Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Αυτό είναι το μπάσκετ σας.


"Ο 4ος αγώνας στο ΣΕΦ μόλις έχει τελειώσει και επιτέλους η παρωδία έλαβε τέλος (τουλάχιστον εντός παρκέ). Το "καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης" έδειξε για ακόμα μια φορά την ταυτότητά του, που τόσο τεχνηέντως κρύβουν τα φορτωμένα rosters των δύο "αιωνίων" και οι επιτυχίες της Εθνικής. Τα συναισθήματα ποικίλλουν και είναι όλα αρνητικά. Οργή. Απογοήτευση. Απελπισία. Θλίψη. Ντροπή. Στο site του ΕΣΑΚΕ, το κύριο μήνυμα είναι "Αυτό είναι το μπάσκετ". Ε, ναι, λοιπόν, κύριοι, αυτό είναι το μπάσκετ μας. Το μπάσκετ της διοικητικής ανυπαρξίας, των καρεκλοκένταυρων, των απλήρωτων παικτών, των απαρχαιωμένων γηπέδων, των κάφρων, των οπαδικών στρατών, των οπαδικών διοικήσεων, των ανίκανων διαιτητών, του παρασκηνίου, της βρωμιάς, της σαθρότητας.

Σχόλια για τον αγώνα δεν πρόκειται να κάνω φυσικά. Γιατί για να υπάρχει αγώνας πρωταθλήματος, πρέπει να υπάρχει και πρωτάθλημα και δυστυχώς αυτό στην Ελλάδα είναι στη φαντασία μας. Όλα τα προβλήματά του (ομάδες που δεν πληρώνουν, απεργίες, ανυπαρξία τηλεοπτικών μεταδόσεων κλπ) το εξευτέλισαν φέτος και έληξε όπως του αξίζει, με το μεγαλύτερο, τον χουλιγκανισμό, να θριαμβεύει σαν νέμεση σε αρχαιοελληνική τραγωδία. Οι ευθύνες; Αμέτρητες και προς πάσα κατεύθυνση. Η ανάληψη αυτών; Μηδενική.

Το γεγονός ότι εν έτει 2010 φτάνουμε να έχουμε ΔΙΑΚΟΠΗ αγώνα λόγω επεισοδίων θεωρούσα ότι θα είναι ενδεικτικό της κατάστασης στο ελληνικό μπάσκετ (για να μην πω στον ελληνικό αθλητισμό). Κι όμως δεν είναι. Και αυτό είναι το απογοητευτικό. Οι μεν πανηγυρίζουν για την κατάκτηση του 8ου συνεχόμενου πρωταθλήματος. Οι δε σχεδιάζουν τη διαδοχή του Γιαννάκη και πώς θα γλιτώσουν την τιμωρία. Και σε 2-3 μέρες κανένας δεν θα ασχολείται με όσα γίνανε το βράδυ της Κυριακής στο ΣΕΦ. Με όσα κατ' επανάληψη γίνονται εδώ και πολλά χρόνια στα γήπεδα μας. Και αυτό είναι το χειρότερο, το πιο λυπηρό. Όλα αυτά είναι που με κάνουν πολλές φορές να γυρνάω την πλάτη στο πρωτάθλημα μας.

Ίσως πολλοί από εσάς να διαφωνήσουν, όμως, προσωπικά δεν έχω καμία όρεξη να παρακολουθώ μια διοργάνωση χωρίς αρχή και τέλος, όπου κανονισμοί δεν τηρούνται, λογική δεν υπάρχει και το μόνο που κυριαρχεί είναι το παρασκήνιο συνεπικουρούμενο από τη βία.

Δεν καταλαβαίνω την έκπληξη πολλών. Μήπως είναι η πρώτη φορά που γίνονται τέτοια πράγματα; Ή απλά μας πειράζει που τώρα διεκόπη ο αγώνας; Γιατί αυτό θα έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού. Απλά παρατείναμε τον κίνδυνο και παίζαμε με τη σωματική ακεραιότητα των παικτών και των φιλάθλων για να "τελειώσει ο αγώνας να πάμε σπίτια μας".

Και αυτό που μας καθησυχάζει είναι ότι "μερικοί ανεγκέφαλοι" τα κάνουν όλα. 100-200 άτομα. Τι είναι 100-200 άτομα στους 12.000; Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο χουλιγκανισμός έχει ριζώσει βαθιά στην ήδη παρακμάζουσα κοινωνία μας και δε λέει να ξεριζωθεί γιατί κανένας δε νοιάζεται. Δυστυχώς, οι "100-200" είναι πολύ περισσότεροι και δε θα σταματήσουν να πολλαπλασιάζονται. Ένα παράσιτο δε σταματά να τρέφεται από τον ξενιστή του παρά μόνο όταν αυτός πεθάνει. Δυστυχώς, όμως, ούτε στον "θάνατο" δεν μπορούμε να ελπίζουμε, γιατί πρωταθλήματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν και αυτά τα φαινόμενα δε θα σταματήσουν.

Πρόσφατα διάβαζα μια συνέντευξη του "πικραμένου" Γιώργου Βασιλακόπουλου, ο οποίος κοκορευόταν εμμέσως πλην σαφώς για το που έχει φτάσει το ελληνικό μπάσκετ. Γέλασα. Δεν φταίει, ωστόσο, μόνο αυτός. Απλά είναι ο εύκολος στόχος λόγω της θέσης του και της δύναμης που είχε τόσα χρόνια. Ευτυχώς, εδώ στο Run-N-Gun δεν είμαστε του παρασκηνίου, και γι' αυτόν το λόγο δεν μπορώ να κατονομάσω τους ανθρώπους που έχουν καταντήσει έτσι το ελληνικό μπάσκετ, πέραν των πιο προφανών. Όλοι τους φταίνε. Όλοι τους μας οδήγησαν στην απόλυτη ανυποληψία (σε μπασκετικό επίπεδο) και μας έκαναν να ντρεπόμαστε για αυτό που αγαπάμε τόσο πολύ.

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Από τους άσχετους ανθρώπους της ομοσπονδίας που έχουν καταστρέψει με τις αραχνιασμένες και αναχρονιστικές απόψεις τους την οποιαδήποτε πιθανότητα εξέλιξης; Από τους αδιάφορους προέδρους που δεν εκπληρώνουν ούτε τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους απέναντι στην πλειοψηφία των παικτών; Από τους ανεκδιήγητους διαιτητές που κακοποιούν το άθλημα συνεχώς; Από τους κομπλεξικούς παίκτες που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αν θα παίζει ο Αμερικανός ή ο Έλληνας; Από τους προκλητικούς δύο "μεγάλους" που βιάζουν συνεχόμενα το μπάσκετ με διαφορετικό τρόπο ο καθένας; Από την αθλητική δικαιοσύνη που κλείνει πονηρά το μάτι σε μερικούς ή σφυρά αδιάφορα σε άλλους; Από την ηλιθιότητα, τη βαρβαρότητα και τη νοοτροπία της αλητείας που βασιλεύει σε ένα μέρος των οπαδών; Σίγουρα έχω ξεχάσει πολλά, σίγουρα δεν εστίασα σε όλα όσα θα ήθελα, όμως είναι μερικά ενδεικτικά του πώς φτάσαμε ως εδώ.

Το μέλλον; Δυσοίωνο. Μαύρο. Κανένας δεν ενδιαφέρεται να διορθώσει, μόνο να μπαλώσει. Οι τομές που πρέπει να γίνουν εδώ και πολύ καιρό, πάλι θα ξεχαστούν σε κάποιο συρτάρι και πολύ φοβάμαι ότι το χάος θα συνεχίσει να κυριεύει. Έτσι θα συνεχίσουν να βαυκαλίζονται οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ (και όχι μόνο) για τη φοβερή και τρομερή Α1, θα συνεχίσουν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού να πανηγυρίζουν, του Ολυμπιακού να γκρινιάζουν και να προτρέπουν τη διοίκησή τους να πάρει πρωτοβουλίες στο παρασκήνιο (!) και οι υπόλοιπες ομάδες θα παλεύουν για την τρίτη θέση. Γιατί έτσι μάθαμε. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Θα προτρέψω όποιον μπασκετόφιλο μας διαβάζει να δει κάτι άλλο. ΝΒΑ, ACB, Mundobasket, NCAA, οτιδήποτε. Να δούμε ότι υπάρχει και κάτι καλό, κάτι όμορφο, κάτι αγνά μπασκετικό. Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει η νοοτροπία μας, να αλλάξουν οι παραστάσεις μας, να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει μόνο αυτό το χάλι που παρακολουθούμε εδώ κάθε χρόνο. Πολλοί μπορεί να με πουν υπερβολικό, όμως εκεί τουλάχιστον παίζεται μπάσκετ. Σας εγγυώμαι ότι δε θα το μετανιώσετε. Από όπου μπορούμε, όλοι μας πρέπει να αδράξουμε τις ευκαιρίες και να δούμε κάτι που να μας ικανοποιεί. Γιατί αυτή η εκτρωματική κατάσταση στο ελληνικό πρωτάθλημα ικανοποιεί μόνο τους κοιμισμένους, τους κομπλεξικούς και τους κάφρους.

Όσον αφορά στους αρμόδιους φορείς, δεν έχω κάτι να πω. Ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να ακούσει και κανένας. Θα συνεχίσουν τα παιχνίδια εξουσίας ασελγώντας πάνω στο πτώμα του ελληνικού μπάσκετ. Ντροπή σας κύριοι. Ντροπή σε όλους σας. Τουλάχιστον δεν έχετε ακόμα στο λαιμό σας κάποιον νεκρό. Με αυτήν την πορεία, όμως, που έχετε χαράξει, δεν είναι απίθανο να το δούμε και αυτό. Τίποτα δεν είναι απίθανο πια.

Στους Έλληνες παίκτες που αγωνίζονται εντός συνόρων (και που έχουν τη δυνατότητα να φύγουν έξω) θα ήθελα να εκφράσω την απορία μου. Γιατί; Σας ευχαριστεί να παίζετε υπό αυτές τις συνθήκες; Σας ευχαριστεί να συντηρείτε και εσείς με τον τρόπο σας αυτές τις συνθήκες; Αξίζει να ριψοκινδυνεύετε τις ζωές σας για μερικά ευρώ παραπάνω και για να κατακτήσετε 1-2 πρωταθλήματα Ελλάδος; Δεν βλέπετε την ανυπαρξία της διοργάνωσης στην οποία πρωταγωνιστείτε; Γιατί συμβιβάζεστε;

Ξέρετε ότι δε μου αρέσει να μιλάω για τέτοια πράγματα, όμως πλέον η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η έλλειψη τάξης, η απουσία οργάνωσης, η άρρωστη οπτική και η εξαφάνιση κάθε ίχνους λογικής συνθέτουν ένα ζοφερό τοπίο πάνω από το ελληνικό μπάσκετ. Τα υπάρχοντα πρόσωπα και οι ισχύοντες θεσμοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να το αλλάξουν. Η απέχθεια μου για όλα αυτά εντείνεται μέρα με τη μέρα (όπως και κάθε νοήμονα ανθρώπου) και πλέον δεν μπορώ να τα ανέχομαι άλλο. Ευτυχώς το μαρτύριο τελείωσε. Η νεκροψία έδειξε αυτό που όλοι, όσοι ασχολούμαστε αρκετά με το άθλημα, γνωρίζαμε εδώ και πολύ καιρό. Το ελληνικό μπάσκετ είναι νεκρό.

Το ελληνικό μπάσκετ είναι νεκρό.
"

Το παραπάνω κείμενο το είχα γράψει το 2010 με αφορμή το πρωτάθλημα που είχε λήξει τότε με τον ίδιο τρόπο. Αισθάνομαι την ανάγκη να το ξαναγράψω γιατί δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε. Έχω σταματήσει πλέον να ελπίζω σε κάποιου είδους βελτίωση. Αυτός είναι ο αθλητισμός που μας αξίζει και αυτόν θα έχουμε. Οι μεν να μνημονεύουν τον Μαρινάκη και οι δε τον Γιαννακόπουλο. Οι μισοί να μιλούν για "γατάκια", "λαγούς" και οι άλλοι για "απογόνους στόλου","συλλόγους βρωμιάς". Δεν έχουμε καταλάβει στην Ελλάδα ότι ο αθλητισμός είναι γιορτή, είναι χαρά, δεν είναι κομπλεξισμός και πόλεμος. Το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να κατηγορούμε αυτούς τους 100-200 κάφρους κάθε φορά.

Ε, όχι, δεν είναι 100 οι κάφροι. Είναι χιλιάδες. Είναι αυτή η αρρωστημένη νοοτροπία που έχει η πλειοψηφία μέσα της. Ότι ΠΡΕΠΕΙ να γαμήσουμε τον αντίπαλο, να τον πεθάνουμε. Για να βγούμε μετά να κάνουμε το status στο facebook και να πάρουμε τα likes από τους λοιπούς ηλίθιους. Αρνούμαι να το αποδεχτώ και θεωρώ όλους αυτούς συνυπεύθυνους σε αυτήν την κατάσταση που καλλιεργείται και διατηρείται χρόνια τώρα.

Από τα χθεσινά δεν κρατάω τίποτα. Ούτε το break του Παναθηναϊκού, ούτε το κωλοπρωτάθλημα, ούτε τίποτα. Κρατάω ότι ένας ακόμα τελικός έληξε με διακοπή. Κάτι που φαίνεται να μη νοιάζει κανέναν στην τελική. Μάλιστα, κάποιοι πανηγύριζαν που "ανάγκασε" ο Παναθηναϊκός τους αντίπαλους να προβούν σε επεισόδια. Η παράνοια συνεχίζεται.

Κρατάω τους οπαδούς του Ολυμπιακού που δεν σεβάστηκαν την ίδια τους την ομάδα. Ναι, αυτή που έχει γυρίσει διαφορές από το -19 και από το -17, επειδή έχανε 4 πόντους και είχε τη μπάλα 1.30 λεπτό πριν το τέλος. Πιο πολύ στεναχωρήθηκα γι' αυτό, που δε μου δόθηκε η ευκαιρία να χειροκροτήσω αυτά τα παιδιά. Έστω και στο 0-3. Γιατί μπορεί να μην τους ξαναδούμε σαν ομάδα. Αισθάνομαι τυχερός που βρέθηκα στο Λονδίνο και έζησα τις στιγμές του ευρωπαϊκού γιατί δεν έχουν καμία σχέση με αυτό το σάπιο πράγμα που αποκαλούμε μπάσκετ εδώ, αλλά στην ουσία είναι πόλεμος.

Ο αθλητισμός δεν είναι κάτι πρωτεύον στη ζωή μας. Είναι, όμως, κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο δευτερεύον. Αντικατοπτρίζει την κοινωνία μας και χρόνια τώρα αυτή είναι η κοινωνία της Ελλάδας, η κοινωνία του παρασκηνίου, του τραμπουκισμού και της έλλειψης σεβασμού στον κόπο του συνανθρώπου. Αυτό με αηδιάζει. Και με αηδιάζει ακόμα περισσότερο όταν βλέπω ανθρώπους στην ηλικία μου, που είναι "μορφωμένοι" και πανηγυρίζουν με αυτά τα φαινόμενα. Είναι ντροπή, αλλά δεν πρόκειται να αλλάξει. Είναι τόσο βαθιά ριζωμένο μέσα μας και είναι κάτι που περνάει στα παιδιά μας, αυτά που πάνε στα γήπεδα και ακούνε ότι πρέπει να "σαπίσουν τα κόκαλα του αντιπάλου", αυτά που μαθαίνουν να πανηγυρίζουν βρώμικους τίτλους, να χαίρονται με την πουστιά στον αντίπαλο και να διαβάζουν οπαδικές εφημερίδες.

Αρνούμαι να είμαι κομμάτι αυτού. Για μένα το μπάσκετ είναι το καλύτερο άθλημα στον πλανήτη, κάθε μέρα της ζωής μου ασχολούμαι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με αυτό και το χαίρομαι σε όλες του τις εκφάνσεις. Αυτή η ελληνική παρωδία, ωστόσο, είναι κάτι θλιβερό και δυστυχώς απελπιστικό.

Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη για μερικές προσβλητικές εκφράσεις που χρησιμοποιώ στο κείμενο μου. Ήθελα να γράψω σήμερα, που είμαι πιο ήρεμος, αλλά το παράπονο μου είναι πολύ μεγάλο και δεν ήθελα πολύ να ξεφύγω. Προτίμησα να μη φιλτράρω τις σκέψεις μου και να τις αποτυπώσω στο κείμενο αυθεντικές.



4 σχόλια:

  1. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Πολύ σωστά και τα δύο κείμενα.

    Ξεχώρισα ιδιαίτερα το σημείο που λες ότι "είναι αυτή η αρρωστημένη νοοτροπία που έχει η πλειοψηφία μέσα της. Ότι ΠΡΕΠΕΙ να γαμήσουμε τον αντίπαλο, να τον πεθάνουμε". Γιατί σωστά λες ότι κάφροι δεν είναι μόνο οι 100 που θα πετάξουν φωτοβολίδες και ό,τι άλλο βρουν, είναι και αυτοί που έχουν τη νοοτροπία που περιγράφεις.

    Εγώ είχα την ελπίδα ότι επειδή πλέον - δυστυχώς - έχουμε αποκτήσει πραγματικά προβλήματα, θα ήταν ευκολότερο να καταλάβει ακόμα και ο κάφρος πόσο χαζό είναι να βλέπει τον αθλητισμό σαν πόλεμο. Δεν φαίνεται να είναι έτσι, όμως...

    Από τους φετινούς τελικούς, κρατάω και το αγωνιστικό μέρος, γιατί είναι κρίμα τέτοιους αθλητές και προπονητές να τους απαξιώνω εξαιτίας άλλων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ωραίο κείμενο monkeyfeet, μια περίληψη του χρόνιου κωλοχανίου μας δυστυχώς.. Dominic πιστεύω ότι οι περισσότεροι αυτό πίστευαν αλλά τι να κάνουμε άλλοι το βλέπουν σαν τρόπο εκτόνωσης στην μπανανία μας... Κρίμα και πάλι κρίμα και αν και ολυμπιακός πολύ το χάρηκα που το πηρε ο άλλος και δείξαν οι "επιστήμονες" οπαδοί το πραγματικο τους πρόσωπο... Δεν τους έφτανε το ευρωπαϊκό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Dom όταν λέω ότι δεν κρατάω τίποτα αγωνιστικό, δεν το λέω για να μειώσω την αξία της κατάκτησης ενός τίτλου. Το λέω γιατί για μένα το συγκεκριμένο κατόρθωμα χάνει εντελώς την αξία του μέσα σε όλη αυτήν την ατμόσφαιρα, πριν απ'όλα για τους παίκτες τους ίδιους.

    Φίλε ανώνυμε, δεν έχω κανένα πρόβλημα που το πήρε ο Παναθηναϊκός και καμία διάθεση να υπερασπιστώ κανέναν ηλίθιο. Για μένα, πάντως, αυτοί οι άρρωστοι που περιγράφω, δεν έχουν χρώμα ομάδας, είναι όλοι ίδιοι σε όλες τις ομάδες, απλά φωνάζουν για διαφορετικά πράγματα(εξ'ού και τα παραδείγματα στο κείμενο). Δεν περίμενα αυτόν τον αγώνα για να δω το αληθινό πρόσωπό τους, αλλά όταν είσαι μάρτυρας τέτοιων γεγονότων σε ένα γήπεδο είναι δυστυχώς σοκαριστικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτο το κείμενο ειναι ενδεικτικό οτι τιποτα δεν αλλάξε τα τελευταία 3 χρόνια. Οι περισσότεροι βλεπουν τον αθλητισμό ως πεδίο ''έρωτα'': Θα σας γαμησουμε, Τελειώστε τους. Ως ΑΕΚτζης το βλέπω αυτό με την έλευση Μελισανίδη : ''Τιγρη τελειώσε το παικτάκι επειδή δεν ήρθε στην Γ' Ειθνική . Τα πράγμαατα ειναι αρρωστημένα. Κρατάω κάτι πολύ σημαντικό απο το κειμενό σου. Οτι ο αθλητισμός είναι από τα πιο σημαντικά δευτερεύοντα πράγματα στην ζώη μας. Θα πρεπει να εχουμε στο νου μας πάντα ότι ειναι δευτερεύον. Ασχολούμαστε για να περάσουμε καλά, να χαρούμε, να στεναχωρηθούμε αν χασει η ομάδα μας, να πειραξουμε καλοπροαίρετα τον φίλο μας που υποστηρίζει αντίπαλη ομάδα αλλά εως εκεί. Ανταλλαγή ύβρεων, ξύλο και όλα οσα έχουμε καιρό δει, δεν πρεπει να εχουν θέση στον αθλητισμό.

    ΥΓ. Η συμπεριφορά των παικτών έχει αλλάξει πάντως. Ειδα και από τις 2 πλευρές, παικτες με αθλητικό ήθος ανάλογο του αγωνιστικού τους επιπέδου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή