Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Τελετή της διπλανής πόρτας


Οι Μπιτλς ξελάσπωσαν τον Ντάνι Μπόιλ. Όταν στο τέλος της τελετής  έναρξης της Ολυμπιάδας του Λονδίνου 65 χιλιάδες θεατές, αλλά και όλοι οι αθλητές, τραγούδησαν μαζί με τον Πολ ΜάκΚαρτνεϊ το "Hey Jude", τα ξέχασα όλα. Είπα: αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι δικοί μας, σημερινοί, κεφάτοι, απροσποίητοι, ροκ.  Σε μια πόλη ζωντανή, νεανική, φιλική, πολύχρωμη.                     

Τα ξέχασα όλα; Τρόπος του λέγειν. Γιατί δυστυχώς ακόμα και οι πιο φιλοβρετανοί, εγώ πρώτη και καλύτερη, παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειές μας στάθηκε αδύνατον να δώσουμε στην  πολυαναμενόμενη τελετή βαθμό πολύ πάνω από την βάση. Τον  Ντάνι Μπόιλ δεν είχαν διαλέξει για τελετάρχη τους; Ας πρόσεχαν. Δεν φημίζεται δα για την σκηνοθετική ευφυΐα και πρωτοτυπία του - δεν φαντάζομαι να σας άρεσε το κιτς και μελό "Slumdog Millionaire"; Ο Ζανγκ Γιμού πριν τέσσερα χρόνια μας είχε εξοργίσει με την κινέζικη μεγαλομανία του, αλλά ακόμα κι όταν το θέαμά του για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου μύριζε απολυταρχισμό και ανθρώπινη ισοπέδωση, έβλεπες ότι το είχε κεντήσει ένας εστέτ. Προκαλούσε θαυμασμό.

Εντάξει, τα παραλέω. Μεμονωμένες ωραίες στιγμές υπήρξαν και στο βρετανικό υπερθέαμα των 27 εκ. λιρών,  23 χιλιάδων κοστουμιών, 12 χιλιάδων ερμηνευτών, 70 προβάτων, 12 αλόγων, 3 αγελάδων, δύο κατσικιών, 10 κοτών και 3 σκύλων. Καμιά, όμως, συνεκτικότητα, αφηγηματικότητα, πνευματικότητα. Και είναι, παρακαλώ, η πατρίδα του Σέξπιρ. Ούτε μια τόση δα εικόνα που να ξέφευγε από τα τετριμμένα. Και είναι παρακαλώ η πατρίδα της Τρέισι Έμιν και του Ντέμιεν Χερστ. Ούτε μια χορογραφία, ένα κοστούμι, ένα σκηνικό, μια μουσική που να έχει κάτι το ιδιαίτερο. Ακόμα και η ροή, το μοντάζ της βραδιάς, από έναν υποτίθεται κινηματογραφιστή με περγαμηνές, όλο cut και cut και cut ήταν και αναγγελίες από τα μικρόφωνα (!). Τώρα θα δείτε εκείνο και τώρα το άλλο.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτά που θα θυμόμαστε από την τελετή είναι οι σταρ, που ο Μπόιλ ενέπλεξε με ένα, να το παραδεχτούμε αυτό, χιούμορ και αυτοσαρκασμό very very british. Την βασίλισσα Ελισάβετ, που δέχτηκε να υποδεχθεί στο Μπάκιγχαμ τον Τζέιμς Μποντ (Ντάνιελ Κρεγκ), να συνταξιδέψει μαζί του σε ελικόπτερο και να πέσει στο στάδιο με αλεξίπτωτο (στα ψέματα, βεβαίως). Τον Ρόουαν  Άτκινσον, που ως βαριεστημένος, γκαφαδόρος και μοχθηρός κιμπορντίστας στη Φιλαρμονική του Λονδίνου έκλεψε την παράσταση από τον σερ Σάιμον Ρατλ, που διηύθυνε το θέμα του Βαγγέλη Παπαθανασίου από τους "Δρόμους της φωτιάς". Τον Άκραμ Καν να χορεύει. Την Τζ. Κ. Ρόουλινγκ να διαβάζει υπό τους ήχους της μπάντας του Μάικ Όλντφιλντ, ενώ γύρω της ζωντάνευαν δεκάδες Λόρδοι Βόλντεμορτ, Μαίρες Πόπινς ως κι εκείνος ο άγριος τυπάκος, που κυνήγαγε τα παιδιά στο Chitty-Chitty-Bang-Bang. Τον Μπέκαμ να χαμογελάει σαν χαζός ενώ οδηγούσε σκάφος με την ολυμπιακή φλόγα στον Τάμεση. Τον αγαπημένο μου Κένεθ Μπράνα  να θυμίζει, άγνωστο γιατί, τον Αβραάμ Λίνκολν είτε διάβαζε ένα κομμάτι του Κάλιμπαν από την "Τρικυμία" του Σέξπιρ, είτε ηγείτο μιάς ομάδας μεγαλοαστών - τραπεζιτών - βιομηχάνων (θα σας γελάσω) που χόρευαν την πιο άθλια χορογραφία ever.

Είναι όρος απαράβατος για κάθε τελετή έναρξης ολυμπιακών αγώνων να υμνεί την ιστορία και τον πολιτισμό της οργανώτριας χώρας. Δεν του έδεσε το φαΐ του Μπόιλ (δεν είναι όλοι Δημήτρης Παπαιωάννου). Η ειδυλλιακή, εξοχική καταπράσινη Αγγλία με τα χωριουδάκια και τις ειρηνικές της ασχολίες, πρώτη εικόνα της βραδιάς, έδωσε τη θέση της στις καμινάδες και τους εξαθλιωμένους εργάτες της βιομηχανικής επανάστασης. Ωραία ιδέα. Χαώδης και άνευρη εκτέλεση. Η αναφορά στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, πάλι, ξεχείλωσε κι αυτή. Βλέπαμε και ξαναβλέπαμε παιδάκια στα κρεβάτια τους και νοσοκόμες να ξεσαλώνουν χορεύοντας. ‘Ετσι που να αναρωτιέμαι με το δίκιο μου γιατί έχασε το μπρίο του ο σκηνοθέτης και έδειξε τις σουφραζέτες, που στο κάτω-κάτω κάνανε τα ακατανόμαστα, πολύ ροκ πράγματα,  σαν κάτι αγέλαστες νταρντάνες με πλακάτ.

Λεπτομέρειες. Νομίζω ότι αυτό που πάνω απ' όλα ενδιέφερε τον Μπόιλ  δεν ήταν ούτε η ιστορία, ούτε η πολιτική, ούτε ο πολιτισμός του νησιού του. Απ' όλα τα θαύματα του (Isles of wonder ήταν και ο τίτλος της τελετής) διάλεξε να εστιάσει στη νεολαία, τη διασκέδασή της και, φυσικά, τη μουσική της. Την ποπ και τη ροκ. Θεμιτό και αναμενόμενο. Και πιασάρικο. Έκανε την τελετή έναρξης πανηγύρι. Γιατί όχι; Απλώς είμαι πολύ περίεργη τι του έμεινε να βάλει στην τελετή λήξης όταν από τώρα ξεμπέρδεψε με Μπιτλς, Ρόλινγκ Στόουνς, Arctic Monkeys, Jam, Who, Ντέιβιντ Μπάουι και πολλούς άλλους, που ως ψιλοάσχετη δεν έπιασα, ενώ γύρω από ένα τυπικό εγγλέζικο σπίτι χιλιάδες ορμητικοί νεαροί και νεαρές χόρευαν και ερωτεύονταν.

Θέλω, όμως, να είμαι απολύτως δίκαιη. Μπορεί να μη βρήκα στο Λονδίνο την υπογραφή του μεγάλου καλλιτέχνη, στην οποία μας είχαν καλομάθει ο Παπαιωάννου και ο Γιμού, είδα, όμως, μια χύμα γιορτή στα μέτρα του ανθρώπου. Μια τελετή της διπλανής πόρτας, αφού ακόμα και τα πολλά εφέ ο Μπόιλ τα απέφυγε (δεν νομίζω να πέταξε παραπάνω από ένας άνθρωπος). Κι όταν είδα και πώς άναψε ο ολυμπιακός βωμός, είπα μέσα μου: νάτη η άποψή του, διάχυτη σε όλη τη βραδιά,  αλλά τόσο σαφής, χειροπιαστή και τολμηρή στο τέλος.

Για πρώτη φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων δεν έφτασε στο βωμό ένας και μόνος κορυφαίος αθλητής, αλλά εφτά έφηβοι μαζί, η νέα γενιά, οι ολυμπιονίκες του μέλλοντος. Με τις δάδες τους μετέδωσαν τη φλόγα στα χάλκινα πέταλα, που συνόδευαν κάθε εθνική ομάδα. Αυτά ορθώθηκαν, ενώθηκαν και δημιούργησαν την πιο συλλογική, αγαπησιάρικη ολυμπιακή φλόγα. Θα καίει στο Λονδίνο μέχρι τις 12 Αυγούστου. "Remember to let her into your heart, then you can start to make it better". Μήπως σ' αυτήν αναφέρθηκε και ο σερ Πολ;


της ΒΕΝΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ


πηγή: protagon.gr

2 σχόλια:

  1. egw tin vrika san tin pio geloia teleti enarksis pou exw parakolouthisei... krima giati ola ekeina ta lefta pou askopa gia mena spatalithikan stin teleti, mborousan na xrisimopoiithoun kallista gia na voithisoun kapoious pou ta xreiazontan...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σίγουρα δεν ήταν και η καλύτερη τελετή έναρξης αλλά, εντάξει, αυτά τα λεφτά εκεί θα πήγαιναν. Δεν θα μπορούσε να ακυρωθεί η τελετή έναρξης μίας τόσο σημαντικής διοργάνωσης επειδή τελικά δεν ήταν και τόσο καλή. Και καλύτερα να πηγαίνουν τα λεφτά για κάτι που βλέπει ολόκληρος ο πλανήτης και μας δείχνει ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Που δείχνει τον Μοχάμετ Άλι όρθιο να δίνει το μήνυμα του, που δείχνει ανθρώπους από όλον τον κόσμο να τραγουδούν το ίδιο τραγούδι, που δείχνει 7 νέα παιδιά να ανάβουν τη φλόγα της ελπίδας, της ειρήνης, της ανθρωπότητας. Είναι όλα πολύ σημαντικά και ας μην έγιναν με τον πιο καλλιτεχνικό τρόπο. Υ.Γ: Ο Mr. Bean δεν υπάρχει !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή