"Το γυάλινο κλουβί" by Angie

Ποιοι είμαστε;

Είμαστε μια γενιά, η νέα γενιά.

Ο κόσμος είναι δικός μας... για τώρα. Οι πόρτες όλες μας είναι ανοιχτές.

Είμαστε νέοι, όμορφοι, έξυπνοι. Μεγαλώσαμε στα πούπουλα, σε μια χρυσή προθήκη από τότε που γεννηθήκαμε ώστε να μας προστατεύουν οι γονείς μας και να μας θαυμάζουν οι άλλοι... Σαν εκθέματα στο μουσείο...

Δεν περάσαμε πείνα, δεν ζήσαμε κατοχή. Δεν ήμασταν εμείς αυτοί που κατεβάσαμε την γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, δεν ήμασταν εμείς αυτοί που μοίραζαμε παράνομα προκηρύξεις παντού. Δεν ζήσαμε τον φόβο του προδότη, του ρουφιάνου που ήρθε ξαφνικά και πήρε τον πατέρα... Δεν ζήσαμε εξορίες και αρρώστιες και φυλακές και βασανιστήρια από τον κατακτητή.

Δεν ήμασταν εμείς στις καταλήψεις τις Νομικής, δεν ήμασταν εμείς αυτοί που βγάζαμε τον παράνομο τύπο και τα βράδια βγαίναμε μετά την απαγόρευση της κυκλοφορίας να γράψουμε στους τοίχους "ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ". Δεν ήμαστε εμείς στην αυλή, στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, δεν γέμισαν αίματα οι μπλούζες μας, δεν είδαμε το τανκς να μπαίνει στην Αυλή...

Όλα αυτά τα ακούμε από μικροί σαν παραμύθια και όσο μεγαλώνουμε τα ακούμε περισσότερο σαν κατηγορίες, σαν μάλωμα...

Είμαστε σαν δύο όμορφα παγόνια, λαμπερά, αρχοντικά πουλιά κλεισμένα σε ένα πανέμορφο γυάλινο κλουβί προστατευμένα από τον υπόλοιπο κόσμο, χωρίς έγνοιες, θαυμάζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη της λιμνούλας, φυλακισμένα σε μια ψεύτικη ελευθερία...

Βγαίνουμε στους δρόμους, μιλάμε, γελάμε, ξέγνοιαστοι, ελεύθεροι, ευτυχισμένοι. Φοράμε ωραία ρούχα, παίρνουμε καφέδες στο χέρι, ρίχνουμε πίσω το κεφάλι και γελάμε, τινάζουμε τα μαλλιά μας στον άνεμο. Πηγαίνουμε σινεμά, σχολείο, διασκεδάζουμε, περνάμε καλά, τρέχουμε ανέμελοι, γιατί να σκοτιζόμαστε; Γιατί να σκεφτόμαστε, να προβληματιζόμαστε; Ο τρόπος ζωής μας είναι ο σίγουρος δρόμος για την επιτυχία, για μια σίγουρη ευτυχία, για έναν τεχνητό Παράδεισο. Η δυστυχία δεν έχει θέση στην ζωή μας. Δεν πρέπει να στεναχωριόμαστε, να προβληματιζόμαστε, να σκεφτόμαστε... γιατί να τα κάνουμε όλα αυτά; Γιατί να κουραζόμαστε με άσκοπες σκέψεις; Ας μείνουμε στο γυάλινο κλουβί μας, στις χρυσές αλυσίδες μας...

Και απέναντι ο καθρέφτης.

Είμαστε μια γενιά, η νέα γενιά.

Είμαστε αυτοί που από μικροί οι γονείς μας θέλοντας να μας προστατέψουν μας φυλάκισαν σε μια χρυσή προθήκη. Μας έβαλαν παρωπίδες για να βλέπουμε μόνο όσα πρέπει να δούμε, μας έκλεισαν τα αυτιά για να ακούμε όσα πρέπει να ακούμε. Μπήκαμε σε έναν δρόμο, σε μια πορεία ζωής που δεν διαλέξαμε οι ίδιοι. Άλλοι κάνουν επιλογές για εμάς, για τις ζωές μας. Διαλέγουν τον δρόμο που αυτοί θεωρούν σωστό για εμάς, για να μην πονέσουμε ποτέ, για να μην δυστυχήσουμε ποτέ σαν εκείνους...

Είμαστε η γενιά που της έκλεψαν το μέλλον, που την παγίδευσαν σε ένα γυάλινο κλουβί, που μας πούλησαν, μας εξαπάτησαν, μας απογοήτευσαν. Δεν μεγαλώσαμε, μας μεγάλωσαν φροντίζοντας να αναπτυχθούμε "όπως πρέπει" για να μην υποφέρουμε εμείς όπως εκείνοι. Μας μπούκωσαν με πλαστικό πολιτισμό, εξαγόρασαν τις σκέψεις μας, τα δάκρυά μας με πλουσιοπάροχα δώρα.

Είμαστε η γενιά που αντιμετωπίζει ένα μέλλον αβέβαιο. Είμαστε η γενιά που έχει να αντιμετωπίσει σφάλματα των προηγούμενων, που έχει να έρθει αντιμέτωπη με αποφάσεις για την ίδια στις οποίες δεν είχε κανένα λόγο. Είμαστε η γενιά που της έμαθαν να φοβάται τον ξένο, τον μετανάστη, τον διαφορετικό και να τον πολεμά με όλα της τα μέσα. Είμαστε η γενιά στην οποία έδωσαν κούφια όνειρα, ψεύτικες ελπίδες και μια ελευθερία χειρότερη και από την σκλαβιά. Είμαστε η γενιά που της πούλησαν έναν ψεύτικο Παράδεισο κρυμμένο σε χαπάκια και σύριγγες, που δεν έμαθε να πετάει, να πονάει και εξαρτήθηκε απ' αυτόν τον παράδεισο.

Είμαστε η γενιά που προσπάθησαν να τις στερήσουν την σκέψη, το όνειρο, το όραμα για να μην πληγωθεί ποτέ, για να μην κάνει τα λάθη του παρελθόντος, για να μην πληγωθεί και να μην μάθει ποτέ, γιατί η αλήθεια και η γνώση αν χρησιμοποιηθούν άσχημα μπορεί να καταστρέψουν τα πάντα. Είμαστε μια γενιά που δεν γνωρίζει ξεκάθαρα ποιός την απειλεί, ποιός είναι ο εχθρός της γιατί ο κίνδυνος είναι κρυμμένος, ελλοχεύει και μπαίνει ύπουλα μέσα στις ζωές μας. Είμαστε η γενιά που δεν μπορεί να στηρίζεται σε κανέναν άλλο παρά μόνο στον εαυτό της.

Είμαστε η γενιά που μεγάλωσε σε έναν "Θαυμαστό καινούργιο κόσμο" όπου όλα πάνε καλά, όλοι είναι ευτυχισμένοι, όλα είναι τέλεια, βασιλεύει η τάξη, η δικαιοσύνη και η ασφάλεια...

Είμαστε η γενιά που άρχισε να σκέφτεται, να προβληματίζεται, να ψάχνει, να ονειρεύεται... όμως όλα αυτά τα όνειρα, οι ελπίδες φοβίζουν την κοινωνία... γιατί το όνειρο για να πραγματοποιηθεί χρειάζεται αγώνα, χρειάζεται κόπο, θυσίες και κουράγιο. Γιατί διαταράσσει την τάξη για την οποία τόσοι πάλεψαν... γιατί απειλεί να σπάσει το γυάλινο κλουβί, τον ψεύτικο Παράδεισο... Γιατί αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε έξω από τα όρια του θαυμαστού καινούργιου κόσμου θα μάθουμε και αλήθειες έξω από εμάς, θα μάθουμε τον πόνο, το όνειρο, την ελπίδα που δε σβήνει ποτέ...και θα αρχίσουμε να ζητάμε, να απαιτούμε, αμφισβητούμε και θα καταστρέψουμε τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο, θα καταστρέψουμε την αιώνια τάξη, θα φέρουμε νέες ιδέες και αλλαγές και καινοτομίες...

Τα παγόνια είναι ακόμα κλεισμένα στο γυάλινο κλουβί τους... όμως τώρα σιγά σιγά έχουν αρχίσει να τρίβουν τις χρυσές τους αλυσίδες και θα συνεχίσουν μέχρι να τις σπάσουν... Και με ένα τίναγμα των φτερών τους θα κάνουν θρύψαλα το γυάλινο κλουβί και θα βγουν έξω στην φωτιά και τον κίνδυνο... και οι φωνές τους θα τραγουδάνε όνειρα αληθινά... Τα φτερά τους θα πέσουν και θα καούν, θα νιώσουν τον πόνο και την θλίψη, στα μάτια τους θα τρέχουν δάκρυα, στο σώμα τους αίμα... Αλλά οι φωνές τους θα συνεχίσουν να τραγουδούν και να φωνάζουν για όνειρα αληθινά, για πόνο, για αλήθεια και για τα θρύψαλα του γυάλινου κλουβιού... και θα συνεχίσουν να αντηχούν μέσα μας και δεν θα σωπάσουν ποτέ...

by Angie