Τι πέτυχε η πλατεία και γιατί δεν τέλειωσε

Ο καθένας μας, που συμμετείχε ή συμμετέχει ακόμα στην πλατεία, ή θα συμμετάσχει από εδώ και πέρα έχει σχηματίσει μια προσωπική γνώμη για ότι έχει ήδη ή θα συμβεί το μέλλον. Κάποιων συνοδοιπόρων η γνώμη είναι θετική, κάποιων άλλων είναι απαισιόδοξη. Κάποιοι άλλοι περίμεναν πολλά, κάποιοι άλλοι λιγότερα.

Υπάρχουν και αυτοί που είδανε από έξω τις εξελίξεις και πήρανε διάφορες θέσεις από την οπτική γωνία που τους εξέφραζε είτε ιδεολογικά, είτε λόγω παλιότερων βιωμάτων, είτε κομματικά. Με δυο λόγια καταλήγουμε ότι η κριτική του καθενός μας είναι καθαρά από την προσωπική.

Οπότε η θέση η δική μου δεν ξεφεύγει από τον κανόνα της προσωπικής άποψης.

Για μένα, η πλατεία ήταν πλήρως πετυχημένη.

Γιατί:

- Ξεκόλλησε τον μέσο Έλληνα από τον καναπέ και την λογική της μη συμμετοχής.

- Δημιούργησε ένα περιβάλλον ανοχής στην πολιτική διαφοροποίηση. Διαφορετικές απόψεις, ακόμα και χωρίς συνειρμό, απόψεις από το ένα άκρο στο άλλο εκφράστηκαν και γίνανε τοποθετήσεις. Αφάνισε η πλατεία, με δυο λόγια, τους περιορισμούς στην έκφραση.

- Έγινε πεδίο διαλόγου και μαιευτήρας πολιτικής σκέψεις.

- Έγινε σημείο πολιτικής αντίστασης στην λογική του "όλα τα δεχόμαστε και του εμείς ξέρουμε". Έβαλε τον κόσμο να σκεφτεί και, θα τολμήσω να το πω, και να ονειρευτεί. Να βγει στο δρόμο και να πάρει θέση.

- Το ακομμάτιστο κατάφερε το αδιανόητο. Να δώσει πραγματικά χώρο στην δημιουργία πολιτικής σκέψης πέρα από κομματικές πειθαρχίας και πεπερασμένα πολιτικά και ιδεολογικά όρια και σύνορα.

- Και κυρίως η πλατεία έσπειρε, τον σπόρο της εναλλακτικής σκέψης.

Ακούστηκαν αντίθετα απόψεις ότι:

- Δεν πέτυχε κάποιο πολιτικό στόχο.

- Δεν έθεσε συγκεκριμένες προτάσεις.

- Ότι καπηλεύτηκε, από κόμματα, ότι τελικά το κράτος και οι μηχανισμοί του την διέλυσαν κλπ.

- Ότι δεν πήρε συγκεκριμένη μορφή αγώνα.

- Και ότι ο κάθε ένας μπορούσε να πει τα πλέον περίεργα πράγματα ή ότι ακόμα δεν υπήρξαν συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικές παρεμβάσεις.

- Ότι γινήκαμε γραφικοί γιατί αφήσαμε κάποια παράδοξα να ακουστούν.

Θα διαφωνήσω. Απλά για ένα και μόνο λόγο. Ο αγώνας μας, μόλις έχει ξεκινήσει. Είμαστε στα πρώτα δέκα μέτρα ενός μαραθωνίου χιλιομέτρων.

Σκεφτείτε ότι μόλις τώρα βγαίνουμε σαν κοινωνία από ένα μακρύ ύπνο. Είναι φυσικό ακόμα να μπουσουλάμε, να παραπατάμε, να κάνουμε λάθη. Θέλει καιρό, εγρήγορση, αποφασιστικότητα και μαχητική διάθεση.

Δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον. Δεν μπορώ να σας πω που θα βρεθούμε σε ένα μήνα, σε ένα εξάμηνο, σε ένα χρόνο ή σε δέκα. Για μένα όμως ξέρω ότι ο χρόνος μετράει πλέον προ πλατείας και έναρξης της.

Κάποιοι θα με πουν ότι είμαι ονειροπόλος. Κάποιοι θα με θεωρήσουν ότι είμαι γραφικός. Κάποιοι θα πουν "μα τι λέει ο αφελής, διαλυθήκαμε".

Τους απαντώ: Η ιστορία έχει διδάξει ότι αλλάζει όταν οι σιωπηλοί αρχίσουν να μιλάνε. Άτολμα στην αρχή, τολμηρά στην συνέχεια, με πράξεις στο τέλος.

Και οι μεγάλες αλλαγές γίνονται όταν είσαι έτοιμος να θυσιάσεις τα πάντα για μια ιδέα, ένα σύντροφο ή για ένα αγαπημένο πρόσωπο.

Σταμάτης Στεφανάκος