Έφτασε το Σάββατο, και εγώ περίμενα με ανυπομονησία να ξεκινήσει ο τελικός και να πάρει η ομάδα μου μια κούπα μετά από 9 ολόκληρα χρόνια. 9 χρόνια με ορισμένες σημαντικές διακρίσεις μα περισσότερες αποτυχίες. Και ένα πρωτάθλημα που καλώς ή κακώς (ανάλογα από την οπτική γωνία που το βλέπει κανείς) δεν μας δόθηκε ποτέ.
Όμως έμαθα, όχι απλά να συμβιβάζομαι αλλά και να γουστάρω σ' αυτή την κατάσταση. Μου αρκούσε να βλέπω την κιτρινόμαυρη φανέλα και τον δικέφαλο. Και δεν ξενέρωνα ποτέ . 2 συνθήματα ένιωθα να με εκφράζουν απόλυτα: Άλλη Εντελώς Κατάσταση και ''ΑΕΚ θα πει να τραγουδάς στην βροχή με τα μάτια δακρυσμένα''. Για μένα αυτό είναι ΑΕΚ άλλωστε. Ρομαντισμός και πίστη στην ομάδα ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Και στις δύσκολες στιγμές να την αγαπάω πιο πολύ...
Παρ' όλα αυτά, αυτή την στιγμή την περίμενα καιρό. Να δω τον Λύμπε να σηκώνει ψηλά το ''γαμημένο'' μετά από τόσα χρόνια...
Τελικά προέκυψε μια βραδιά άκρως αντιφατική...
Λίγο πριν η ομάδα μου αναστηθεί αγωνιστικά και γράψει το 2011 για πάντα στην ιστορία της σκοτώθηκε ο ρομαντισμός μου γι' αυτή. Υπερβολή. Τραυματίστηκε όμως άσχημα.
Δεν μπορώ, ξενερώνω... Δεν μπορώ να βλέπω τους κάφρους να φοράνε τα διακριτικά της ΑΕΚ και να ξεφτιλίζουν τα ιδανικά που ''θεωρητικά'' πρεσβεύει η ομάδα μου και μαζί με αυτά να ξεφτιλίζουν ένα ολόκληρο θεσμό και στην τελική ένα ολόκληρο σύστημα...
Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι για να παραγορηθώ και να αμβλύνω αυτή την εντύπωση. Σκέφτομαι τότε ότι οι κάφροι δεν ήταν παρά μια μικρή πλειοψηφία. Ε και; Αυτή η μειοψηφία κάνει κουμάντο στους πολλούς. Σχεδόν παντού άλλωστε αυτές οι θλιβερές μειοψηφίες έχουν τον τρόπο να επικρατούν (και αντίστοιχα οι πλειοψηφίες σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν τον τρόπο και τα κότσια για να τους αποτρέψουν από το να το κάνουν).
Νιώθω τον φανταστικό ''ρομαντικό'' κόσμο της ΑΕΚ να γκρεμίζεται γύρω μου και να βυθίζεται στα ίδια σκατά μαζί με όλους τους άλλους...
Ο φετινός τελικός λοιπόν μου φέρνει τελείως αντίστροφα συναισθήματα με αυτόν πριν από 2 χρόνια με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Τότε χάσαμε την κούπα κερδίσαμε όμως σε υπερηφάνεια. Φέτος μου φαίνεται συνέβη το αντίθετο...
Δεν μπορώ να ηττηθώ όμως απ' αυτούς τους κάφρους. Δεν μπορώ να προδώσω όλα όσα πίστεψα και όσους πολλούς άλλους πίστεψαν τα ίδια με εμένα. Δεν μπορώ να ξενερώσω και δεν μπορώ να την παρατήσω τώρα, που απειλείται από κάτι πολύ χειρότερο από την ανυδρία των τίτλων, την ιδεολογική παρακμή της.
Όχι δεν έχω μια αγάπη μόνο στην καρδιά, αλλά έχω πάντα μια θέση σ' αυτή γι' αυτά τα 3 τόσο ξεχωριστά για μένα γράμματα...
by Alejandro
υπέροχο κείμενο από έναν αληθινό ΑΕΚτζη. με όλα τα γράμματα κεφαλαία. πραγματικά τιμητικό για σένα. ενώ πχ. ελάχιστοι ολυμπιακοί θα είχαν τα κότσια να γράψουν ένα ανάλογο κείμενο μετά το φετινό οσφπ-παό. για σένα σήκωσαν το κύπελλο ο λύμπε και οι υπόλοιποι, σε σένα είναι αφιερωμένο, εσύ που τιμάς το έμβλημα και την ιστορία της ομάδας. ότι κατάφερε να μην σε τυφλώσει ένας τίτλος μετά από τόσα χρόνια, με κάνει πολύ χαρούμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφή