Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

"Tonight we are young" by Kat


Στα 3 σου δεν τη σκέφτεσαι καν αυτήν τη μέρα / χρονιά / ηλικία. Το μόνο που σε νοιάζει είναι πώς θα καταφέρεις να αποσπάσεις το τηλεκοντρόλ για να πατήσεις όλα αυτά τα εκπληκτικά κουμπάκια (ναι, τότε δεν υπήρχαν κινητά... ήμασταν τυχεροί που υπήρχαν και τηλεκοντρόλ... και ακόμα πιο τυχεροί γιατί ήταν γκουμούτσες = bigger the fun! Και τώρα που το σκέφτομαι... υπήρχαν τηλεκοντρόλ τότε;).

Στα 6, την πρώτη μέρα στο σχολείο βλέπεις τη θολή - από τα δάκρυα - εικόνα της μαμάς να σε χαιρετάει μ' ένα τεράστιο χαμόγελο, καθότι σε αφήνει για πρώτη φορά μόνη σου σ' ένα τεράστιο κτίριο με άπειρα παιδάκια στο προαύλιο. "Όταν μεγαλώσω θα είμαι και εγώ τόσο χαμογελαστή πάντα και δεν θα αφήνω κανένα κτίριο ή πολλά παιδάκια να με κάνουν να κλαίω", σκέφτεσαι (ούτε καν... πόσα "παιδάκια" και επίσης πόσα κτίρια σε έκαναν τελικά να κλάψεις... ακόμα και προαύλια... και ακόμα ίσως σε κάνουν...).

Στα 11 ξυπνάς στο σπίτι της αγαπημένης σου ξαδέρφης (οι γονείς λείπουν σε ταξίδι! Ναι! Ένα σαβ/κο μόνο παιχνίδι!) με πολύ πόνο στην κοιλιά... "Μήπως το 2ο Milko ήταν υπερβολή;", σκέφτεσαι. Πριν προλάβεις όμως ν' απαριθμήσεις τις πιθανές αιτίες του τόσο περίεργου πόνου, προσγειώνεται στο μάγουλό σου το χέρι της θείας σου, επιτυγχάνοντας ένα αυθεντικό χαστούκι! "Συγχαρητήρια! Μόλις έγινες γυναίκα! Κι αυτό είναι το τελευταίο σου χαστούκι ως παδί!" (ούτε καν... έτσι είναι οι γυναίκες; Ακόμα και τώρα, πολλές φορές δε νιώθεις με τίποτα γυναίκα...).

Στα 15 αρχίζεις να ανυπομονείς. ''Τί θα γίνει, πότε θα γίνω μεγάλη, να φοράω ωραία γυναικεία ρούχα που δεν θα μου λέει η μαμά ότι δεν είναι για την ηλικία μου, να κάνω ό,τι θέλω, να μη μου λέει κανείς τίποτα, να μένω μέχρι όσο αργά θέλω το βράδυ στα πάρτι και τις εξόδους, να έχω το αγόρι που θέλω και να το βλέπω όποτε θέλω και για όση ώρα θέλω'' (ούτε καν... το αγόρι που θέλεις δεν μπορείς πάντα να το έχεις, και γι' αυτό δεν φταίει η μαμά, ο μπαμπάς και οι κανόνες τους... Και σίγουρα δεν θα μπορείς να κάνεις πάντα ό,τι θέλεις, όπως το θέλεις, χωρίς να σου λέει κανένας τίποτα... Σιγά - σιγά θα μάθεις ότι οι πράξεις και οι επιλογές σου έχουν συνέπειες... και μακάρι αυτές οι συνέπειες να ήταν πάντα μόνο ένα κήρυγμα της μαμάς ή του μπαμπά...).

Και στα 17 ορκίζεσαι ότι οι πανελλήνιες θα είναι οι τελευταίες εξετάσεις που θα χρειαστεί να δώσεις ποτέ (μα καλά, σοβαρολογείς; ΣΤΟΧΟΣ: Πανεπιστήμιο! Remember?)!

Γίνεσαι 18... Ναι! Τώρα μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις! Πέρασες και στο πανεπιστήμιο, άρα ευχαρίστησες και τη μαμά και τον μπαμπά! Σε ποια σχολή ;;; Τί σε νοιάζει; Πέρασες, και όλοι αυτό λένε, αρκεί να περάσεις στο πανεπιστήμιο... Να πάρεις τα εφόδια για το μέλλον. Έπιασες και part-time δουλειά, θα έχεις τα λεφτά σου και θα κάνεις ό,τι θέλεις. Ναι, τώρα είσαι ευχαριστημένη... Το μέλλον διαγράφεται λαμπρό μπροστά σου, είσαι πλέον ενήλικη και πολύ ευχαριστημένη γι' αυτό και περιμένεις πως και πως να μεγαλώσεις κι άλλο για να αξιοποιήσεις την πανεπιστημιακή σου εκπαίδευση και την πολύτιμη εργασιακή εμπειρία σου. Αν ξεκινάς έτσι στα 18, τι να πεις για τα 25 και τα 30... Ποιος σε πιάνει !!! Και ναι, όπως το φαντάστηκες, κάποια χρόνια μετά, μπορείς ΚΑΙ εδώ να πεις ΟΥΤΕ ΚΑΝ!  Το πανεπιστήμιο είναι βαρετό, οι καθηγητές δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να σου πουν, περνάς τις εξεταστικές με παπαγαλία και κανά σκονάκι... Η δουλειά δίνει απειροελάχιστα λεφτά για τις ανάγκες σου - θυμάσαι? αλλαγή γκαρνταρόμπας ανά 6μηνο max, εκδρομές, ποτά, κινητό, δώρα και ακόμα πρέπει να δίνεις αναφορά και ν' ακούς κήρυγμα από τον μπαμπά για τον λογαριασμό του κινητού -  και το πιο σημαντικό... κάπου στα 22 - 23 που τελειώνει η εκπληκτική σχολή, αρχίζεις να αναρωτιέσαι... τί σκατά δουλειά θα κάνεις με αυτά που σπούδασες ;;; Μήπως πρέπει να κάνεις και ένα μεταπτυχιακό σε κάτι που να σου αρέσει πραγματικά; Φφφφφ... αρχίζουν τα δύσκολα, έ;

Και ναι, στα 24 -25 είσαι και πάλι ωραία, με το μεταπτυχιακό σου (εσύ δεν είχες πει ότι δεν θα ξαναέδινες ποτέ μα ποτέ εξετάσεις;), με μια νέα, full-time και σίγουρα πολύ πιο ελπιδοφόρα δουλειά σε μια σούπερ εταιρεία, ενήλικη πια και για τα δεδομένα της Αμερικής... The world is your oyster, όπως λένε και αυτοί εκεί... Είσαι πολύ ευχαριστημένη για τη μέχρι τώρα πορεία σου τελικά, βγαίνεις, ταξιδεύεις, είσαι ανέμελη, κάνεις βλακείες, θεωρείς ότι ο κόσμος σου ανήκει και, ίσως και ότι σου χρωστάει... Ποιος σε πιάνει! Σκέφτεσαι ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΥΠΟΜΟΝΗΣΙΑ να γίνει πραγματικότητα το εξής πολύ ρεαλιστικό κατ' εσέ: εικόνα κινηματογράφου με λεζάντα "5 χρόνια μετά", a.k.a. εσύ, ευτυχισμένη, χαρούμενη με ό,τι κάνεις, με μια καλή δουλειά όπου μπορείς να φοράς και ωραία, μοδάτα, γυναικεία ρούχα (είδες μαμά; Τώρα, αυτά τα ρούχα ΕΙΝΑΙ για την ηλικία μου!), με σκυλιά και ωραίες "εξωσχολικές δραστηριότητες",  μ' έναν αγαπημένο που σε λατρεύει και τις καλές σου φίλες στο πλευρό σου, να ζεις την ζωή στο έπακρο...  (ΟΥΤΕ ΚΑΝ! Ακόμα δεν έχεις συνειδητοποιήσει το πόσο κακό μπορεί να σου κάνουν τελικά οι ηλίθιες κομεντί... Και ακόμα περισσότερο, τι κακό μπορεί να κάνεις εσύ στον εαυτό σου, όταν ακόμα δεν έχεις και πολύ συνείδηση των επιλογών και των συνεπειών... είτε επειδή δεν μπορείς, είτε επειδή υποσυνείδητα το ψιλοαποφεύγεις...).

Και κάπως γίνεται και τα επόμενα χρόνια δεν είναι ακριβώς αυτά που περίμενες, που θα σε έφταναν κάπου που για κάποιο λόγο το είχες φανταστεί ως το ιδανικό για μια συγκεκριμένη χρονιά, μια συγκεκριμένη ηλικία... Kαι έρχεται η λεζάντα "5 χρόνια μετά" και εσύ μένεις λίγο να αναρωτιέσαι.. ''τί έκανα τόσα χρόνια, γιατί έκανα αυτό και όχι το άλλο, πώς μπορούσα να είμαι τόσο χαζή εκεί ή τοοοοοοοοόσο αφελής εκεί... Γιατί δεν ήμουν και πιο δυναμική εκεί ή λιγότερο εγωίστρια εκεί;'' Και καθόλου, τελικά, δεν είναι τα 5 χρόνια μετά έτσι όπως τα σκεφτόσουν σε τόσους σταθμούς της ζωής σου. Και αρχίζουν κάπου εδώ και τα γνωστά κλισέ: "είσαι όσο δείχνεις", "δεν μετράει η ηλικία αλλά η ψυχή και το μυαλό", "αντε καλέ! Δεν φαίνεσαι καθόλου!" και το αγαπημένο σου όλων "σημασία δεν έχει η ηλικία αλλά το πώς νιώθεις μέσα σου!" (και, όπως σου είπε και η μαμά, εκείνη νιώθει 17 και ο μπαμπάς 40).

Και εκεί που προσπαθείς να σβήσεις τα κεράκια, καθυστερώντας με χαρακτηριστική άρνηση, καθότι στο μυαλό σου περνάνε οι διάφορες στιγμές της ζωής σου μαζί με την απαραίτητη αυτοκριτική σου βλέπεις ότι δεν είσαι καθόλου ευχαριστημένη για πολλά. Αλλιώς τα περίμενες, αλλιώς τα είχες φανταστεί και άλλο αποτέλεσμα περίμενες από την αυτοκριτική σου... Και ακόμα χειρότερα, δεν είσαι και πολύ σίγουρη για το ποια είσαι και κάνεις στον εαυτό σου την μεγάλη ερώτηση: "ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ Σ' ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΝΑ ΞΕΡΩ ΤΙ ΜΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΝΑ ΕΧΩ ΑΠΟΔΕΧΘΕΙ ΟΣΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΤΩ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΡΕΥΟΜΑΙ ΩΡΑΙΑ, ΗΡΕΜΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ, ΞΕΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΜΕ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΜΕ ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΣΗ, ΝΑ ΜΗ ΓΚΡΙΝΙΑΖΩ, ΝΑ ΣΩΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ ΟΣΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΜΠΟΡΩ, ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ, ΝΑ ΕΧΩ ΗΔΗ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΜΟΥ ΠΛΕΥΡΑ ΚΑΙ - ΕΝ ΠΑΣΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙ - ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΟΜΟΙΑΣΕΙ Μ' ΕΝΑ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ, ΜΙΑ ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ, ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΕΡΕΖΑ, ΤΗΝ AUDREY HEPBURN ???".

ΑΡΑ ;;; Άρα, δεν είσαι καθόλου έτοιμη να μεγαλώσεις, άσε που δεν θέλεις κιόλας...

Και κάπου εκεί θυμάσαι το νόημα...

Γιατί το κάνεις και θέμα στην τελική; Ο σκοπός δεν είναι να χαίρεσαι όσο πιο πολύ μπορείς τη ζωή, να ζεις την κάθε στιγμή στο έπακρο, να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι, να ονειρεύεσαι μεγάλα (dream big, όπως λένε και οι φίλοι σου, οι Αμερικάνοι) και να μην απογοητεύεσαι εάν δεν καταφέρεις να κάνεις όλα σου τα όνειρα πραγματικότητα αλλά να κυνηγάς την ευτυχία σου??? και το πιο σημαντικό... να μαθαίνεις  τον εαυτό σου σε κάθε ταξίδι, είτε 16, είτε 28, είτε 32, είτε 57, να αποδέχεσαι τις αδυναμίες σου,  χωρίς όμως ηττοπάθεια και παράδοση και να επιδιώκεις να αλλάζεις ό,τι είναι αυτό που θέλεις να αλλάξεις. Σε όποια ηλικία, σε όποια κατάσταση... Γιατί όντως είσαι όσο και όπως νιώθεις...

Και για ακόμα μια φορά, να συνεχίσεις να κυνηγάς την ευτυχία σου. Κανείς δεν σου χρωστάει, ούτε ο κόσμος, ούτε οι δικοί σου άνθρωποι. Εσύ το χρωστάς στον εαυτό σου...

Και να γιατί το έκανες θέμα... Για να φτάσεις σ' αυτήν εδώ την κατακλείδα...

Και όπως σου είπανε κάποιοι πολύ αγαπημένοι... όλα θα πάνε καλά.

Υ.Γ: Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στην Μ.και τον Κ. μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ, ξέρουν αυτοί...



by Kat

6 σχόλια:

  1. Υπέροχο κείμενο Kat! Όταν κάποιος ησυχάσει, τότε και μόνο τότε πρέπει να ανησυχήσει. Σου εύχομαι ποτέ να μην είσαι έτοιμη να μεγαλώσεις... Αυτό είναι το μυστικό ;) ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. :) eisai....eisai.... den xerw ti na pw.. exw meinei me vourkwmena matia apo suginisi na koitaw ton upologisti enw pernane xiliades eikones apo to mualo mou k oi kamiles na koitoun emena.. xa! mou euxithikes mia xronia na gerasoume mazi kai egw twra tha sou euxithw na gerasoume mazi kai mexri tote na sunexisoume auti tin treli poreia.. auto to roller coaster pou to lene zwi, dipla dipla, psaxnontas mazi osa den vriskontai, kunhgwntas tin iremia, tin eutuxia, tin oloklirwsi (isws na argisoun sto lew! egw den eimai se kali forma edw kai 4 xronia kai to xereis!isws omws kai na rxontai se doseis ;) ) S'agapaw kai se euxaristw pou eisai ESY! M.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Den mporw na to pistepsw pws megalwses toso se mia mera mesa!!Kai to pisteuw auto epeidh orimos einai autos pou synhdhtopoiontas poios einai ki apou erxetai kserei ti thelei, giati to thelei kai den anapolei to parelthon steira, alla koitazei na ftiaksei neo 'parelthon', pio wraio apo to yparxon, ypopteuomenos oti telika ekei mporei na vrisketai h omorfia: sto omorfo autou pou erxetai...kai den to kseroume (giauto kai mporoume na oneireuomaste).
    Sou euxomai epomenws na zhseis ti zwh pou erxetai (kai oxi auth pou perase hdh)me odhgo soy to "orimo romantismo" pou ekfrazeis parapanw, oso antifatikos kai an einai autos o oros (h zwh einai panta antifatikh!).
    PS1:Proswpikh katathesh - an kai de mou aresei na ekswterikeuo ta synaisthimata mou (idiaitera online) - allh mia antifash! - de sou kryvw oti dakrisa otan diavaza tis skepseis sou.
    PS2: Eyxomai to M. parapanw na einai 'H' kai oxi 'O'!
    O aiwnia zhliarhs K. sou

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τα 30 δεν εχουν καμμία διαφορά από τα 25 ή τα 20. Γιατί κάθε μία ηλικία είναι ένα κάποιο ορόσημο που σου επέβαλαν οι γονείς, οι φίλοι, η κοινωνία. Το θέμα δεν είναι να μεγαλώσεις. Το θέμα είναι να ωριμάσεις!! Όταν καταφέρεις να ορίζεις μόνος σου την κάθε στιγμή, θα είσαι στο σωστό μονοπάτι. Και μην κρίνεις την ζωή σου από τη ζωή των άλλων. Αν βάζαμε όλοι τα προβλήματά μας δίπλα-δίπλα, σίγουρα θα παίρναμε τα δικά μας πίσω εν ριπή οφθαλμού!
    Έχω δει πολλές αναζητήσεις σου. Και οφείλω να πω ότι αυτή είναι η βαθύτερη. Ίσως η πίεση μιας στιγμής να σε κάνει πιο σοφό. Ίσως πιο χαζό. Οι πράξεις θα δείξουν... Κάνε την κάθε στιγμή σου να έχει σημασία. Μόνο τότε, κοιτώντας πίσω, θα βλέπεις ότι κάτι καλό έκανες με τα χρόνια που πέρασαν.

    Υ.Γ. Σε περιμένω να κάνεις το ταξίδι και να στα πω από κοντά. Άλλωστε πάντα αυτό έκανα...

    Happy 30s!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Παρα πολύ ωραίο & νοσταλγικό κείμενο (ακόμα και για το αντρικό φύλο - αλλάξτε π.χ. τα γυναικεία ρούχα με το αυτοκίνητο). Ζητώ συγνώμη από την Kat που θα τρολάρω. Το σπίτι με το γκαζον στο αμερικανικο προάστιο της TV που αγγιζε την παιδική αφέλεια των σημερινών 30 something δυστυχώς μαγευε και τους γονείς τους. Με αποτέλεσμα οι τελευταίοι (όχι όλοι for sure) να θέλουν να το αποκτήσουν χωρίς στην πραγματικότητα να μπορούν να το "αντέξουν". Έτσι ξυπνάς μια μέρα στα 30 σου και διαπιστώνεις ότι η ζωή που ονειρευόσουν είναι τελείως δυσανάλογη με τους κόπους σου (είτε αυτό λέγεται master είτε οποιαδήποτε άλλη θυσία). Και αυτό γιατί η "βοήθεια" και ο παραδειγματισμός που δέχτηκες καθώς μεγάλωνες αποδείχτηκε τροχοπέδη στην πραγματοποίηση των ονείρων σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή