Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...
Απανωτά χτυπήματα: Μνημόνιο, ανεργία, μισθοί της πείνας, εγκληματικότητα, καταλήψεις και ξανά μνημόνιο και ξανά ανεργία...
ξανά και ξανά...
ύπουλες μικρές δαγκωματιές στη ψυχή που σε σφίγγουν...
κι όμως είμαι ακόμα εδώ...
μια τα εμπόδια τοίχος μπροστά μου που κλείνει το δρόμο, κρύβει την θέα...
μια στο βουνό και μια στην άκρη του γκρεμού...
παρόλα αυτά κοιτάω ίσια, κοιτάω μπροστά...
μια σε νύχτα εβένινη και σκοτεινή και μια σε ήλιο λαμπερό, τόσο που σου καίει τα μάτια...
μια ο αέρας σε τραβάει πίσω και μια σε σέρνει, σε τρέχει μπροστά...
κι όμως είμαστε ακόμα εδώ.
Δεν σταματάμε εδώ.
Δεν πρέπει να σταματήσουμε εδώ.
Με την σημαία μας στο χέρι προχωράμε...
όλοι μαζί, κανένας ούτε πιο μπροστά, ούτε πιο πίσω...
Να εξαφανίσουμε το "εγώ" μέσα στο "εμείς".
Μείνε δίπλα μου, κράτα μου το χέρι.
Μπορεί να φοβάσαι, αλλά ο φόβος θα σε κάνει ήρωα.
Γονάτισε αλλά ποτέ με την ψυχή, πάντα με τα πόδια.
Κοίτα τον άλλο στα μάτια.
Όλοι ξανά και ξανά στους δρόμους.
Μας ανήκουν.
Πατρίδα δεν είναι η χώρα που γεννιέσαι, είναι η χώρα που αγαπάς, που πονάς , που σε κάνει περήφανο, σε τιμά, σε πληγώνει, σε αλυσοδένει, σε διώχνει και ταυτόχρονα σε κρατά μαζί της.
Κι όμως είμαστε ακόμα εδώ.
Γιατί μπορούμε.
Μπορούμε να κάνουμε την αλλαγή
Το καράβι το οδηγούν ο καπετάνιος και ο άνεμος. Μαζί.
κι όμως είμαι ακόμα εδώ...
Δεν θα τα παρατήσουμε ποτέ.
Ο καπετάνιος διαβάζει τον δρόμο στα αστέρια.
Ακολουθεί τον Πολικό Αστέρα.
Μια ασημένια κορδέλα στην μαύρη θάλασσα.
Δείχνει τον δρόμο για ένα καράβι που λέγεται "Ελπίδα".
by Angie
ωραίος φίλε μου, πολύ ενθαρυντικός και τις μέρες τις μουντές που διαβαίνουμε, χρειαζόμαστε όλοι να θυμόμαστε οτι η ελπίδα δεν πεθαίνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά πρέπει να σηκώσουμε το κεφάλι, να αγκαλιάσουμε τον διπλανό μας και όλοι μαζί να προχωρήσουμε!
"μπορεί να φοβάσαι, αλλά ο φόβος θα σε κάνει ήρωα", "γονάτισε αλλά ποτέ με την ψυχή, πάντα με τα πόδια". Angie, κείμενα όπως αυτά είναι που μας πιάνουν από το χέρι και μας δείχνουν το "εμείς" και πάνω απ' όλα την "ελπίδα".
ΑπάντησηΔιαγραφή