Μπλε και Μωβ

Sleeping Realities.

Πέρασε ένας χρόνος (stop 1)... Σιχαίνομαι που θα λείπεις...
Σιχαίνομαι που αύριο θα λείπεις... Έπρεπε να ήσουν εδώ να γελάς... Λείπεις... Όχι αύριο, όχι αύριο g@μ*^%#...

Πως είναι δυνατόν όταν όλα δείχνουν άσχημα να είμαστε καλά (και εκεί που πιστεύεις ότι κάτι αλλάζει, ότι πρέπει, φοβάσαι, δειλιάζεις - προτιμάς την ηρεμία σου αλλά χάνεις πολλά και διαψεύδεσαι, το ξανασκέφτεσαι - θα το κάνεις λες μέσα σου! Φοβάσαι πάλι... περίεργο συναίσθημα...); Η ζωή δεν είναι εύκολη... ΣΩΠΑ!

Δεν τολμάς... δεν αξίζεις... το παρατραβάς... γιατί δε ρισκάρεις; Τι έχεις να χάσεις;

Κάθε άνθρωπος έχει ένα φάντασμα μέσα του...
Τον συμβουλεύει, τον προσέχει απλά κάποιες φορές τον αφήνει να ζήσει με τις συνέπειες... Ξέρει... Το φάντασμα πάντα ξέρει... Δεν ήξερε παλιά αλλά τώρα γνωρίζει...

Δεν γίνεται...
Γίνεται... Δεν θες...

Έστω, γίνεται. Πως; Γιατί δεν υπάρχει να γίνεται και να μην το βρω... Βοήθησε με...

Αν ήταν τόσο εύκολο όσο μια απάντηση γραμμής δε θα με ρώταγες...
Άκου προσεκτικά, κάποια πράγματα είναι δύσκολα από μόνα τους, κάποια είναι εύκολα όμως δύσκολα τα παραδέχεσαι... Και κάπως έτσι ξεκινάνε όλα...

Δε κατάλαβα...
Έχουν περάσει χρόνια, πότε θα καταλάβεις;
Δεν είσαι μωρό πια...
Προσπάθησε...

"If you are going through hell, keep going..."
Where it is only me and you... All of you...

"The actions that are taken depend on the ideas that are lying around".

Καλημέρα, ήρθαν τα φαντάσματα πάλι,
Οι ιδέες έχουν συνέπειες...

Να τα αφήσω εδώ ή στο σαλόνι;
Οι νέες πρωτοβουλίες καθορίζονται από τις ιδέες που προϋπάρχουν...

Θα τα αφήσω εδώ.

"The end of history, then is the end of our thinking, not about alternatives societies, but about a better type of society. It is the end of the history of (better) ideas, not historical events".

Βoom...

Some things that should not have been forgotten were lost,
History became Legend,
Legend became Myth and
for many years "Τhe Things" passed out of all knowledge until...

Something changed...
You forgot, you changed...
Στην αρχή ήταν μια σκέψη και μια πιθανή λεπτομέρεια, τώρα έχει ξεκινήσει να είναι τα πάντα...
Όχι τώρα, χρόνια τώρα...

Ήμασταν μια φορά και ένα καιρό στον Σεπτέμβριο του έτους 155, σε ένα μέρος του κόσμου, στη 01:03 λεπτά. Ο καιρός μουντός, το πήγαινε για βροχή...

Ένας ψηλός τύπος κάθεται σε ένα βράχο κοντά σε ένα μωβ σύννεφο χωρίς να τον βλέπει κανείς και γράφει επί ώρες...

- Ένα ζευγάρι ονειρεύεται (stop), όμως θα αποχωριστεί για λίγο (stop 1)... Δε θα είναι εύκολο (stop 2)... Θα προσπαθήσουν. Μπορεί να...

- Τέσσερα ξεχωριστά παιδιά θα ταράξουν την ηρεμία (stop)... 4 παιδιά θα τολμήσουν να εκφράσουν τους εαυτούς τους (stop 1)... 4 παιδιά είναι αρκετά να αλλάξουν τον κόσμο (stop!)... Θα προσπαθήσουν... Μπορεί να τα...

(stop!): "πάμε πάλι από την αρχή. ΠΟΣΟΙ ΕΙΣΤΕ; Είμαστε τέσσερις και εμείς, να παραγγείλουμε;"

- Δύο άγνωστοι θα ερωτευτούν από την πρώτη ματιά (stop) και δε θα διστάσουν... Θα ζήσουν (stop 1). Θα προσπαθήσουν... Μπορεί να τα...

- Ένα ταξίδι μουσικής - μια αγκαλιά (stop) - ένα hotdog και μια γατούλα ομορφαίνουν τις ζωές πέντε ανθρώπων. Θα προσπαθήσουν... Μπορεί να...

- Ένας παλιόφιλος έχει γενέθλια και θα το γιορτάσει... Μπορεί...
Ξεκίνησε να βρέχει... Ο ψηλός τύπος κλείνει το τετράδιο... Τα μαζεύει προς το παρών, αύριο θα είναι και πάλι εδώ μέχρι να αρχίσει να βρέχει...

People think that you are lucky...
But they are wrong...

Σταμάτα τη μουσική, βάλε αυτό το κομμάτι τώρα...

Falling Slowly, Once - Glen Hansard & Marketa Irglova

Μετά από πάρα πολλά χρόνια...

Βοήθησε με... Δεν μπορώ μόνος μου...
Τίποτα δεν μπορείς, περίμενε θα χτυπήσεις (τι βλάκας θεέ μου!)...

Επιτέλους... Πω, πω, αυτό είναι...

Άνοιξε το σκονισμένο τετράδιο αλλά δεν μπορούσε να διακρίνει τα περισσότερα γράμματα, το μελάνι είχε σβηστεί στις περισσότερες σελίδες... Το ξεφύλλισε με αγωνία ώσπου έφτασε σε μια σελίδα που είχε γραφτεί με κόκκινο μελάνι και με δυσκολία διάβασε...

155) Ζευγάρι - ονειρεύεται. 155) Τέσσερα παιδιά. 155) Πέντε άνθρωποι. 155) Γενέθλια.

Τελικά (δυστυχώς το μελάνι είχε σβηστεί...) δεν μπορούσε να διαβάσει περισσότερο...
Δεν μπορούσε να το πιστέψει... Γύριζε τις σελίδες μην πιστεύοντας ότι χάθηκαν όλα... Πρέπει να μάθω τι έγινε... Αλλιώς δν θα μάθω ποτέ αν άξιζε...

Σε μια σελίδα έγραφε:

"Η βραδιά κοντεύει να τελειώσει, ήταν λίγο διαφορετικά αλλά ωραία! Υπήρχαν χιλιάδες σκέψεις που δεν ειπώθηκαν και δεν θα ειπωθούν ποτέ. Ήσυχες στιγμές που ο καθένας ονειρευόταν με ανοιχτά τα μάτια και απλά άσχετα με την μουσική που βάραγε δυνατά επικρατούσε... (Ησυχία)...", 29 Sept 2010.

"Μακάρι να μπορούσα να σου δείξω ότι δεν έπρεπε να φύγεις έτσι και να το καταλάβεις... Not today είπες αλλά στο μέλλον όλα θα άλλαξουν...
Not tonight, not never, but just not tonight..."

Θυμήθηκε ή μάλλον ξέθαψε τα συναισθήματα του, ζωντάνεψε και πήρε θάρρος...
Συνέχισε να διαβάζει...

"You can never cross the ocean unless you have the courage to lose sight of the shore".

Ήταν έτοιμος, έτσι πίστευε...

Άρχισε να σκέφτεται πολύ γρήγορα, έντονα λες και ήθελε να τον ακούσει κάποιος και να τον προσέξει...

"Ξεκίνησα να περπατάω είμαι και πάλι ανήσυχος, μου λείπει κάτι...
Τι όμως;
Ακούω μουσική... Είμαι έτοιμος!
Ανεβαίνω τις σκάλες, συνεχίζω ακόμα να ανεβαίνω με ένα χαμόγελο ανυπομονησίας... Κοιτάω αλλά δεν βλέπω τα σκαλοπάτια, το μυαλό μου βλέπει μπροστά, βλέπω καθαρά την εικόνα που θα συναντήσω μόλις φτάσω... Ονειρεύομαι με ανοιχτά τα μάτια...
Τα σκαλοπάτια τελειώνουν... ανοίγω την πόρτα... είναι όλοι εκεί... χορεύουν, ο χρόνος παγώνει και μπορώ να διακρίνω ανάμεσα απ' όλους... χαμογελάνε και χορεύουν, τα πρόσωπα τους λάμπουν... μαγικός χώρος... Για λίγο θεωρώ ότι είναι ψευδαίσθηση... είναι όλοι εδώ, το μάτι μου τρέχει να σε βρει... στη γωνία προσπαθείς να κρύψεις την αμηχανία σου, ξέρεις ότι σε είδα - φαίνεται ότι περίμενες, κρατάς ένα πλαστικό ποτήρι και με κοιτάς... Πολλά Χαμόγελα ως τα μάτια... Perfect".

Τα σκαλοπάτια τελειώνουν... Η μουσική ακούγεται όλο και πιο δυνατά... Έφτασα...
Δεν υπάρχει πόρτα... 25 Σεπτεμβρίου 2011, 01:04. Κάπου ψηλά...

From dusk ti'l dawn and morning ti'l night
The kind that lets you know
Tomorrow might not come anymore
The way you laugh,
It would have to be with you.
For I lost it not in me.


dAre comment: Ζητώ συγγνώμη από αυτούς που δεν καταλαβαίνουν τη σύνδεση, δηλαδή απ' όλους... Κάποιες φορές είναι η ανάγκη να γράψεις κάτι πολύ σημαντικό... Στο μυαλό μου είναι απλό αλλά στα μάτια σας αφύσικα ασύνδετο... Είναι το μπλε και το μωβ...

Υ.Γ: Είναι μαγικό ότι ο κόσμος που αγαπάμε και μισούμε είναι μεγάλος αλλά αρκετά μικρός για να σε φέρει κοντά με άλλους ανθρώπους που νιώθεις δικούς σου, ενώ δεν τους γνωρίζεις... dAre to be more than one colour...

"In a world filled with hate, we must still dare to hope. In a world filled with anger, we must still dare to comfort. In a world filled with despair, we must still dare to dream. And in a world filled with distrust, we must still dare to believe".

25 - 20 - 10 - 17 - 24 - 12 - 4 - 21 - 7 - + ...

by dAre