Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά...
Έξω βρέχει...
Πιο δυνατά...
Πιο σιγά...
Και μετά πάλι δυνατά...
Το τραγούδι είναι αυτό που πρέπει...
Αυτό που μιλάει στη ψυχή...
Και μετά της ξαναμιλάει...
Και ξανά...
Η πρώτη ανάμνηση έρχεται και φέρνει χαμόγελο...
Σαν ένα αγαπημένο πρόσωπο που βλέπεις μετά από καιρό...
Μα οι υπόλοιπες όχι...
Έρχονται με βία...
Ανεξέλεκτα...
Γεμίζοντας τα πάντα...
Μηδενίζοντας τα πάντα...
Και τότε η ψυχή γονατίζει...
Μα είναι η κατάρα της ψυχής...
Να χάνει ένα κομμάτι της...
Και να πρέπει να συνεχίσει...
Ακόμη βρέχει...
*** Η Μπρουκ έζησε 15 γεμάτα σκυλίσια χρόνια, μα γέμισε με φως τη ψυχή μας για 1.500 χρόνια.
by Louis
λίγα πράγματα μπορείς να πεις όταν διαβάζεις αυτό το κείμενο. μπορείς όμως να νιώσεις πάρα πολλά. ειδικά αν ξέρεις πόσα πράγματα μπορεί να σου δώσει η δικιά σου "Μπρουκ". ξέρω ότι, με σένα κοντά της, γέμισε η ψυχή της με ευτυχία. και ναι συμφωνώ με τη ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ φράση σου: Μα είναι η κατάρα της ψυχής... Να χάνει ένα κομμάτι της...
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
ΑπάντησηΔιαγραφή