Euroleague Final Four 2012: Οι ημιτελικοί

Ανάλυση μπασκετική έχω να γράψω πολύ καιρό (συγχωρούμαι άρα αν είμαι σκουριασμένος). Από τον καιρό του Run-N-Gun.

Κατά καιρούς έχω μπει στον πειρασμό γιατί διαβάζω όλες τις ανακρίβειες και βλέπω τα σκάνδαλα που γίνονται στο ελληνικό και ευρωπαϊκό μπάσκετ, αλλά πάντα ο βλακώδης και άκρατος οπαδισμός που επικρατεί στην Ελλάδα με συγκρατεί.

Αυτό που είδαμε στην Κωνσταντινούπολη, ωστόσο, είχαμε να το δούμε πολλά χρόνια. Δύο ελληνικές ομάδες σε 2 διαφορετικούς ημιτελικούς απέναντι στις 2 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, την Barcelona, που όλη τη χρονιά στην Euroleague είχε κάνει μια ήττα, και την CSKA, με το πληρέστερο roster όλων και τον τρομερό Kirilenko.

Και οι 2 ημιτελικοί ήταν υψηλού επιπέδου, μας καθήλωσαν όλους πραγματικά και κατέληξαν σε πανηγύρια των ερυθρόλευκων και παράπονα των πράσινων. Πάμε να δούμε τι έγινε, λοιπόν. Θα προσπαθήσω να μη σας κουράσω με μεγάλο κείμενο ή πολλές ορολογίες, αλλά δεν το υπόσχομαι κιόλας!

Προτιμώ όταν εξετάζω έναν αγώνα να το κάνω ενδελεχώς και όχι με τις κορώνες και τον προπαγανδισμό που άγει και φέρει τα ελληνικά media. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εσάς δεν έχουν ακούσει ποτέ τους 4 factors. Τι είναι οι 4 factors; Είναι θα λέγαμε τα 4 θεμέλια της νίκης στο μπάσκετ, ένα σύνολο μαθηματικών τύπων επινοημένων από τον - stat guru - Dean Oliver που στις περισσότερες περιπτώσεις (το τονίζω αυτό) σου δείχνει πού κρίθηκε ένας αγώνας μπάσκετ. Το συγκεκριμένο σύστημα, το είχαμε εισάγει πρωτοποριακά (το λέω με μικρή επιφύλαξη) στον ελληνικό χώρο με το blog μας (εμού και ενός άλλου αξιότιμου μπασκετικού φίλου), το Run-N-Gun. Για να δείτε ακριβώς σε τι συνίστανται οι 4 factors και πώς αποτυπώνουν την εικόνα κάθε παιχνιδιού μπορείτε να μπείτε εδώ.


Πάμε να δούμε τον αγώνα του Παναθηναϊκού και να πούμε λίγα λόγια γι' αυτόν.

Όπως βλέπετε από το διάγραμμα το eFG% και το TO% είναι ισορροπημένα πάνω κάτω. Αντίθετα, εκεί που βλέπουμε σημαντικές διαφορές είναι το OR% και το FT Rate. Καταλήγουμε, λοιπόν, ότι αυτό που έκρινε το παιχνίδι (αγωνιστικά μιλάμε πάντα) ήταν το γεγονός ότι η CSKA ανέκτησε περισσότερες φορές κατοχή της μπάλας μέσω επιθετικών rebounds, αλλά και πήγε περισσότερες φορές στις βολές. O Παναθηναϊκός όλη τη χρονιά ήταν ο χειρότερος από τις 4 ομάδες του Final Four στο DR% (defensive rebounds percentage)και αυτό επιβεβαιώθηκε και απέναντι στην CSKA (μια από τις καλύτερες ομάδες της χρονιάς στο OR%). Οι επιθέσεις που ανανέωσαν οι Ρώσοι τους έδωσαν σημαντικό πλεονέκτημα.

Αυτό που ήταν, όμως, καταλυτικό ήταν το FT rate της CSKA, το γεγονός δηλαδή ότι εκτέλεσε περισσότερες βολές. Πολλοί θα σπεύσουν να κατηγορήσουν τη διαιτησία γι' αυτό. Πριν μιλήσω για τη διαιτησία, θέλω να πω ότι η CSKA από άποψη σωματοδομής των παικτών της είναι η πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμη ομάδα. Τα μεγάλα χέρια, το αθλητικό στυλ και η οξυδέρκεια παικτών όπως ο Kirilenko, o Khryapa και ο Shved καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη την πρόσβαση στο καλάθι, περιορίζουν τον αντίπαλο σε μακρινά σουτ, ενώ ταυτόχρονα στην επίθεση κερδίζουν εύκολα πολλά fouls. Αρά, όσο αδόκιμο και αν ακούγεται, η CSKA εκ των πραγμάτων παίρνει πολλές βολές. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλη τη χρονιά είναι 4η (1ος είναι ο Ολυμπιακός) στο fta/fga, δηλαδή στο πόσο συχνά πάει στις βολές σε σχέση με τα σουτ που επιχειρεί (0.37). Πριν βγουν οι θεωρίες συνωμοσίας, θα σας απογοητεύσω καθώς ο Παναθηναϊκός είναι ακριβώς από πίσω της με (0.35).

Σε θέματα τακτικής, το προβάδισμα του Obradovic ήταν εμφανές. Ο Παναθηναϊκός μπήκε πολύ δυνατά στο παιχνίδι και με συνεχόμενα pick n' rolls (pnr εφ' εξής) χτυπούσε την αργή αντίδραση της CSKA. Επίτευγμα, πάντως, του Kazlauskas (κάτι μου λέει ότι ήταν ιδέα του Σφαιρόπουλου) το γεγονός ότι από το 2ο δεκάλεπτο και μετά, αλλάζει την άμυνα του, εκμεταλλεύεται το αθλητικό στοιχείο της ομάδας του, πάει σε αλλαγές σε όλα τα μαρκαρίσματα, δίνοντας έτσι μεγαλύτερη ευελιξία στην άμυνα, δυσκολεύοντας το pnr του αντιπάλου και ταυτόχρονα ρισκάροντας ελάχιστα τα rebounds, καθώς όλοι οι Ρώσοι ήταν είτε ψηλοί είτε πολύ αθλητικοί σε σχέση με τους κουρασμένους παίκτες του Παναθηναϊκού.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί η φοβερή εμφάνιση του "winner" Saras, ο οποίος πάντως στο τέλος έκανε μερικές λανθασμένες επιλογές, αλλά σίγουρα του δικαιολογούνται.

Τα σχόλια για τη διαιτησία θα τα κάνω στο τέλος συνολικά και για τις 2 ομάδες.


Πάμε τώρα να δούμε λίγο τον Ολυμπιακό.

Βλέποντας το γράφημα του αγώνα του Ολυμπιακού, ένα πράγμα ξεχωρίζει: το εκπληκτικό 53.5 eFG%. Μπορεί η Barcelona να υπερίσχυσε σε όλους τους άλλους τομείς του αγώνα, αλλά ίσως στον πιο σημαντικό τομέα, η χαοτική διαφορά του Ολυμπιακού τον κατέστησε νικητή. Βλέπουμε, πάντως, ότι η κατά τ' άλλα υπεροχή της Barca μας αποδεικνύει ότι τα στατιστικά λένε σχεδόν πάντα την αλήθεια και επεξηγεί το γεγονός ότι το παιχνίδι πήγε πολύ κοντά στο σκορ. Η τρομερή άμυνα του Ολυμπιακού σε αυτό το ματς κράτησε την ισπανική ομάδα στο 40,2%, 10,7 ποσοστιαίες μονάδες κάτω από το μέσο όρο της φέτος! Τα λάθη ήταν μοιρασμένα, ενώ στα rebounds η διαφορά ήταν μεγάλη έναντι των Ισπανών.

Τι έγινε εδώ τώρα και ο Ολυμπιακός, έχασε τόσα rebs; Η απάντηση είναι απλή. Ο Ολυμπιακός από τότε που φορμαρίστηκε μέσα στη σαιζόν παίζει σχεδόν πάντα με αλλαγές στα μαρκαρίσματα. Έτσι αντιμετωπίζει το pnr και ταυτόχρονα το γεγονός ότι οι ψηλοί του είναι γρήγοροι, αλτικοί και κοντοί (βλ. Hines) τους επιτρέπει να ακολουθούν με σχετική ευκολία τον κοντύτερο παίκτη δυσκολεύοντας του κατ' αυτόν τον τρόπο τόσο την πάσα όσο και το σουτ, τουλάχιστον μέχρι να κάνει η άμυνα το λεγόμενο recover μετά τις περιστροφές. Αυτή η επιλογή, όμως, όπως όλες στη ζωή (γιατί κάνουμε και μαθήματα ζωής) έχει και το τίμημά της. Αυτό ήταν τα πολλά χαμένα rebounds γιατί πολλές φορές βρισκόταν κοντός παίκτης με τους ιδιαιτέρως ψηλούς της Barca (Lorbek, Vazquez, N'Dong, Perovic) και είχε σαφές μειονέκτημα. Στις βολές παρατηρούμε μια σχετική ισορροπία, με ένα ελαφρύ προβάδισμα της Barcelona, το οποίο αποκτήθηκε στα τελευταία λεπτά, οπότε και σκόραρε μόνο με βολές.

Πρέπει να αναφέρουμε τη μαγική εμφάνιση του Σπανούλη, ο οποίος - κακά τα ψέματα - χθες έκλεισε πολλά στόματα (δεν αναφέρομαι μόνο σε Παναθηναϊκούς). Αυτός είναι ο ηγέτης του Ολυμπιακού και από τα χέρια του περνάει όλο το παιχνίδι της ομάδας. Προς επίρρωση αυτής της δήλωσης, μπορείτε να δείτε και το διάγραμμα του εξαίρετου Γερμανού αναλυτή, φίλου του RnG και ιδιοκτήτη του μόνου σοβαρού blog με ευρωπαϊκά αdvanced stats (In the game).

Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα το πόσο περνάει από τα χέρια του Σπανούλη το παιχνίδι της ομάδας, καθώς βλέπουμε την κατανομή των assists, με βάση αυτόν που κάνει την πάσα και αυτόν που τη δέχεται. Δίπλα στο Σπανούλη, ο αναγεννημένος φέτος Γιώργος Πρίντεζης, ο οποίος βάσει του eDiffOn (13,18 έχει φέτος), ενός στατιστικού που μετρά τη διαφορά που κάνει ο κάθε παίκτης στην ομάδα του, είναι εκείνος που μπαίνοντας στο παιχνίδι αλλάζει τα πάντα σε άμυνα και επίθεση για τον Ολυμπιακό. Κοντά σε αυτόν και η "αγαπημένη" τριάδα του Ολυμπιακού, που συμπληρώνει την πεντάδα με το καλύτερο plus/minus για τους ερυθρόλευκους (δηλαδή τη διαφορά μεταξύ επίθεσης και άμυνας όσο βρίσκονται στο παρκέ), ο Βαγγέλης Μάντζαρης, ο Κώστας Παπανικολάου και φυσικά ο Joey Dorsey.

Στη μάχη των coach, ο Duda επικράτησε του Pascual, με το Μάντζαρη πάνω στο Navarro και τον αεικίνητο Παπανικολάου πάνω στο Mickeal δυσκόλεψε κάθε επιθετικό πλάνο της Barca και σε συνδυασμό με την κάκιστη βραδιά του πολύ σημαντικού Huertas, κατάφερε να επικρατήσει. Μη σας ξεγελά η φαινόμενη εύκολη επικράτηση του Ολυμπιακού. Το ματς ήταν πολύ δύσκολο και η Barcelona είναι μια ομάδα μεγάλων προσωπικοτήτων, γεγονός που δίνει έναν επικό χαρακτήρα στην πρόκριση του άπειρου Ολυμπιακού. Αυτό που με εξέπληξε ευχάριστα, εκτός όλων των άλλων, είναι το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έπαιξε στο ρυθμό της Barcelona, δηλαδή χαμηλό pace και set παιχνίδι και την κέρδισε στο παιχνίδι της. Αυτό αποδεικνύει ότι η ομάδα ωριμάζει σιγά - σιγά, πράγμα εξαιρετικά θετικό για ένα νέο σύνολο.


Και τώρα αυτό που όλοι περιμένατε. Η διαιτητολαγνεία. Σας έχω πει και σε προηγούμενο άρθρο (άσχετου περιεχομένου) ότι μου αρέσει να λέω αλήθειες, δε με ενδιαφέρει αν κάποιος δε θέλει να τις ακούσει ή δεν έχει τη διάθεση να βγάλει τα οπαδικά γυαλιά του και να διαβάσει ως φίλαθλος. Βλέπω μπάσκετ κάθε μέρα (το εννοώ αυτό, δεν το λέω καθ' υπερβολήν). Αυτό δε με καθιστά φυσικά guru του αθλήματος και ούτε ειδήμονα στις διαιτητικές αποφάσεις. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι έχω μια εμπειρία λόγω αυτού και μια αντικειμενικότητα καθ' ότι από όταν άρχισα να ασχολούμαι πιο σοβαρά με το μπάσκετ, άλλαξε και η σκοπιά μέσα από την οποία το έβλεπα.

Και οι 2 ομάδες αδικήθηκαν. Και ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Βλέποντας τις φάσεις στα διάφορα videaκια που ανέβασαν φίλοι των 2 ομάδων στο internet (μιας και τα replays ήταν απαράδεκτα και περιορισμένα), υπάρχουν πράγματι αρκετές φάσεις αδικίας και για τον Παναθηναϊκό και για τον Ολυμπιακό (κυρίως στα τελευταία 2-3 λεπτά του ματς, που αν είχε γυρίσει θα μιλάγαμε σήμερα για γενοκτονία των Ελλήνων). Όμως, το να κάνεις μια συρραφή φάσεων δεν προσδιορίζει ακριβώς το ρυθμό του αγώνα καθώς βλέπουμε μόνο αυτό που ΕΠΙΛΕΓΕΙ να συρράψει ο εκάστοτε "σκηνοθέτης" και όχι όλο το ματς.

Για μένα, στο ματς του Παναθηναϊκού, είναι πολύ κρίσιμο ένα πεντακάθαρο foul που δε δίνεται στον Batiste στο τέλος του ματς (ο οποίος πάντως έχει φάει μερικές καθαρές τάπες από τον Kirilenko, που όντας μεγάλος παίκτης θα πάρει τα σφυρίγματά του) και φυσικά εξίσου κρίσιμη η φάση με το drive του Sved, όπου δεν ακουμπάει παίκτης του Παναθηναϊκού τη μπάλα πριν βγει έξω. Αυτά - ίσως - έκριναν το παιχνίδι σε σημαντικό βαθμό. Τα βήματα του Teodosic δε νομίζω ότι υπάρχουν, ούτε φυσικά κανένα επιθετικό foul στην ίδια φάση, αλλά ούτε και kicked ball violation (!) στην τελευταία φάση του ματς.

Δέχομαι ότι η άμυνα της CSKA έπαιζε αρκετά σκληρά, στα όρια του foul, και ξεπερνώντας τα πολλές φορές. Πριν όμως αρχίσουν να διαμαρτύρονται (για το συγκεκριμένο ΤΟΝΙΖΩ) για τα μη σφυρίγματα οι παίκτες, οι οπαδοί και κυρίως οι δημοσιογράφοι του Παναθηναϊκού νομίζω θα πρέπει να το ξανασκεφτούν. Το στυλ της ομάδας του Παναθηναϊκού είναι κατεξοχήν αυτό, σκληρή άμυνα στα όρια του foul. Όταν αντίπαλοι διαμαρτύρονται για το συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού (φυσικά εμπεριέχεται και ο Ολυμπιακός σε αυτούς) οι ίδιοι σφυρίζουν αδιάφορα και γελοιοποιούν τις διαμαρτυρίες των αντιπάλων. Πρέπει να υποστούν και οι ίδιοι τα ίδια για να καταλάβουμε επιτέλους ότι η διαιτησία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη είναι γελοία και πρέπει να βελτιωθεί; Εκτός αν μας αρέσει αυτό το στυλ, οπότε και το υιοθετούμε (όπως έχουνε κάνει οι περισσότεροι) και πορευόμαστε αναλόγως με ενιαία μέτρα και σταθμά. Χρειάζεται μερικές φορές και αυτογνωσία, όχι μόνο μέσα σε μια ομάδα, αλλά μέσα σε μια ομοσπονδία και γιατί όχι μέσα στη Fiba Europe και τη Euroleague;

Πρέπει, επίσης, κάποια στιγμή οι άσχετοι δημοσιογράφοι των καναλιών να καταλάβουν ότι με αυτά που λένε επηρεάζουν τον κόσμο. Δεν είναι δυνατόν σε κάθε φάση ελληνικής ομάδας να ψάχνουμε την υποψία αδικίας (π.χ. στα επιθετικά fouls του Ολυμπιακού και στα αμυντικά του Παναθηναϊκού) για να κάνουμε πρωτοσέλιδα. Λίγη υπευθυνότητα δε βλάπτει κανέναν, ενώ αντίθετα αυτό που βλάπτει είναι η επιλεκτική μνήμη που έχουν πολλές φορές όλοι οι φορείς, πόσο μάλλον δε εμείς οι φίλαθλοι.


Κάνοντας, τέλος, μια πρόβλεψη για τον τελικό, νομίζω ότι είναι πολύ σημαντική η απουσία του Law γιατί δίνει ανάσες, αλλάζει το ρυθμό, έχει το σουτ από τη μέση απόσταση και αρκετές εμπειρίες ως παίκτης. Ίσως, όμως, κατ' αυτόν τον τρόπο αποτελέσει κρυφό όπλο ο Κώστας Σλούκας (με εξαιρετικά στατιστικά φέτος σε άμυνα και επίθεση, ειδικά στο TS%, ενός στατιστικού που μετρά το συνδυασμό και του τρίποντου, του σουτ 2 πόντων και των βολών), ο οποίος θα πάρει υποχρεωτικά περισσότερο χρόνο. Εκτός αυτού, η CSKA έχει ένα σαφές προβάδισμα σε όλους τους τομείς εκτός του προπονητή. Ο Ολυμπιακός, πάντως, φέτος στα κρίσιμα έχει δείξει να τα καταφέρνει καλά, θα μπει με το ρόλο του outsider και εδώ έχει εφαρμογή και το κλισέ (το οποίο σιχαίνομαι) ότι είναι ένα παιχνίδι και πολλά μπορούν να γίνουν! Κρίσιμα στοιχεία θα αποτελέσουν ο έλεγχος των rebounds και η ευστοχία των 2 ομάδων από την περιφέρεια, καθώς ο Ολυμπιακός δύσκολα θα παίξει κοντά στο καλάθι! Καλή επιτυχία και στους 2, λοιπόν, και ίσως τα ξαναπούμε μετά τον τελικό για περισσότερα!

Υ.Γ: Συγγνώμη που σας κούρασα τελικά, αλλά τα' χουμε πει: όταν αρχίσω να μιλάω, δεν σταματάω.

by MonkeyFeet

Tweet