Επίδειξη δύναμης, τελειότητας, πειθαρχίας... Χιλιάδες ξανθοί στρατιώτες παρελαύνουν με το ίδιο κοφτό ηχηρό βήμα, το ίδιο ατάραχο ψύχραιμο βλέμμα στην σβάστικα, ένας ηγέτης τους χαιρετάει, τους οδηγεί στον πόλεμο, στον θάνατο... Όμως όλοι πειθαρχούν, συνεχίζουν, χιλιάδες μπότες βυθίζονται στο χιόνι, χιλιάδες κρότοι όπλων ακούγονται σε μία στιγμή, χιλιάδες πληγές αναβλύζουν αίμα... και μόνο μέσα από την ανάσα κανενός μια σιγανή προσευχή...
Ένα δύο, εν-δυο, εν-δυο...
Οι δρόμοι πλημμύρισαν κόσμο... Κόσμο που παίρνει τα άρματα και τρέχει στα βουνά, στον αγώνα, κόσμο με χρυσαφικά, με εφόδια για τους στρατιώτες που με το πρώτο κάλεσμα της πατρίδας παρουσιάζεται, κόσμο που αντιστέκεται, που παλεύει με το κεφάλι ψηλά... Που φωνάζει "ΌΧΙ", που τραγουδάει, που κοιτάει τον ήλιο στα μάτια...
Ένα δύο, εν-δυο, εν-δυο...
Δεξί, αριστερό, δεξί, αριστερό, στητό το κουρασμένο σώμα, ψηλά το κεφάλι, όπλα σε σκασμένα χέρια, το βλέμμα κοιτάει πέρα τον ορίζοντα, τον ήλιο, την ελευθερία... Ο κόσμος μαζεμένος στις πλατείες στα παράθυρα, τους χαιρετά, τους πετάει λουλούδια... "Ζήτω η ελευθερία !!! Ζήτω η Ελλάς !!!". Περήφανα οι σημαίες ανεμίζουν...
Ένα δύο, εν-δυο, εν-δυο...
Σφυρίζουν οι καθηγητές, παίζουν οι μπάντες, τα τύμπανα χτυπούν... Οι γονείς κοιτάζουν όλο περηφάνια τα παιδιά τους, η γαλανόλευκη ανεμίζει και πάντα θα ανεμίζει εις τους αιώνας των αιώνων αμήν...
Ένα δύο, εν-δυο, εν-δυο...
Περνάει ο στρατός, "της Ελλάδος ο φρουρός", γυαλίζουν τα άρματα, γυαλίζουν τα όπλα στον ήλιο.
"Τους είδα πίσω να 'ρθουνε, παράφρονες ωραίοι
ρηγάδες που επολέμησαν γι' ανύπαρχτο βασίλειο,
και σαν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικά, πως ρέει,
την ανοιχτή να δείξουνε μάταιη πληγή στον ήλιο!"
Παρακολουθεί η υποκρισία στολισμένη με παράσημα και γραβάτες, παρακολουθεί η απάτη τα παιδιά που παρελαύνουν, παρακολουθούν με έπαρση και αλαζονεία στα πρόσωπά τους... Περήφανοι για τον λαό που πρόδωσαν, που εξευτέλισαν, που εξαπάτησαν... Περήφανοι για το κοινωνικό τους έργο... Και η γαλανόλευκη σβάστικα ανεμίζει...
Και τώρα...
Ένα δύο, εν-δυο, εν-δυο...
Σήμερα παρελαύνει ο λαός, σήμερα γιορτάζει ο λαός... Σήμερα υψώνονται μαύρες σημαίες, μαύρα μαντήλια ανεμίζουν τα "νιάτα της Ελλάδος", γυρίζουν το κεφάλι στο ψέμα, την απάτη, γυρίζουν το κεφάλι στον εξευτελισμό...
"Ο λαός τιμωρεί τους προδότες"
Σήμερα έπαψαν οι μουσικές, σήμερα οι φωνές του κόσμου γίνονται μουσική, γίνονται φωτιά, σήμερα ακούγονται συνθήματα αντί για ευαγγέλια, σήμερα η παρέλαση είναι διαμαρτυρία, είναι εναντίωση στην σκλαβιά όπως τότε...
"Εμπρός λαέ μην σκύβεις το κεφάλι,
ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη"
Παρελαύνουν και τα ΜΑΤ... για την διατήρηση της τάξης βεβαίως, βεβαίως...
Σήμερα ο κόσμος είναι ξανά στους δρόμους, ξανά στον αγώνα... σήμερα έχει νέους κατακτητές, νέο πόλεμο μπροστά του... Σήμερα ο λαός είναι ξανά στους δρόμους και αγωνίζεται και διαμαρτύρεται, σήμερα το βλέμμα μας κοιτάει ξανά την ελευθερία.
Η παρέλαση είναι διαμαρτυρία, είναι επανάσταση, είναι αποδέσμευση από τις αλυσίδες που μας κρατάνε πίσω, είναι λύτρωση, είναι απελευθέρωση.
Το βήμα μας είναι σταθερό, σίγουρο, ο αγώνας μας είναι δίκαιος... Το σώμα στητό μπροστά σε ό,τι μας περιμένει... Το βλέμμα μας υψώνεται ξανά στον ήλιο...
Βαδίζουμε όλοι μαζί.
Μια νέα σελίδα γράφεται.
Ένα δύο, εν-δυό, εν-δυό...
by Angie
Angie δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο κείμενο που να εξηγεί πως η χθεσινή αντίδραση, προφανώς, πρέπει να μας γεμίζει με περηφάνια και όχι με ντροπή. υπέροχο άρθρο. υπάρχουν παρελάσεις και παρελάσεις. και μου φάνηκε εξαιρετικό ότι ξεκίνησες με μία παρέλαση της Ναζιστικής Γερμανίας του Χίτλερ. αν θέλει κάποιος να τιμήσει το έπος του '40, τότε πρέπει να αντιστέκεται όταν αδικείται και υποδουλώνεται. έτσι μόνο τους τιμά. όχι όταν παρελαύνει σαν να μην συμβαίνει τίποτα μπροστά σε αυτούς που τον έφεραν στη σημερινή κατάσταση που καταστρέφει μία ολόκληρη γενιά. τέλος, όπως είπε και ο Alejandro, αν περιοριστούμε, όμως, μόνο σ' αυτήν την αντίδραση, και δεν δείξουμε και στις εκλογές την ανάγκη για πραγματική αλλαγή (και όχι εναλλαγή), τότε αυτό που έγινε χθες δεν θα έχει καμία αξία.
ΑπάντησηΔιαγραφή