Τι θα γίνει στην Ελληνική κοινωνία ;

Τι θα γίνει, από εδώ και πέρα, στην Ελληνική κοινωνία;

Ζούμε όλοι μια πραγματικότητα που πριν μερικά χρόνια θα ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Σε τι να αναφερθούμε και τι να αναλύσουμε;

Τα προβλήματα είναι πάρα πολλά και δεν υπάρχει διέξοδος, όχι τουλάχιστον, με τις αποφάσεις, πολιτικές και οικονομικές, που παίρνονται. Μέτρα επί μέτρων, και το αποτέλεσμα;

Μηδενικό ή μάλλον αρνητικό.

Ακραία οικονομικά προβλήματα, ταχύτατη κοινωνική αποσάθρωση και ο κόσμος σε αδιέξοδο. Ανάπτυξη οικονομική με φόρους επί φόρων, μειώσεις μισθών και καταστροφή του κύριου οικονομικού μοντέλου της χώρας, δεν γίνεται. Με αναστολή ή καταστολή προσωπικών και συνταγματικών ελευθεριών δεν λύνονται προβλήματα. Όσοι είναι θιασώτες αυτών των μέτρων είναι εκτός τόπου και χρόνου, πραγματικότητας και να το πω απλά: μάλλον δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αν θέλουμε να αλλάξουμε την οικονομία αυτό θέλει πολύ χρόνο. Πάρα πολύ.

Με την ταχύτητα που γίνεται η εφαρμογής τους, και την αδικία που τα διακρίνει, δεν θα μείνει στο τέλος κανένας ανέγγιχτος. Θέλουμε να μειώσουμε την φοροδιαφυγή, να αναδιαρθρώσουμε την οικονομία και να πάμε σε ένα ποιο σωστό μοντέλο, με το να σκοτώσουμε αυτό που καλώς ή κακώς είναι η δομή της κοινωνίας μας;

Σε ποια κοινή λογική αντέχει όλο αυτό;

Σκοτώνει όνειρα, σκοτώνει την επιχειρηματικότητα, φτιάχνει ανέργους τόσο στον ιδιωτικό άλλα σε λίγο και στον δημόσιο τομέα, δημιουργεί προβλήματα επιβίωσης σε οικογένειες, και κυρίως δεν βοηθάνε πουθενά. Θα πουν ορισμένοι, "μα χρωστάμε", ναι, αλλά να τους θυμίσω το ανέκδοτο του Χότζα με το γαϊδούρι, όταν έμαθε να μην τρώει πέθανε…

Συν τοις άλλοις, η κυβέρνηση λόγω της αστοχίας της εφαρμογής των μέτρων - οποία η έκπληξη - θα βρεθεί εκτεθειμένη απέναντι στις "αγορές" και θα τις ζητηθούν και άλλα μέτρα που απλά θα πρέπει να επιχειρήσει να εφαρμόσει. Που; Σε ποίον; Και πως; Δεν καταντά βαρετό να ακούμε το γνωστό "όχι άλλα μέτρα" και στο τέλος να γίνεται το ανάποδο;

Δεν πήραν είδηση το πρώτο ξέσπασμα στις πλατείες; Δηλαδή τι πρέπει να γίνει;

Πόσο ακόμα τα υποζύγια θα πληρώνουν και θα περιορίζονται, και για ποιο μέλλον; Ποια προοπτική, τι θα κάνουν οι "αγορές"; Και από πότε είναι λογικό , η κοινωνία να υπηρετεί την οικονομία και όχι το ανάποδο;

Και στο κάτω κάτω τις γραφής , τι μας νοιάζει εμάς, τον μέσο πολίτη, τι κάνουν οι "αγορές";

Εμάς μας νοιάζει να επιβιώσουμε και να ζούμε με αξιοπρέπεια. Μας νοιάζει τα παιδιά μας να μην ξενιτεύονται και να έχουν καλύτερο μέλλον. Να έχουμε μια αξιοπρεπή υγεία, παιδεία και τις συντάξεις μας, που για αυτά πληρώνουμε φόρους και εισφορές.

Μας πάνε ποια στο σημείο εκείνο, που θα πρέπει να διαλέξουμε πώς θα πεθάνουμε, όχι μόνο οικονομικά άλλα και φυσικά. Αργά ή γρήγορα. Και αν νομίζετε ότι υπερβάλλω πηγαίνετε να δείτε μετά από μια λαϊκή πόσος κόσμος ψάχνει στα σκουπίδια.

Υπάρχουν λύσεις;

Υπάρχουν. Απλές και κυρίως όχι ακραίες. Μπορούν να δημιουργήσουν το αύριο. Και για να μην κοροϊδευόμαστε δεν είναι εύκολες και ούτε μη επώδυνες, αλλά προϋποθέτουν και αλλαγή νοοτροπίας και σκέψης. Δίνουν μια υπόσχεση για το σήμερα και το αύριο.

Δεν έχουν όμως καμία σχέση με τις μέχρι τώρα επιλογές. Καμία απολύτως. Αν συνεχίσουμε σε αυτόν το δρόμο, αυτό που θα συμβεί θα είναι δυο πράγματα: Ξενιτιά και φτώχεια. Και κάπου στο επόμενο διάστημα εξαιρετικά ακραίες κοινωνικές εκρήξεις, με αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα.

Οπότε, αν οι πολιτικοί μας απέτυχαν, μήπως ήρθε η ώρα, να αναλάβουμε εμείς οι πολίτες τις τύχες στα χέρια μας; Μήπως;

Σταμάτης Στεφανάκος
s.stefanakos@gmail.com