"Ξύσου και προβληματίσου"

Σήμερα το πρωί έλαβα με μεγάλη μου χαρά ένα e-mail απο φίλο που βρίσκεται στο εξωτερικό (Κίνα)!

Ύστερα από την άδεια που μου έδωσε ο, συγγραφέας του και φίλος, Γιάννης Σκορδάς, σας παραθέτω το e-mail ακριβώς όπως μου έχει σταλθεί!

''Ξύσου και προβληματίσου''


http://www.real-democracy.gr/el

Mε αφορμή αυτό τον ιστότοπο που σήμερα το πρωί είδα για πρώτη φορά και λόγω της απόστασης και της απουσίας των ανθρώπων που μου αρέσει να μοιράζομαι τις σκέψεις μου, σκέφτηκα να αποτυπώσω τις εντυπώσεις μου για τα εν Ελλάδι γεγονότα...

Άμεση δημοκρατία ή εναλλακτική διασκέδαση? Βοηθάμε πραγματικά την κατάσταση ή απλά πρωτοστατούμε σε καταστάσεις όπου αγόγγυστη αφορμή είναι μια εκ των υστέρων σπασμωδική και ενοχική αντίδραση στο πρότερο ''βολικό μας μούδιασμα'' (Pink Floyd)?

Ό,τι κι αν είναι, είναι κάτι διαφορετικό και σαν τέτοιο, εξ ορισμού, κάποιον θα τρομάζει. Το ζήτημα είναι να στραφεί αυτό το ''όπλο'' εκεί που πρέπει και να σημαδέψει καίρια για να αποφευχθούν εκπυσοκροτήσεις και ανεπιθύμητοι ''εξοστρακισμοί''.

Άμεση δημοκρατία δεν συνεπάγεται κι αυτεπάγγελτη άμεση δικαίωση και μένει να δούμε κατά πόσο και πότε το κίνημα αυτό θα αποδώσει καρπούς ξεπερνώντας την ατροπο της μοιρολατρείας και την φενάκη της ελευθερίας λόγου η οποία έχει πολλάκις καταλυθεί είτε με βιαίες πρακτικές ή με την συναινετική συνταγολόγηση της ψευδαίσθησης της επιλογής. ''Δημοκρατία δεν είναι η ελευθερία κινήσεων στα πλαίσια μιας σειρά προκαθορισμένων επιλογών αλλά η δημιουργία καινούριων επιλογών'' και σίγουρα επιλογές και προτάσεις υπάρχουν τόσες όσες....χμμμμ ο Βρώμικος Χάρρυ το είπε καλύτερα και πολύ πιο κατανοητά ''..Οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Όλοι έχουν μία..''.

Έχουμε δύο αυτιά και μόνο ένα στόμα για κάποιο λόγο και σίγουρα όχι γιατί αγαπάμε να ακούμε την φωνή μας, σύνηθη πρακτική των απανταχού πολιτικών και παπαγαλιζέ ρητόρων (εξάλλου η βασική αρχή όλων των ξύλινων λόγων είναι ''..αν δε μπορείς να τους πείσεις, μπέρδεψέ τους, just keep talking..''). Γενετικά, ίσως επειδή όταν οι δεινοσαυροφάγοι πρόγονοί μας θήρευαν, έπρεπε πρώτιστα να ακούνε πού βρίσκεται η λεία και μετά να προσπαθούν με μία αλληλουχία ήχων να οργανώσουν την επίθεσή τους. Η ελευθερία λόγου λοιπόν δεν εξασφαλίζει απαραίτητα και τη μαγική συνταγή στην οποία στηρίζεται το πιάτο της ημέρας στο μενού της Δημοκρατίας. Είναι μια ολόκληρη διαδικασία διαλόγου και κυρίως αντίλογου καθώς μόνο μέσα από την αποδόμηση μπορεί να υπάρξει η ελπιδοφόρα προοπτική της ανανηπτικής επανοικοδόμησης.

''Παγκοσμίως και δυστυχώς, τέτοια κινήματα έχουν ''ξεφουσκώσει'' (Δεκεμβριανά του 2008), κατασταλεί (Τιεν-Αμέν) ή παρεκκλινούν της αρχικής πρόθεσής τους (Οκτωβριανή Επανάσταση)'' (Περικλής Κοροβέσης). Μια πρόθεση που, θεωρώ, στην περίπτωση του κινήματος των ''Αγανακτισμένων'', απέχει παρασάγγας από την πραγματική του διάσταση και ονομασία του. Αγανακτισμένοι ήμασταν ανέκαθεν. Και εξηγώ, περιοριζόμενος στην ελληνική πραγματικότητα...

Πόσες φορές δεν σας έχει τύχει να πέσετε σε μποτιλιάρισμα με το που ξεκινήσετε για τη δουλειά σας? Πόσες φορές δεν εκνευριστήκατε που ο τάδε παίκτης της δείνα αγαπημένης σας ομάδας δεν έκανε αυτό το μαμημένο σουτ όπως θα το κάνατε εσείς ακόμα καλύτερα? Πόσες φορές δεν έχετε πει ''Αν ήμουν Πρωθυπουργός...". Είτε το παραδεχόμαστε ή όχι, μας διακρίνει μια τύποις ματαιοδοξία για τα πράγματα που δεν μπορούμε κι ευχόμασταν να ελέγχουμε και μια αγανάκτηση επειδή ο άξονας της Γης δεν περνάει μέσα από το κεφάλι μας. Πάντα (όσο θυμάμαι τον εαυτό μου και έχω συμβουλευτεί τα κιτάπια της Ιστορίας μας, φερέγγυα ή μη) μας διέκρινε το άχτι του ''ριγμένου'' και του μοιρολατρικά θαλασσοδαρμένου. Επ'ουδενί δεν υποστηρίζω ότι δεν έχουμε ζήσει τραγωδίες από τις οποίες έχουμε αυτοκαθοριστεί και στιγματιστεί σαν Έθνος, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς...λατρεύουμε το δράμα. Φαίνεται πως τις τελευταίες εκατονταετίες έχουμε βρει μια παρηγοριά στους ''Πανωλεθρίαμβους'' (Κωνσταντίνος Τζούμας) και χρειαζόμαστε κάποιον να μας χαϊδέψει το κεφάλι και να μας πει ότι όλα θα πάνε καλά. Βλέπετε, είναι πιο ανώδυνο να αναζητήσεις τη συμπάθεια, με οποιοδήποτε κόστος, παρά να διεκδικήσεις τον σεβασμό. Μπράβο μας! Εύσημα για την υλοποίηση αυτού του μεγαλοφυούς σχεδίου καθώς κατορθώσαμε να θωπεύουν την λανθάνουσα μορφή ηθικής παχυσαρκίας μας. Όσο ''τρώμε'' συμπάθεια αδυνατίζουμε σε πολιτισμικά επίπεδα!

Στηριζόμενοι λοιπόν όλοι αυτοί, στους οποίους προστρέχουμε τόσα χρόνια για παρηγοριά, στην αγανάκτησή μας, μας παρέχουν αφειδώς κι απλόχερα ''βοήθεια''. Μόνο που αυτή η βοήθεια δεν είναι τίποτα άλλο από το ''Ελιξήριο του Γιακόβ". Ελιξήριο τόσο πικρό που ούτε καν η αγανάκτησή μας δεν καλύπτει την γεύση του. Γευόμαστε κάτι άλλο τώρα και σίγουρα δεν είναι αγανάκτηση αλλά Αφύπνιση. Αυτό χρειαζόμαστε κι έτσι πρέπει να τιτλοφορηθούμε. Αφυπνισμένοι και Δραστήριοι. Είμαστε εδώ. Ξυπνήσαμε και σας κερνάμε καφέ πριν πιάσουμε ''δουλειά''...greek style!

(Άρθρο του Π. Κοροβέση, εξαιρετικά ενδιαφέρον)

Γιάννης Σκορδάς

πηγή: tvxs.gr