκανε να μεγαλώσουμε σε μια διαφορετική Τουρκία, "απολιτίκ" νεολαία, απαγορεύσεις, ένα έθνος με εχθρούς τριγύρω και εντός, πιο συντηρητικό και φυσικά πιο καπιταλιστικό.

Ήταν το 1986 όταν το στρατιωτικό καθεστώς παρέδωσε την εξουσία σε μια νέα κυβέρνηση με ελεύθερες εκλογές. Τότε γνωρίσαμε τη φιλελεύθερη οικονομία, τον αμερικανικό τρόπο ζωής χάρη στον αμερικανοσπουδασμένο πρωθυπουργό Τουργκούτ Οζάλ. Ιδιωτικοποιήσεις, θρίαμβος του καπιταλισμού και των καπιταλιστών, μια νέα αστική τάξη της Ανατολίας. Ο σημερινός πρωθυπουργός τον θεωρεί ως τον δάσκαλό του.

Όταν ήμουν 16 μετακόμισα στην Κωνσταντινούπολη για να σπουδάσω ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Bilgi. Τελείωσα με έπαινο και με δεύτερο πτυχίο στην Κοινωνιολογία. Θεωρώ ότι τα λυκειακά χρόνια ήταν κρίσιμα για τη διαμόρφωση ενός νεαρού αριστερού, αλλά τα πανεπιστημιακά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη με έκαναν έναν νεαρό διεθνιστή.

Έχω πάει πλέον σε πολλές χώρες της Ευρώπης κατά τη διάρκεια των σπουδών μου και ακόμη περισσότερες φορές στην Ελλάδα. Έχω πάρα πολλές καλές φιλίες με Έλληνες, με τους οποίους συνειδητοποιήσαμε μαζί για πρώτη φορά πόσο μοιάζουμε και πόσο γελοίο είναι να υπάρχει τέτοια έχθρα μεταξύ των δύο χωρών όταν έχουμε περισσότερες ομοιότητες από διαφορές.

Αποφάσισα να κάνω το μεταπτυχιακό μου στην Αθήνα. Όλοι με ρωτούσαν "γιατί στην Ελλάδα και όχι στην Αγγλία, τις ΗΠΑ ή τη Σκανδιναβία;". Για εμένα ήταν ξεκάθαρο, ήμουν πάνω από όλα ένας Βαλκάνιος ονειροπόλος που δεν μπορούσε να δώσει νόημα στα σύνορα των βαλκανικών χωρών με τα τόσα κοινά. Μετακόμισα στην Ελλάδα, δημιούργησα καταπληκτικές φιλίες και γνώρισα ανθρώπους πολύ ίδιους και πολύ διαφορετικούς από εμένα.

Έζησα 8 χρόνια στην Αθήνα, τελείωσα το μεταπτυχιακό μου, παράτησα το διδακτορικό μου και ξεκίνησα να εργάζομαι σε μια αμερικάνικη εταιρεία ως υπεύθυνος για την Τουρκία. Άρχισα να ταξιδεύω στην Τουρκία αρκετά, συνάντησα τη σύζυγό μου σε μια από εκείνες τις πτήσεις. Παντρευτήκαμε ένα χρόνο αργότερα και το 2012 μετακόμισα πίσω στην Κωνσταντινούπολη. Πλέον έχουμε ένα κοριτσάκι που το λένε Άντα Λίζγκε. Άντα σημαίνει νησί στα τουρκικά μιας και ο καρπός δημιουργήθηκε στη Μήλο ή τη Σαντορίνη κατά τη διάρκεια του μήνα του μέλιτος μας. Λίζγκε στη γλώσσα των Ζάζα (μια αρχαία Περσική φυλή της Ανατολίας από την οποία κατάγεται η γυναίκα μου) σημαίνει το νεογέννητο κλωναράκι. Σήμερα η Άντα είναι 3,5 μηνών και μεγαλώνει στο σπίτι μας, απέναντι από τα Πριγκηπόννησα.

Η Λίζγκε κληρονόμησε την πρώτη της διαδήλωση από τον πατέρα της. Πάλεψε για τη διάσωση του πάρκου στην πλατεία Ταξίμ ώστε να μην κοπούν τα δέντρα. Όταν μεγαλώσει και γίνει μια νεαρή κοπέλα θα πηγαίνει συχνά εκεί για να απολαύσει την χρωματιστή, πολυπολιτισμική ατμόσφαιρα του Ταξίμ, όπως έκαναν και οι γονείς της όταν ήταν νέοι.

Περάσαμε τις τελευταίες ημέρες σε διαδηλώσεις αλλά και μπροστά από τον υπολογιστή, προσπαθώντας να διαδώσουμε το μήνυμα σε όλο τον κόσμο μιας και τα ΜΜΕ μας δεν έδειξαν τίποτα σχετικά με τις μεγαλύτερες ταραχές στη δημοκρατική ιστορία της Τουρκίας.

Λίγο πολύ την ξέρετε την ιστορία. Δεν επρόκειτο μόνο για το πάρκο και για το εμπορικό κέντρο αλλά για την δικτατορική "δημοκρατία της πλειοψηφίας". Μια κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός που νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν επειδή έλαβαν την πλειονότητα των ψήφων. Για αυτό η χώρα μας αποκαλείται ακόμα ως μια "εκλογική δημοκρατία" και τίποτα άλλο - ούτε έλεγχοι, ούτε ισορροπίες, ούτε μειονοτικά δικαιώματα κλπ.

Η σημερινή κυβέρνηση παίρνει εκδίκηση από το παρελθόν, όταν καταπιέστηκαν από τον έλεγχο της στρατιωτικής και Κεμαλικής κληρονομιάς. Και κατάφερε να δημιουργήσει τώρα τη δική της καταπιεστική κληρονομιά παίρνοντας παραδείγματα από την αστική τάξη των ισλαμιστών.

Παίζοντας το ρόλο του ηγέτη-μοντέλου στη Μέση Ανατολή, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επηρεάστηκε αρκετά από τους προηγούμενους δικτάτορες της περιοχής και συμπεριφέρεται πλέον ως Σουλτάνος, με απόλυτη εξουσία. Οι διαδηλώσεις είναι εναντίον ακριβώς αυτού. Το μήνυμα είναι ότι δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Δεν μπορεί να καταστρέψει εύκολα ιστορικά σημεία της πόλης για να φτιάξει πολυκατοικίες για τους οπαδούς του και εμπορικά κέντρα τα οποία θα πλουτίσουν τους ισλαμιστές καπιταλιστές του. Η περιοχή του Ταξίμ είναι το τελευταίο μέρος που μπορεί να το κάνει αυτό μιας και έχει δέκα φορές περισσότερες εκκλησίες από τζαμιά καθώς και πιο προοδευτικό κόσμο από αυτόν της περιοχής του Φατίχ.

Η νέα μπουρζουαζία των ισλαμιστών προσπαθεί να δημιουργήσει τη δική της κληρονομιά και έναν ομογενοποιημένο δημόσιο χώρο που θα προσδιορίζεται από τα σημεία αναφοράς τους.

Βίωσα τις ταραχές στην Αθήνα τόσο κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης όσο και μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου [σ.σ. Γρηγορόπουλου το 2008]. Οι ομοιότητες μεταξύ Αθήνας και Κωνσταντινούπολης είναι οι εξής:

- Οι αντιδράσεις ξεκίνησαν από ένα μεμονωμένο γεγονός και κληρονόμησαν στην πορεία πάρα πολύ θυμό και απογοήτευση.

- Είναι αντικαπιταλιστικά κινήματα.

- Είναι κινήματα εναντίον κυβερνήσεων που θα έπρεπε να υπηρετούν τα συμφέροντα των λαών τους και όχι τα επιχειρηματικά και οικονομικά οφέλη άλλων.

- Είναι εναντίον της άρχουσας τάξης η οποία δεν μπορεί να αποφασίζει ότι θα διεξάγει πόλεμο στο όνομά μας ή να συμπεριφέρεται ως δικτάτορας πιστεύοντας ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.

- Τα ΜΜΕ αποκαλύπτουν τα συμφέροντα που υπηρετούν και συστρατεύονται με την εξουσία, αγνοώντας τις διαδηλώσεις ή διαστρεβλώνοντας το μήνυμά τους. Ο κόσμος στρέφεται για την πληροφόρηση του περισσότερο προς τα ξένα κανάλια και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα social media αποδεικνύονται το ανερχόμενο αστέρι της ενημέρωσης.

- Οι κυβερνήσεις συμπεριφέρονται σαν να μην τρέχει τίποτα.

- Υπερβολική βία από την αστυνομία. Το στοκ δακρυγόνων 2 ετών τελείωσε σε 2 μέρες.

- Προβοκάτσιες παρακρατικών που καταφεύγουν σε πλιάτσικο για να αμαυρώσουν την εικόνα των διαδηλωτών.

- Ο πρωθυπουργός και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι λαμβάνουν το μήνυμα αλλά μπροστά στις κάμερες δηλώνουν αμετακίνητοι.

- Συμμετέχουμε σε αυτές τις διαδηλώσεις για μια καλύτερη, πιο ελεύθερη και δημοκρατική ζωή, για εμάς και τα παιδιά μας.

Δεν μοιάζουν όλα αυτά με όσα συνέβησαν στην Αθήνα; Δεν είναι πάρα πολλές οι ομοιότητες; Όπως λέει και το τραγούδι: "Εσύ Χριστός κι εγώ Αλλάχ, όμως και οι δυο μας αχ και βαχ...".



πηγή: multikulti.gr

2 σχόλια:

  1. Πάρα πολύ ωραίο κείμενο. Όπως γράψαμε και σε άλλες αναρτήσεις σχετικά με το θέμα, είναι ξεχωριστές αυτές οι μέρες. Και είναι τυχερή η Άντα που ο μπαμπάς της της χάρισε την παρουσία της σε μία τόσο ιστορική στιγμή.

    Οι 10 ομοιότητες είναι σαν να διαβάζω ακριβώς τι γινόταν με τους Αγανακτισμένους. Αυτό που με φοβίζει είναι ότι, όση αισιοδοξία κι αν είχαμε εκείνες τις μέρες εξαιτίας της ομοψυχίας μας, δεν καταφέραμε και πολλά. Μακάρι να έχει άλλη κατάληξη η εξέγερση στην Τουρκία. Δυστυχώς, αν έβαζα κάπου τα λεφτά μου, θα έλεγα ότι συμβολικά θα φτιαχτεί το Mall για να θυμίζει η εξουσία στους διαδηλωτές ότι χάσανε. Μακάρι να μη γίνει έτσι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υ.Γ: Μ'αρέσει η φωτογραφία που ο V είναι σοφιστικέ και φοράει γυαλάκια! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή